Ummahan (34) is moeder en ziek: 'Mijn kinderen weten niet dat ik kanker heb'
- Artikel
- 12 jul 2024
- 5 minuten leestijd
Ummahan Özmen leeft al tien jaar met kanker, maar staat positiever in het leven dan ooit. Ze heeft twee kinderen van tien en twaalf die ze hier niets over vertelt. Hoe ze door het leven gaat en waarom Ummahan haar kinderen niet vertelt over haar ziekte, vertelt ze hier bij Spot On.
Kun je mij meenemen naar het begin, hoe kwam je erachter dat je kanker hebt? “Op mijn 24e kreeg ik de diagnose kanker. Ik had al een lange tijd last van mijn nek en was uitbehandeld bij mijn fysio-sessies, maar ik kwam niet van mijn klachten af. Dus kreeg ik een MRI-scan en daaruit bleek dat ik borstkanker had. Mijn wereld stortte in; ik had net mijn tweede kind gekregen. Het voelde alsof alles voorbij was.”
Hoe gaat het nu?
“Ik zit middenin het traject waarin ik om de drie maanden een scan heb. Na tien jaar heb ik nog steeds kanker. Het is een achtbaan van hoop afgewisseld door tegenslagen; borst, hoofd, slokdarm – tot nu toe komt het terug op verschillende plekken waardoor ik de scans moet blijven doen. Ik vind het vermoeiend en het bracht mij aan het begin veel spanning en angst. Het kan zo afgelopen zijn, dacht ik steeds, omdat ik het zoveel om mij heen hoorde en zag. Nu sta ik er veel rustiger in.”
Hoe ga je ermee om?
“Ik ben erg teleurgesteld en heb geen vertrouwen in mijn lijf. De eerste vijf jaar kon ik niet accepteren dat ik ziek was; ik at gezond, rook en dronk niet. Ik begreep niet waarom juist ik kanker kreeg. Nu merk ik in het dagelijkse leven dat ik erg snel moe ben. Ik hoef maar vijftien minuten in de auto te zitten en ik val in slaap. Mijn gewrichten, spieren en borst doen pijn. Voorheen werkte ik als verpleegkundige, maar dat lukt niet meer. De bijwerkingen veranderen je leven. Ik probeer wel zo vaak mogelijk te sporten, gezond te eten en het leven te leiden alsof er niks aan de hand is. Na chemo sta ik weer klaar voor mijn kinderen en schep ik het avondeten op voor mijn gezin. Positiviteit is mijn mantra. Mijn oncologen zeggen ook ik dat ik mijn ziekte steeds overwin omdat ik zo positief in het leven sta.
Deze ziekte heeft me ook laten zien wie mijn echte vrienden en familie zijn. Je wordt aan de ene kant gezien als zielig, terwijl ziek zijn niet het einde van de wereld hoeft te betekenen. Maar het is wel belangrijk dat je omgeving hier ook respect voor heeft. Steeds bellen en vragen hoe het gaat, dat is lief bedoeld, maar het is niet zo fijn als je langere tijd ziek bent. Sommige mensen snapten niet dat ik zo snel moe ben, ook al weten zij wel dat ik kanker heb. Maar ze hebben niet altijd begrip voor mijn situatie of ze passen zich niet aan. Ook al probeer ik zo normaal mogelijk te leven, neemt dit niet weg dat ik doodziek ben. Ik ga positief door het leven, maar ik kan niet precies leven zoals iemand die geen kanker heeft. Tegenwoordig heb ik wel de juiste mensen om mij heen. Deze mensen snappen dat ik rust nodig heb en staan altijd voor mij klaar.”
Voel je je weleens boos?
“Ja, vooral de eerste vijf jaar was ik erg boos en verdrietig. Toen mijn moeder overleed en ik kort daarna een hersentumor kreeg, bereikte ik het dieptepunt. Dit werd uiteindelijk een kantelpunt; ik leerde accepteren dat ik ziek was omdat de dood heel dichtbij kon komen. Mijn moeder werkte altijd heel hard, maar kon niet of nauwelijks genieten. Daarom doe ik dat juist wel nu. Ik kan van de kleinste dingen blij of gelukkig worden. Vroeg of laat krijgen we allemaal te maken met de dood. Dat hoort bij het leven, dus moet je er het mooiste van maken.”
Weten jouw kinderen dat jij ziek bent?“Nee, mijn kinderen weten niet dat ik kanker heb. Ook al gaf mijn psycholoog het advies om het wel tegen mijn kinderen te zeggen, wil ik dit nog niet doen. Mijn dochter is 12 en gaat net naar de middelbare school en mijn zoon is 10. Ze zijn nog aan het rouwen om de dood van hun oma, laat staan als ik ze nu vertel dat ik kanker heb. Zij denken meteen aan kanker, kaal en de dood. Ik wil dat mijn kinderen zorgeloos hun middelbare schoolperiode in kunnen. Soms voelt het niet eerlijk naar hen toe. Ik leer mijn kinderen om altijd de waarheid te zeggen, maar nu doe ik het zelf niet door mijn ziekte geheim te houden. Daarom hou ik wel een blog bij voor mijn kinderen en ik sta in een boek met mijn verhaal. Dus, als ik wel kom te overlijden, kunnen zij later het boek en de blogs lezen. Zij zullen dan begrijpen waar ik doorheen ben gegaan en waarom ik het ze niet wilde vertellen. Ik probeer ze ook te leren dat iedereen dood kan gaan, ongeacht leeftijd, en dat het daarom zo belangrijk is om lief voor elkaar te zijn.”
Waar haal je je kracht uit?
“Ik haal veel kracht uit mijn geloof. Door mijn gebeden te doen, de Koran te lezen, krijg ik veel rust in mijn hoofd en in mijn lichaam. Mijn pijn verdwijnt als ik de Koran lees. Ook haal ik veel kracht uit mijn kinderen en spendeer ik zo veel mogelijk tijd met de mensen die mij dierbaar zijn. Voor de rest probeer ik zo positief mogelijk te zijn. Ik geniet intens van kleine dingen, zoals een ijsje halen of een wandeling op een zonnige dag, omdat elke dag de laatste kan zijn.”
