Deze jonge vrouwen kregen op jonge leeftijd te horen dat ze onvruchtbaar zijn

Op jonge leeftijd ben je vaak bezig met anticonceptie en niet zwanger worden. Maar wat als zwanger worden niet eens een optie is? Deze twee vrouwen kregen op jonge leeftijd te horen dat zij nooit kinderen kunnen krijgen.

Op welke leeftijd kwam je erachter dat je onvruchtbaar bent?

Sanne, 21: Op mijn zestiende ben ik een keer helemaal in elkaar geslagen. Drie weken na de mishandeling bloedde ik nog steeds. Ik was jong en dacht dat het wel goed zou komen. Maar ben door de zorgen van mijn moeder toch naar het ziekenhuis gegaan. De dokter vertelde mij dat ik last had gekregen van interne en externe bloedingen. De interne schade was zo erg dat ik hierdoor onvruchtbaar ben geworden.
Puck, 23: Al vanaf mijn geboorte was duidelijk dat ik onvruchtbaar ben. Ik heb namelijk het syndroom van Turner. Waar een normale vrouw twee X-chromosomen heeft, heb ik er één. Hierdoor wordt er bijna geen oestrogeen aangemaakt. Oestrogeen is het vrouwelijke hormoon dat ervoor zorgt dat je vruchtbaar bent en vrouwelijke vormen krijgt. Ik weet nog precies hoe ik erachter kwam dat ik deze ziekte had. Ik was negen jaar en door fotoboeken aan het bladeren. Ik kwam een foto van mijn geboorte tegen. Bij de foto stond dat de ziekte van Turner bij mij was gediagnosticeerd. Toen ik hierover vragen stelde aan mijn ouders hebben ze het mij uitgelegd. 

Hoe reageerde je daarop? 

Sanne: In het begin nog best wel melig. Ik was een eigenwijze puber en dacht eerst: nou, dat scheelt mij weer de pil slikken en ongesteld worden. Pas een paar jaar later ben ik mij gaan realiseren welke impact dit op mijn leven zou gaan hebben. Opeens ga je er bij stilstaan dat mijn onvruchtbaarheid niet alleen mijn leven beïnvloedt. Maar ook die van mijn partner. Wat als hij nou wil dat ik zijn kind draag? Dat kan ik hem niet geven.
Puck: Als kind stond ik er vrij nuchter in. Aan kinderen moest ik toen nog lang niet denken. Ik was zelf nog een kind. Nu ik ouder ben en in een lange relatie zit merk ik wel dat het begint te steken. Hoewel ik veel van mijn vriend hou, vind ik het nog steeds lastig om dit met hem te bespreken. Het wordt elk jaar lastiger om dit een plek te geven. Je komt steeds dichterbij de periode waar je vrienden het over kinderen gaan hebben. 

Heb je een kinderwens?

Sanne: Ja, ik heb wel een kinderwens. Op dit moment werk ik twee dagen in de week bij de Jeugdzorg. Ik zie hier dat veel kinderen een veilig nest en moederfiguur missen. In de toekomst zou ik graag pleegouder willen worden zodat ik die kinderen kan helpen. Ik zou nooit kiezen voor een draagmoeder. Er zijn genoeg kinderen in Nederland die een ouder missen. Dan zou ik  nog eerder adopteren. 
Puck: Ja, ik zou later graag een kindje willen. Ik maak zelf geen eicellen aan. Dus ik zou niet zwanger kunnen worden van mijn eigen kind. Ik heb wel een baarmoeder. Met een eiceldonor zou ik in principe dus wel zwanger kunnen worden. Het is wel de vraag of dat over een paar jaar kan lukken. Door mijn aandoening heb ik namelijk een aortaklep minder op mijn hart. Dit brengt dus extra risico’s met zich mee. Daarnaast is de kans dat mijn lichaam de zwangerschap afstoot ook groot. Als het me zelf niet lukt om zwanger te worden wil ik graag een draagmoeder. 

Hoe gaat je partner hiermee om?

Sanne: Ik heb een vriend en ik heb het hem vrij snel verteld. Ik wilde dat hij wist wat ik hem wel en niet kon geven in de toekomst. Hij was heel lief en begripvol en vond het erg vervelend voor mij. Hij weet ook dat dit geen keuze is geweest die ik zelf heb gemaakt. Hij staat ook achter de alternatieven waar ik aan denk. Dus het is fijn dat we op één lijn zitten. 
Puck: Ik heb mijn vriend op onze eerste date direct verteld dat ik de ziekte van Turner heb. Hij staat er gelukkig nuchter in. Hij ziet in dat er meerdere manieren zijn waarop wij kinderen kunnen krijgen. Hij staat open voor alles, van draagmoederschap tot adoptie. Dat is heel fijn. 

• Deel