Een dystopische lesbische liefde

Allereerst: wat is een pulproman precies? Ik had eerlijk gezegd geen idee, maar dat is zo gek nog niet, want de dunne boekjes waren vooral populair in de jaren 50. Oorspronkelijk zijn de lesbische pulpboeken bedoeld voor het plezier van mannen… Maar in de loop van de tijd gaan ook steeds meer queer vrouwen ze lezen. Tijdens de tweede feministische golf in de jaren 80 ontstaat er een soort toe-eigening van deze boeken door de lesbische gemeenschap. En nu zet Velvet Publishers het genre dus voort. “Ik ben blij dat ze zeggen: we gaan zelf gewoon lekker dat soort boekjes schrijven”, vertelt Minke Douwesz.

Omdat de auteur zo enthousiast is over de pulpature-reeks (pulpature is een combinatie van pulp en literatuur), besluit ze tijdens een crowdfundingsevent van de uitgeverij te zeggen dat ze er graag aan mee zou willen werken. “Ik vind het heel leuk dat er ook in een lichter genre ruimte komt voor lesbische verhalen. Sowieso merk ik dat er weinig aandacht voor is. Het boek Zij/haar, waar jij ook aan hebt meegewerkt, daar is geen enkele recensie van. Het is gewoon onzichtbaar.” Zij/haar is een ABC-boek waarin queer essayisten, waaronder ikzelf, bekende en minder bekende werken uit de lesbische literatuur bespreken. De redactie is gedaan door Minke Douwesz, Marie-José Klaver en Laurie Bastemeijer. “Dus hoe meer boeken en verhalen er zijn, hoe beter. Dan gaat het toch een beetje opvallen: dit is ook een wereld die bestaat.”  

Al snel weet Douwesz waar ze over wil schrijven. “Ik had het idee van een psychotherapeut die een vrouw in haar spreekkamer krijgt die ze heel leuk vindt. Ze is zo van haar gecharmeerd, dat ze denkt: ik kan haar niet behandelen.”  
Omdat de staat van het klimaat de schrijver veel bezighoudt, vindt het boek niet plaats in het heden. “Ik merkte dat ik niet gewoon een liefdesverhaal kon schrijven in de huidige tijd. Daarom heb ik het boek in de toekomst geplaatst: het is 2084 en de helft van Nederland staat onder water door een ramp. Ook is er een zakenkabinet dat repressieve maatregelen treft ten aanzien van gender en seksualiteit.” In die context leven de twee jonge vrouwen, Leslie en Irina, wanneer ze elkaar tegenkomen.   

Leslie is een psychotherapeut in opleiding, Irina is een jonge boswachter. “Wanneer Irina getuige is van het neerschieten van een groep wolven, moet ze naar de stad voor therapie. De twee zijn meteen gecharmeerd van elkaar, waarna Leslie tegen haar supervisor, Karen, zegt dat ze haar niet kan behandelen. Karen zegt dat ze elkaar nooit meer mogen zien, maar toevallig komen ze elkaar weer tegen op een illegale queer dansavond. Haar beste vriendin bedenkt een list: zeg gewoon dat je je eigen tweelingzus bent. Zo krijgen de vrouwen toch opnieuw contact met elkaar. Natuurlijk gaat Leslie zich schuldig voelen over haar leugen, waardoor er een hoop gebeurt. Maar na een aantal misverstanden komt het allemaal goed.” 

Ondanks dat ze blij is dat ze dit boek heeft kunnen schrijven, vertelt Douwesz me dat ze het wel spannend vond. “Het is een strenge tijd waarin mensen soms zonder goed geïnformeerd te zijn van alles roepen. Iemand zou ten onrechte kunnen denken dat dit boek impliceert dat een therapeut iets met een patiënt zou kunnen beginnen. De zorgvuldige lezer zal zien dat de boodschap juist precies omgekeerd is. Maar goed, het is pulp, en dan moet de romantiek met de nodige hindernissen gepaard gaan. Dus eensituatie die een tikje edgy is, is dan een mooi uitgangspunt.”

Wil je meer weten over de pulpature-boeken van uitgeverij Velvet Publishers? Luister dan naar Nieuwsweekend (MAX), waar uitgever Daphne de Heer en auteur Renée van Marissing te gast waren.