Youssra kwam tijdens een aanrijding onder de bus terecht: ‘Ik zag mijn been tot op het bot open liggen’

Bijna twee jaar geleden werd Youssra Aarab (20) aangereden door een bus toen ze met haar scooter door Utrecht reed. Toen ze haar been onder de bus vandaan trok, zag ze haar been en voet tot op het bot open liggen. “Ik dacht dat ik nooit meer zou kunnen lopen.”

In 2022 werd Youssra aangereden door een bus in Utrecht Overvecht. Ze was onderweg naar huis toen ze tijdens het rijden van haar scooter werd aangereden door een bus. Deze sleepte haar onbewust nog mee, waarna hij eindelijk remde. Tijdens het remmen, kwam Youssra’s been onder het wiel van de bus terecht. Toen ze deze onder de bus vandaan trok, zag ze tot haar grote schrik haar been open liggen tot op het bot. Ze vreesde nooit meer te kunnen lopen. Gelukkig heeft ze haar leven inmiddels langzaam weer opgepakt en kan ze weer lopen, maar de impact van het ongeluk blijft altijd aanwezig. We spreken haar over de ingrijpende gebeurtenis en hoe die haar leven voorgoed heeft veranderd. 

Hoi Youssra, wat ging er door je heen toen je bij bewustzijn kwam na het ongeluk?

“Ik voelde een afschuwelijke pijn en schreeuwde keihard. Toen ik goed keek, zag ik dat mijn been en voet helemaal open lagen, met de huid er af. Op dat moment voelde het nog heel nep, want ik geloofde niet dat dit echt gebeurde. Doordat ik in complete shock was,dacht ik niet gelijk aan de pijn, maar eerst aan mijn familie. Ik belde mijn moeder om te laten weten dat ik niet op tijd thuis zou komen, omdat ik niet wilde dat ze zich zorgen zouden maken. Maar eigenlijk was ik dus nog helemaal niet bezig met wat er net was gebeurd. Ik besefte het nog niet. Ik wilde zelf de ambulance bellen, maar kwam er toen achter dat de mensen om mij heen dat al hadden gedaan. Mijn broer was er voordat de ambulance er was. Het enige waar ik aan dacht toen hij aankwam was: ik wil niet dat hij mijn kapotte been ziet. Ik wilde hem dat trauma besparen. Dus greep ik hem keihard vast zodat hij niet kon kijken.”

Jeetje wat heftig! Wat gebeurde er daarna?

“Ik werd meegenomen door de ambulance en toen begon het allemaal eigenlijk pas echt in te dalen. Ik heb toen zelfs de Shahada (de Islamitische geloofsgetuigenis) uitgesproken. Ik realiseerde me ineens dat dit allemaal echt was, daardoor dacht ik meteen aan welke gevolgen dit voor mij zou kunnen hebben. Ik was helemaal high van de medicijnen die ze me hadden gegeven en vroeg aan de verpleegkundige of ik ooit weer hakken zou kunnen dragen. Eigenlijk te gek voor woorden dat dit het eerste was wat er door me heen ging. Ik hoorde de verpleegkundigen overleggen of ik mijn voet kon houden, dat was toen nog niet zeker. Ik was heel erg bang, maar het enige wat ik kon doen was afwachten.”

Je kwam daarna in het ziekenhuis terecht, hoe was dat?

“Deze tijd was heel erg zwaar, omdat er van alles mis ging. Ik wist in ieder geval wel dat dit het einde van mijn leven was zoals ik het kende. Ik kreeg allerlei zware medicatie toegediend, van fentanyl tot ketamine en morfine, maar ik voelde de pijn zelfs daar doorheen. Aan het begin kreeg ik te horen dat ik er maar twee tot drie weken zou blijven, maar ik heb er uiteindelijk bijna twee maanden gelegen. Ik maakte tegenslag na tegenslag mee. Al vrij snel bleek dat de huid niet meer te herstellen was, omdat deze bleef afsterven. Daarna kreeg ik ook nog sepsis, dat is een bloedvergiftiging waarbij je weefsels beschadigd raken en je organen beginnen uit te vallen. Er was toen zelfs even sprake van mogelijke amputatie. De periode in het ziekenhuis voelde echt als overleven. Mentaal gezien voelde deze periode oneindig.”

Op een gegeven moment mocht je toch naar huis, voelde dat als een opluchting?

“Ik vond het moeilijk om naar huis te gaan. De tijd in het ziekenhuis was zwaar, maar ik voelde me daar in ieder geval wel veilig, omdat er goed voor me werd gezorgd. De gedachte dat ik naar huis moest - waar er geen team is dat 24/7 op mij kon letten als er weer iets fout zou gaan - vond ik heel eng. Mentaal gezien was de periode thuis dan ook de heftigste periode voor mij. Ik lag elke dag op mijn rug en kon met moeite zitten. Ook moest ik opnieuw leren lopen. Door mijn verbrijzelde voet kon ik lastig op mijn been steunen. Ik belandde in een depressie, omdat ik continu werd geconfronteerd met het feit dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn als vroeger. Ik realiseerde me dat ik nooit meer de dingen zou kunnen doen die ik wilde doen, zoals sporten, rennen, dansen, op hakken lopen. Mijn vriendinnen en familie hebben me er toen wel echt doorheen geholpen. Ik heb een paar vriendinnen die verpleegkunde studeren en mij zelfs hielpen met haren wassen en dat soort dingen. Hun steun heeft me er echt doorheen geholpen.”

Hoe gaat het nu met je?

“Ik probeer mezelf te overtuigen dat ik het volledig heb geaccepteerd, al weet ik dat dat niet zo is. Na twee jaar vind ik het eindelijk wat makkelijker om naar mijn been te kijken. Mijn been aan iemand laten zien gaat ook al wat makkelijker. Maar op straat lopen en weten dat iedereen het kan zien, vind ik nog te kwetsbaar. Ik kan het tegenwoordig al iets beter accepteren omdat ik verder ben gekomen dan ik aan het begin dacht. Zo kan ik bijvoorbeeld weer wekelijks naar de universiteit. De eerste paar keer dat ik dat deed was het zo heftig dat ik een maand bij moest komen. Nu kan ik dat wel meerdere keren per week. Ik ben ‘s avonds dan wel echt kapot en ik voel dan wel dat ik er last van heb. Maar het kan wel, dus ik duw mezelf er een beetje doorheen.”

Heeft deze gebeurtenis je ook eigenlijk iets gebracht?

“Ja zeker, ik heb nu echt een hele andere kijk op het leven. Ik besef nu meer dan ooit dat ervaringen en mooie momenten in het leven zo kostbaar zijn. Want dat zijn de dingen waar je aan gaat terugdenken wanneer er zoiets gebeurt. Ik ben veel bewuster gaan leven hierdoor. Ik wil mijn situatie ook gebruiken om anderen in dezelfde situatie te helpen. Ik weet nog dat ik me heel eenzaam voelde in het ziekenhuis en dacht: had ik maar iemand met een soortgelijke ervaring met wie ik kon relaten. Ik hoop dat ik aan anderen kan laten zien dat ze niet alleen zijn en dat je alsnog een heel mooi leven voor jezelf kan opbouwen.”

• Deel