Vroeg op jezelf wonen als bi-culturele vrouw: slimme move? Spot On-host Zakia deelt haar ervaring
- Artikel
- 10 mei 2024
- 8 minuten leestijd
Als je 18 wordt, is het voor velen tijd om je vleugels uit te slaan en op kamers te gaan. Maar dat is niet voor iedereen vanzelfsprekend, zeker niet voor elke vrouw. In dit artikel deel ik, Zakia, mijn ervaringen met het op mezelf wonen. Samen met verhalen van onze Spot On volgers.
Ik kom uit een warm gezin en als oudste zus van zes broertjes was het altijd gezellig maar ook behoorlijk druk. Als jong meisje bracht ik dan ook vaak tijd door op mijn eigen kamer (gelukkig had ik die luxe als enig meisje). Ik snakte naar een plekje voor mezelf waar ik niet eindeloos hoefde te wachten tot de douche vrij was. Ook wilde ik liever in de stad zijn, waar ik studeerde, en was ik het lange reizen zat. Dus op mijn twintigste besloot ik openlijk met mijn ouders te praten over mijn wens om op mezelf te wonen. Het was een behoorlijk ongewoon voorstel in onze familie, waar niemand eerder het huis uitging voordat ze trouwden. Maar tot mijn verrassing reageerden mijn ouders positief, met één voorwaarde van mijn moeder: mijn broertje moest bij me komen wonen, want dat zou veiliger zijn. Ik stemde ermee in, hoewel ik stiekem al wist dat ik dat niet van plan was als ik eenmaal een eigen huis had. Dit was in ieder geval mijn eerste stap naar onafhankelijkheid. Niet lang daarna kreeg ik een woning toegewezen en hielp mijn vader me met het inrichten. Tijdens dat proces vertelde ik mijn ouders dat mijn broertje af en toe wel kon blijven logeren, maar dat ik echt alleen wilde wonen. Het was tijd voor mijn eigen privacy en leren hoe ik voor mezelf kon zorgen. Ze waren niet blij met dit besluit maar ze vertrouwden me.
“Het was een ongewoon voorstel: niemand ging eerder het huis uit voordat ze trouwden”
De dag van de verhuizing staat nog vers in mijn geheugen gegrift. Ik laadde mijn laatste spullen in de auto van mijn vader en nam afscheid van mijn moeder en broertjes. Mijn moeder huilde en smeekte me om terug te komen. Ze zei dat ik nog kon blijven en dat ik niet hoefde te vertrekken. Ze vond dat ik pas het huis uit moest gaan als ik zou trouwen en dat ik kostbare tijd met mijn jongste broertje zou verliezen. Ik voelde een steek van verdriet. Met tranen in mijn ogen vertelde ik haar dat ik dit toch moest doen, voor mezelf, en dat het tijd was om los te laten.
Toen ik in mijn nieuwe huis aankwam, voelde ik me nog verdrietiger en twijfelde ik zelfs even. Maar ik dwong mezelf om eerst eens rustig te wennen en niet te snel op te geven vanwege de meningen van anderen. Al snel voelde mijn nieuwe huis in de stad als thuis en leerde ik mezelf nog beter kennen. Maar na ongeveer anderhalf jaar kwam er een einde aan mijn alleenwonende avontuur, toen ik mijn man ontmoette. Kort daarna trouwden we. Ik kijk met veel tevredenheid terug op die tijd, want in mijn periode alleen ben ik enorm gegroeid en heb ik geleerd wat verantwoordelijkheid inhoudt. Ik heb bijvoorbeeld geleerd hoe ik met geld moet omgaan, hoe de wasmachine werkt en voor mezelf te koken. Lessen voor het leven!
Toch overvalt me soms het gevoel dat ik wat langer bij mijn ouders had kunnen blijven om van die tijd te genieten. Ik mis die periode enorm. Ik ga vaak bij ze logeren, maar het is anders dan voordat ik getrouwd was en moeder werd. De tijd met je gezin voordat je je eigen gezin sticht, krijg je nooit meer terug.
Inmiddels is het trouwens helemaal ingeburgerd in mijn familie en moedigen we elkaar juist aan om op eigen benen te staan en vooral ons hart te volgen. Of dat nu betekent trouwen, op jezelf wonen of de wereld rondreizen.
We vroegen ook onze Spot On volgers naar hun ervaringen met op jezelf wonen.
Samyae (33)*
"Op mijn vierentwintigste besloot ik mijn eigen weg te gaan en op mezelf te wonen. Het was geen beslissing die voortkwam uit een positieve situatie. Thuis was het allesbehalve veilig en comfortabel vanwege de drugsverslaving van mijn vader. Er was altijd ruzie, geweld en lawaai. Ik verlangde intens naar een uitweg uit deze situatie. Hoewel mijn ouders op dat moment nog bij elkaar waren, waren de spanningen voelbaar. In de moskee ontmoette ik een ander meisje dat dezelfde problemen thuis had. Samen smeedden we een plan om stiekem een huis te vinden en daar samen te gaan wonen. Gelukkig kon ik via mijn psycholoog urgentie regelen. Zo betrokken we samen een woning. Dit meisje werd uiteindelijk mijn beste vriendin.
Mijn familie reageerde heel boos en verdrietig op dit besluit. Ik vond het vreemd dat mijn moeder huilde toen ik wegging, terwijl ze jarenlang had gezegd dat ik het huis moest verlaten. Ook zei mijn tante dat ik het huis beter aan mijn vader kon geven en dat meisjes niet alleen hoorden te wonen omdat we onszelf niet konden beschermen. Er waren zelfs familieleden die zeiden dat ik vast ‘losbandig’ zou worden nu ik de vrijheid zou krijgen en mijn eigen regels kon bepalen. Dit maakte me erg verdrietig maar ik zette toch door omdat ik echt niet langer meer daar kon blijven wonen.
We hadden nauwelijks middelen om ons huis in te richten en hebben een jaar lang op matrassen op de grond geslapen. Ondanks de eenvoudige omstandigheden waren we ontzettend gelukkig, want eindelijk konden we genieten van iets wat we allebei thuis misten: rust."
Myriam(28)*
"Ik ben getrouwd met iemand die ik maar twee maanden kende om maar uit huis te gaan. Ik wilde heel graag het huis uit, maar dat mocht alleen als ik ging trouwen. Mijn vader was heel strikt en had dan ook regels waar ik me niet aan kon houden. Zo moest ik elke dag om 19:00 uur uiterlijk thuis zijn, terwijl ik dat nooit kon halen met werk. Als ik dan te laat kwam was er altijd ruzie en zei mijn vader dat ik moest stoppen met mijn baan. Thuis moest ik ook een kamer delen met mijn twee zusjes waardoor ik bijvoorbeeld nooit een normaal telefoongesprek kon voeren, kon leren of even alleen kon zijn met mijn gedachten. Zoiets als me-time bestond niet voor mij.
Nadat ik getrouwd was merkte ik dat ik diepongelukkig was en dat uit huis willen gaan geen goede intentie is om te trouwen. Daar heb ik dan ook enorm spijt van. Toen ik zes maanden later ging scheiden, kwam ik weer terug bij mijn ouders. Al gauw merkte we allemaal dat dat echt niet meer ging en ben ik op mezelf gaan wonen. Ik voel me nu veel fijner en de band met mijn ouders is super goed geworden. Jammer dat ik een huwelijk nodig had om dit te kunnen bereiken maar ik ben dankbaar voor alles."
Lisayra (23)*
"Op mijn negentiende besloot ik mijn vleugels uit te slaan en mijn eigen plekje te veroveren in het bruisende Amsterdam. Binnen mijn familie was het niet bepaald gebruikelijk, maar gelukkig kreeg ik al snel de steun van mijn ouders. In het begin waren ze wel wat teleurgesteld; ze dachten dat ik weg wilde omdat ik niet gelukkig was thuis. Maar ik legde uit dat mijn beslissing niets te maken had met het gebrek aan liefde thuis. Ik wilde gewoon mijn eigen weg gaan en genieten van het leven in Amsterdam. Dicht bij mijn vrienden, mijn school en mijn werk voelde ik me echt op mijn plek. Het was absoluut de beste keuze die ik ooit heb gemaakt.
Ik ben nu zoveel gelukkiger omdat ik mijn eigen grenzen kan stellen en mijn eigen regels kan bepalen. Vrijheid is voor mij van onschatbare waarde. Thuis had ik wel vrijheid, maar altijd binnen de kaders van anderen. Nu kan ik zelf kiezen wie ik mee naar huis neem, hoe laat ik thuis kom, of ik mijn ontbijt op bed wil en hoe ik erbij loop. Het gevoel van zelfbeschikking is onbetaalbaar. Wanneer ik een weekendje terugkom om te logeren, geniet ik intens van de momenten thuis, met mijn familie. Het is dan extra speciaal om de warmte en geborgenheid van thuis te ervaren, na een tijdje weg te zijn geweest."
