Een binnenwereld op doek
Elke vrijdag ploft Alma Mathijsens nieuwsbrief vol kunst en cultuur op de digitale deurmat van onze abonnees. Voor wie, tot ons verdriet, nog niet is ingeschreven op deze wekelijkse parel, delen we haar overdenkingen ook hier. Zo blijf je toch op de hoogte van Alma’s kijk op alles wat er nú te zien, te beluisteren of te bezoeken is in het culturele landschap.
Woest ben ik geweest, gelukkig, angstig en intens bedroefd. Een heel spectrum aan emoties heb ik doorlopen tijdens het kijken naar de documentaire Zie je, van Kiki Ho. Ze volgt het leven en de dood van haar oudere zus Siu. Die maakte een einde aan haar leven vlak voor ze zou afstuderen aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Tijdens haar leven heeft ze een enorm oeuvre opgebouwd waarin ze haar binnenwereld naar buiten spuwt. Alle schilderijen, tekeningen, filmpjes, dagboeken en krabbels wil Kiki bewaren en archiveren. Ze gaat zorgvuldig met een kwast gedrenkt in transparante vloeistof over de werken van haar zusje heen. De tederheid waarmee ze te werk gaat is terug te vinden in elk aspect van die film, waarin ze uiteraard ook het leven haar zus probeert te conserveren.
Wanneer Kiki door de harddrive van haar zus heen gaat, ontdekt ze een serie foto’s uit de instelling waar ze moest verblijven. In een rechthoekige kamer ligt een wit laken netjes uitgespreid op de grond, erop een dienblad uit een kantine met bakjes ondefinieerbaar eten erin. Een picknick voor de eenzamen. De beelden zijn zo intens dat het me moeite kost ernaar te blijven kijken. Juist door het ontbreken van mensen, wordt de eenzaamheid schrijnend vastgelegd. Over de opgekrulde dekens verschijnt een tekst:
Ik ben uit mijn leven losgerukt, in een gebouw gestopt
Om er vervolgens niet uit te kunnen op mijn eigen houtje.
Dan volgen weer reeksen van schilderijen, genoeg om een grote loods mee vol te hangen, en dan nog lijkt het of we niet alles gezien hebben.
Woest werd ik tijdens een gesprek met een therapeut, dat Siu stiekem moet hebben opgenomen. De vrouw vertelt dat ze Siu niet voor lange tijd kan aannemen, op strenge toon legt ze uit dat de problematiek van Siu eigenlijk te complex is voor de therapie die zij kan bieden.
‘Je kan niet zomaar eindeloos bij mij in therapie.’
‘Ik vind het gewoon een beetje naar, ik heb heel mijn hart geopend het vorige gesprek naar u toe, en vervolgens kom ik hier, ben ik weer het probleemkindje van de familie.’
Dan volgt een gesprek dat ik amper kan volgen. Het escaleert, de behandelaar strooit termen uit de therapiewereld over Siu heen en dan loopt ze verdwaasd weg. Het is het laatste gesprek dat ze heeft met een professional voor haar dood.
Denk je aan zelfdoding? Neem dan 24/7 gratis en anoniem contact op met 0800-0113 of chat op 113.nl
Alma Mathijsen
Zal nooit ergens aankomen zonder snacks, zelfs in het theater smokkelt ze chips mee. Leest boeken het liefst in een keer uit, bij voorkeur in bad met extreem veel schuim en een bord pasta. Schrijft in de tussentijd romans over alles wat haar hart doet breken.
Vond je dit leuk?
Op de hoogte blijven?
Schrijf je in voor de NPO Cultuur nieuwsbrief en ontvang iedere vrijdag mooie, inspirerende en interessante tips. Van kunst tot film en van muziek tot theater, zo hoef je niets meer te missen!