Drie ravers over hun rave-ervaringen: “Je weet niet welke track de laatste gaat zijn”

Honderden mensen feestend onder een viaduct, in een loods of op een verlaten militair terrein. We horen geregeld over raves, maar waarom gaan al die mensen niet gewoon naar een club of festival? Wij spraken drie ravers over hun eerste ervaring met illegaal raven en wat het voor hen anders maakt dan legaal uitgaan.

Egle (25 jaar)
“De eerste keer dat ik naar een illegale rave ging, was onder een snelwegviaduct in de zomer van 2019. Ik ging toen al vaak uit in clubs en op festivals, maar dit voelde anders. Er heerste echt een gemeenschapsgevoel: de geluidsinstallatie en bar hadden een doe-het-zelf-uiterlijk en de organisatoren stonden samen met ons op de dansvloer. Het voelde ook minder hiërarchisch dan legaal uitgaan, want er was niemand bij de deur die bepaalde wie er naar binnen mocht. De entree was gratis en drankjes waren erg goedkoop, waardoor je ook ander publiek zag dan in een club. Het feit dat een illegale rave ieder moment kan worden opgerold door de politie maakt dat ik veel bewuster geniet van ieder nummer. Je weet namelijk niet welke track de laatste gaat zijn. Hoewel je iets doet wat eigenlijk niet mag, voel ik me op raves juist ontzettend veilig. Bijvoorbeeld om te experimenteren met mijn genderexpressie. Voor mij is een rave zowel een protest tegen alles wat moet en hoort, als een speeltuin waar je nieuwe dingen kan uitproberen. Iedereen is welkom op een rave; hoe je eruit ziet maakt niet uit. Liefde voor de muziek en het feesten is waar het om draait.”

Darius (18 jaar)
“Mijn eerste ervaring met raven was toen ik zestien was. Een vriend en ik verveelden ons dood tijdens de lockdown en zagen op Instagram iets voorbijkomen over een illegaal feest. Eenmaal daar was het voor mij de ultieme tienerdroom: alles wat in de buitenwereld niet mocht, kon daar juist wel. We bezochten daarna nog meer raves en besloten er zelf ook eentje te organiseren. We hadden geen enkele ervaring met feesten geven en moesten echt vanaf nul beginnen. Gelukkig was de rave-community super open en behulpzaam, waardoor het na een half jaar voorbereiding lukte onze eerste rave te organiseren. Het lijkt misschien gek om zoveel tijd te steken in iets dat opgerold kan worden, maar dat risico neem ik voor lief. Zelfs als de politie komt, vragen ze je meestal alleen om op te houden en gebeurt er verder niet zoveel. Daarnaast zijn er allerlei voorzorgsmaatregelen die ik neem om te zorgen dat we zo lang mogelijk door kunnen feesten. Bij het scouten van een locatie let ik erop dat er geen woningen in de buurt zijn en dat het niet te dicht bij een drukke weg ligt. Ook vraag ik bezoekers hun locatie uit te zetten op hun telefoon en wat verderop hun fiets te parkeren. Voor mij is het juist iets doen wat niet mag, wat het zo leuk maakt.”

Onno-Quint (45 jaar)
“In 1991 woonde ik in een dorp waar voor mij als veertienjarige geen reet te doen was. Via wat oudere vrienden van me hoorde ik over housemuziek en de vette feesten die daarbij werden gegeven. Ik kwam nog geen club binnen, maar op raves maakte mijn leeftijd niet uit, al was ik achteraf gezien wel veel te jong. Ik hoorde voornamelijk via via over raves, waardoor ik er zo’n beetje ieder weekend een kon bezoeken. Je wist vooraf eigenlijk helemaal niks, behalve dat het waarschijnlijk vet zou worden. In die tijd was er een stuk minder surveillance, dus echt bang voor de politie waren we niet. Ondanks dat dat nu wel anders is, rave ik nog steeds graag. Het echte rave-gevoel voor mij is dat ik gewoon mijn ogen kan sluiten en mezelf kan zijn. Helemaal opgaan in de muziek, alsof je in een soort tunnel komt. Al die ervaringen die ik tot nu toe gehad heb, roep ik dan weer op. Ik kom puur voor dat gevoel, de muziek en voor mijn vrienden. Samen creëer je een omgeving waar je niet vastzit aan de waarden van de maatschappij. Het maakt helemaal niet meer uit wie je bent of hoe je eruit ziet, je bent alleen maar daar voor dat moment.”

Benieuwd naar de leipste rave-locaties? We vroegen het aan onze volgers. 

• Deel