A Strange Love Affair with Ego
Elke vrijdag ploft Alma Mathijsens nieuwsbrief vol kunst en cultuur op de digitale deurmat van onze abonnees. Voor wie, tot ons verdriet, nog niet is ingeschreven op deze wekelijkse parel, delen we haar overdenkingen ook hier. Zo blijf je toch op de hoogte van Alma’s kijk op alles wat er nú te zien, te beluisteren of te bezoeken is in het culturele landschap.
De zus van Ester Gould komt nooit in beeld. Toch gaat de hele film over deze zus, Rowan Gould. Zij was alles wat Ester als kind wilde zijn. Het leven in het dorp waar ze opgroeide was saai, maar niet als haar zus erbij was. Dan was alles groots en wild. De wereld groeide met iedere stap een stukje. Telkens wordt een andere vrouw in een andere levensfase gevolgd om een beeld te geven van het leven van Rowan. We beginnen met een jong meisje met krullen dat haar hand hoog in de lucht steekt wanneer gevraagd wordt aan een groep kinderen of ze zich speciaal voelen. Wanneer gevraagd wordt hoe ze zichzelf over tien jaar zien, weten de meesten zich geen voorstelling te maken. Sommige hebben het over een eigen kamer of de universiteit. Het meisje met de wilde krullen antwoordt gedreven:
‘Eerst dacht ik dat ik in New York eigenaar zou worden van een dierentuin. Maar nu twijfel ik toch, want ik verheug me niet echt op poep scheppen.’
Meteen kon ik me voorstellen dat ik het liefst dit meisje wilde zijn. Net als Ester het liefst haar zus wilde zijn.
Dan schieten we door naar een beeldschone vrouw die allemaal uitgesproken figuren bij haar thuis heeft uitgenodigd, met wie ze rookt, drinkt en taarten besprenkelt met poedersuiker in de vorm van een penis. In ieder shot lijkt ze wel op weg naar een nieuw feest, er is geen seconde dat ze zich verveelt, dat laat ze simpelweg niet toe. Op straat zakt ze door haar knieën om schattige honden te aaien, haar vrienden verzuchten dat het altijd zo gaat. Wanneer ze kletsen over een identieke tweeling die seks met elkaar heeft gehad, roept een van haar vrienden dat de beeldschone vrouw die kans absoluut niet aan zich voorbij zou laten gaan. Gierend leest ze van haar telefoon de karaktereigenschappen van iemand met een theatrale persoonlijkheidsstoornis op.
Van alle vrouwen of versies van Rowan val ik het meest voor de laatste. Juist wanneer het niet meer zo goed met haar gaat. Haar drang om de stilte weg te drukken is zo groot geworden dat ze zichzelf verliest. Als niemand meer wil komen, geeft ze feestjes voor zichzelf, waarin ze oploskoffie drinkt om maar niet te hoeven gaan slapen. En dat alles in de mooiste outfits, met glitters op haar wangen en nepwimpers die half van haar oogleden glijden. Ze richt de camera op zichzelf als niemand anders het doet.
‘Ik had echt zoiets, ja godverdomme, ik wil nu echt gewoon doorbreken.’
De film won de IDFA Award voor Beste Nederlandse Film in 2015.
(In deze film komt suïcide voor. Denk je aan zelfdoding? Bel dan 24/7 gratis en anoniem met 113 of chat op 113.nl)
Alma Mathijsen
Zal nooit ergens aankomen zonder snacks, zelfs in het theater smokkelt ze chips mee. Leest boeken het liefst in een keer uit, bij voorkeur in bad met extreem veel schuim en een bord pasta. Schrijft in de tussentijd romans over alles wat haar hart doet breken.
Vond je dit leuk?
Op de hoogte blijven?
Schrijf je in voor de NPO Cultuur nieuwsbrief en ontvang iedere vrijdag mooie, inspirerende en interessante tips. Van kunst tot film en van muziek tot theater, zo hoef je niets meer te missen!