Deze ervaringsdeskundigen geven tips om ‘uit de kast’ te komen

Wanneer kwam je erachter dat je op hetzelfde geslacht valt?
“In groep vijf kreeg ik voor het eerst het woord ‘homo’ te horen. Ik wist nog niet wat het betekende, maar wel dat het een negatieve lading had. Toen begon ik erachter te komen dat ik anders was dan andere jongens. Ik praatte anders, liep anders en had veel meer meiden als vrienden. Ik kreeg steeds vaker te horen dat ik homo was, maar ik had zelf nog nooit gevoelens gehad voor een jongen. Pas toen ik zeventien was en er een jongen uit de kast kwam op werk, leek voor mij het laatste kwartje te vallen. Ik vond hem leuker dan alleen een collega.”

Hoe heb je die periode ervaren?
“De periode waarin ik erachter probeerde te komen of ik op jongens viel, was niet makkelijk. Veel mensen hadden hun mening al gevormd over mijn seksualiteit voordat ik dat zelf kon doen. Daardoor twijfelde ik veel of ik echt gevoelens had voor jongens, of dat het kwam omdat iedereen het om me heen zei. In het begin was ik ook erg gekwetst als iemand naar me toe kwam om te vragen of ik homo was. Het voelde als iets negatiefs, alsof ik zwak was. Later, toen ik ongeveer vijftien was, antwoordde ik altijd: ‘Niet dat ik weet, maar als het wel zo is, ben je de eerste die het hoort’. Ik was zo gewend aan de vraag dat het me steeds minder deed. Toen ik eenmaal wist dat ik op jongens viel, kwam er een soort rust bij mezelf. Eindelijk was de zoektocht voorbij.”

Hoe ben je uit de kast gekomen?
“Ik had het geluk dat de jongen die uit de kast was gekomen op werk mij ook leuk vond. Toen hij uit de kast was gekomen op sociale media begonnen onze appjes naar elkaar steeds flirteriger te worden. Op een gegeven moment stelde hij een date voor. Dat was voor mij het moment dat ik bij mijn omgeving uit de kast wilde komen. Eerst bij mijn ouders, toen bij mijn vrienden. Ik heb hen nooit verteld: ‘ik ben homo.’ In plaats daarvan zei ik: ‘Ik heb een date met een jongen van werk.’ Dat voelde veel natuurlijker. Ik was bang voor reacties als ‘Zie je wel’ of ‘Dat wisten we allang.’ Gelukkig reageerde iedereen super positief en kreeg ik vooral te horen: ‘Wat leuk, hou ons op de hoogte!’ Ik ben gelukkig ook geen vrienden verloren toen ik uit de kast kwam. Waarschijnlijk omdat ik zo'n fijne vriendengroep om me heen had verzameld. Het maakte hen toch niet uit. Bovendien wisten de meesten het toch al, haha."

Hoe kijk je er nu op terug?
“Ik denk dat het me een sterker persoon gemaakt heeft. Je kweekt van jongs af aan een dikkere huid. Af en toe blijft het pijnlijk, ik had ook best een jeugd willen hebben zonder al dat gepest. Toch zou ik nu niet hetero willen zijn. Homo zijn is echt een stukje van mijn persoonlijkheid geworden. Ik weet dat sommigen zeggen dat je dat juist niet zo moet voelen, maar er komt veel meer bij kijken dan alleen vallen op jongens. Je komt in een community terecht waarin het best even duurt voordat je je plekje hebt gevonden. Maar nu dat eenmaal is gebeurd, kan ik honderd procent mezelf zijn.”

Hoe heb je die periode ervaren?
“Toen ik erachter kwam dat ik toch wel echt meer op mannen viel, had ik het wel echt moeilijk. Ik vond het ook lastig om in een hetero-vriendengroep te zitten. Of ja: dat dacht ik in ieder geval. Het is zo ‘normaal’ om hetero te zijn en ik vond het echt kut dat ik daarbuiten viel. Ik vond het ook lastig om in een hetero-vriendengroep te zitten. Of ik hoorde mensen schelden met ‘gay’, ‘homo’ of ‘flikker’. Je voelt je dan toch aangesproken, alsof het iets ergs is. Die tijd was ronduit kut.”

Hoe ben je uit de kast gekomen?
“Ik ben eigenlijk niet gepland uit de kast gekomen. Ik stond op een feestje met mijn twee beste vrienden. Ik had prima wat gedronken en ook drugs gebruikt. We zaten buiten en hadden een heel diep gesprek omdat zij gingen verhuizen naar het buitenland. Opeens dacht ik: fuck it, ik ga het gewoon vertellen. Toen floepte het er zomaar uit. Ze reageerden zo relaxt. Waarschijnlijk omdat ze het al verwachtten. Die avond voelde ik me zo chill. Eindelijk had ik het aan iemand verteld. De volgende ochtend werd ik wakker en dacht ik: shit. Wat nu? Eerst wilde ik het nog even laten, maar ik vertelde het diezelfde week nog aan de rest van mijn vaste kring."

Hoe kijk je er nu op terug?
“Nu denk ik: waar deed ik zo moeilijk over? Bij mij reageerde iedereen zo goed. Ik ben me er wel van bewust dat ik echt geluk heb met mijn vrienden en familie. Toch denk ik dat je het veel groter in je hoofd maakt dan dat het eigenlijk is. Het is een soort act die je ervan maakt en ik heb echt gemerkt dat ik me zoveel fijner voel nu ik uit de kast ben. De helft van de mensen denkt het vaak al en voor de andere helft van de mensen zal het echt niks uitmaken. Ik wil eigenlijk geen clichés naarboven halen, maar ik doe het toch: je kan eindelijk zijn wie je bent.”

Heb je tips voor anderen?
“Er is denk ik maar één tip die echt werkt: vertel het gewoon! Het heeft geen zin om je vast te klampen aan een versie van jezelf die je niet bent. Het is niet het woord waar sommigen mee schelden, het is niet een ziekte en het is al helemaal niet iets om in de kast voor te moeten blijven. Al helemaal niet in deze tijd.”