Melanie’s (25) baby overleed in haar buik: “Ik voelde of zijn hartje nog klopte”

Weinig mensen weten wat een stilgeboorte is. Toch werden er vorig jaar bijna vijfhonderd baby’s stil geboren. Het is niét dat je zonder te krijsen uit de baarmoeder glipte. En het is ook niet hetzelfde als een miskraam. Maar wat is het dan wél? Het overkwam Melanie. Zij deed bij ons haar verhaal.

Wat is een stilgeboorte precies?
“Een stilgeboorte is de geboorte van een kindje dat is overleden tijdens de zwangerschap of rond de bevalling. Mensen halen het vaak door elkaar met een miskraam, maar dit is toch iets anders. Als het kindje na de twintigste week van de zwangerschap overlijdt, is het geen miskraam meer maar een stilgeboorte.”

Wat is er bij jou precies gebeurd?
“Mijn zwangerschap verliep eigenlijk helemaal vlekkeloos. Bij de verloskundige was telkens alles helemaal goed. Tot de twintigste week. Toen was alles mis. Het kindje groeide niet goed en ze maakten zich zorgen over het verdere verloop. Ik heb toen veel onderzoeken gedaan en het werd al snel duidelijk dat het niet werkte in mijn buik. Het kindje zou sowieso eerder geboren moeten worden. Maar op moederdag 2018 voelde ik mij opeens raar tijdens het uiteten. Op 14 mei werd mij verteld dat het hartje niet meer klopte en op 17 mei is Lorenzo, zo heet hij, met zesentwintig weken en vier dagen ter wereld gekomen.” 

Hoe gaat zo’n bevalling dan?
“Je gaat eigenlijk een onnatuurlijke bevalling tegemoet. Ik moest een soort van abortuspil innemen die de bevalling zou opwekken. Toen heb ik een paar dagen met een overleden kindje in mijn buik rondgelopen. Dat was heel gek. Ik voelde mijzelf helemaal goed, maar er zat iets in mij dat niet meer leefde. Na drie dagen kreeg ik opeens koorts en ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Toen ging het heel snel. Het is eigenlijk gewoon een complete bevalling, met opgewekte weeën. Uiteindelijk duurde de bevalling ongeveer zes uur. Toen Lorenzo, zo heet hij, was geboren kon ik het eigenlijk nog steeds niet geloven. Ik dacht dat ik in een nachtmerrie zat. Toen heb ik naar hem gekeken en heb ik gevoeld of zijn hartje nog klopte. Dit was natuurlijk niet zo.”

Wat overkomt je na een stilgeboorte?
“Wij hebben de keuze gemaakt om Lorenzo te laten cremeren. Dat was vijf dagen na de geboorte. We hebben een hele uitvaart voor hem gehouden met vrienden en familie. Dat was erg fijn. Verder ben ik zelf op zoek gegaan naar Facebookgroepen met lotgenoten. Dat heeft mij veel steun geboden. Eigenlijk zou een ziekenhuis je daar naar moeten verwijzen. Het ziekenhuis bood mij wel een maatschappelijk werker aan waarmee ik kon praten. Uiteindelijk ben ik later ook nog zelf op zoek gegaan naar hulp, omdat ik er qua emotie even helemaal doorheen zat. Toen heb ik EMDR gekregen. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik er nu zo goed over kan praten.” 

Hoe reageren mensen op jouw verhaal?
“Een familielid zei op de uitvaart dat hij het ‘de moeite niet waard vond’. Op dat moment klapte ik dicht, maar het heeft mij heel veel pijn gedaan. Dat heb ik hem nooit vergeven. Nu ik erover praat voel ik weer boosheid. Eigenlijk zijn de reacties heel erg wisselend. De mensen die echt dichtbij mij staan leefden natuurlijk met mij mee en waren hartstikke lief. Verder zijn er veel mensen, vooral jongeren, die niet begrijpen wat ik bedoel als ik zeg dat ik een kindje heb die stil is geboren. Dan zeggen ze bijvoorbeeld ‘ik ben ook stil geboren’. Ze bedoelen dan dat ze niet meteen moesten huilen. Mensen weten gewoon niet wat het is. Dat vind ik wel eens lastig.”

Heb je hierna nog een kindje gekregen
“Afgelopen januari ben ik bevallen van een regenboogkindje, Olivia. Zo noem je kindje na een stilgeboorte. Ik was de hele zwangerschap bang dat het weer zou gebeuren. Genieten zat er niet bepaald in voor mij. Ik herleefde eigenlijk het trauma. Het was doodeng. Maar godzijdank is het goed gegaan.” 

Waarom wil jij graag jouw verhaal doen?
“Ik vind dat te weinig mensen weten wat stilgeboorte is. Hierdoor heb ik best vaak te maken met kwetsende opmerkingen en dat doet mij best veel. Verder wil ik met mijn verhaal lotgenoten helpen. Het is erg wat mij is overkomen, maar het heeft mij ook sterker gemaakt. Het voelt een beetje alsof Lorenzo mij van bovenaf seintjes geeft dat ik mijn verhaal moet gebruiken om anderen te helpen.”

• Deel