Ishaan werd mishandeld door zijn vrouw en zoon: "Voor mannen geldt: zoek het maar uit"
- Artikel
- 13 jun 2024
- 4 minuten leestijd
In de mannenopvang van Arosa in Rotterdam is plek voor zeven mannen. Arosa is hiermee één van de zes locaties in Nederland waar plaats is voor mannelijke slachtoffers van huiselijk geweld. Eén van die slachtoffers is Ishaan* (57). Hij zit hier nu bijna vijf maanden.
Waarom zit je hier?
"Mijn vrouw en twee zonen hebben mij uit huis ‘gepest’. Mijn oudste zoon woonde op zichzelf, samen met zijn vrouw en kinderen. Op een gegeven moment raakte hij in de schulden en kon hij de huur van zijn woning niet meer betalen. Hij is toen door de gemeente uit huis gezet en had een plek nodig voor zichzelf en zijn gezin. Hij wilde weer bij ons intrekken, maar hiervoor moest ik volgens mijn zonen het huis uit. Mijn vrouw en ik zijn al veertig jaar getrouwd en hebben nog nooit huwelijksproblemen gehad, maar mijn kinderen hebben haar zo gemanipuleerd dat ook zij begon te geloven dat ik inderdaad weg moest. Ik werd beschuldigd van vergiftiging en werd geslagen door mijn zonen én vrouw. Op een gegeven moment is dat zo geëscaleerd dat mijn oudste zoon met een mes voor mij stond en riep dat ik dood moest. Dat was voor mij het moment om naar de politie te stappen."
Wat gebeurde er met die aangifte?
"Niets. De politie heeft mij enorm in de steek gelaten. Ik was degene die bedreigd werd en vreesde voor mijn dood, maar tegelijkertijd was ik ook degene die het huis moest verlaten. Ik heb aangifte gedaan voor diefstal, fraude en poging tot moord, maar mijn vrouw werd geloofd en daarmee ook mijn zonen. Mijn gezin loog tegen de hulpverleners van Veilig Thuis en een paar dagen later werd mijn telefoon in beslag genomen door de politie. Er werd gedacht: die man moet eruit."
Kon je direct terecht bij deze opvang?
"Voordat ik terechtkon bij de mannenopvang, heb ik eerst vier maanden moeten overbruggen. Ik heb gewoond bij het Leger des Heils, in hotelkamers en het crisiscentrum. Ook heb ik in totaal ongeveer twintig nachten op straat geslapen. Gelukkig kon ik hier op een gegeven moment terecht, maar dat heeft wel even geduurd."
Hoe ervaar je het binnen deze mannenopvang?
"Ik kan niet zeggen dat ik blij ben, maar ik ben wel dankbaar dat ik hier kan wonen. Ik weet namelijk ook dat er soms wachtlijsten zijn en dat je hier echt niet zomaar binnenkomt. Je moet daarvoor echt goed in de problemen zitten. Daarnaast heb je geld nodig om je huur te betalen, en die is ongeveer zeshonderd euro per maand. Als ik eerlijk ben, voel ik me hier best alleen. Ik kijk de hele dag televisie en verder kan ik niet echt iets doen. Ik vind het fijn dat ik een dak boven mijn hoofd heb, maar het is voor mij best moeilijk om voor mezelf te zorgen. Mijn vrouw kookte bijvoorbeeld altijd, nu eet ik bijna elke dag kant-en-klare maaltijden van de supermarkt. En aangezien ik suikerziekte heb, is goed eten heel belangrijk voor mij. Ik hoop dat er binnenkort goed nieuws komt en dat de gemeente een sociale huurwoning voor mij heeft gevonden. Maar ik weet ook dat dit waarschijnlijk nog wel even kan duren."
Zijn er, naast hulpverleners, ook anderen met wie je hierover kan praten?
"De rest van mijn familie woont niet in Nederland en mijn vrienden geloven mij niet helemaal. Die denken al snel: het verhaal zit andersom in elkaar. Dat vind ik erg lastig, want hierdoor heb ik eigenlijk helemaal niemand om mee te praten."
Waar ben je het meest boos over?
"Ik ben bozer op de politie en overheid dan op mijn gezin. Ik weet dat mijn gezin mij slachtoffer heeft gemaakt van huiselijk geweld, maar het is de politie die er verder niets mee heeft gedaan. Die woede gaat heel ver. Ik leef constant met angst en verdriet. Voor mannen geldt: zoek het maar uit. Je bent als man altijd schuldig en dat vind ik schandalig."
Vermoed je huiselijk geweld? Ga dan naar ikvermoedhuiselijkgeweld.nl. Of bel gratis met Veilig Thuis via 0800-2000