Excessen bestaan niet

Meestal weiger ik documentaires te kijken over de excessen van seksueel geweld. Daar leren we als gemeenschap helemaal niets van. Ik hoef de gruwelen die Jeffrey Epstein heeft gepleegd niet tot in detail tot me te nemen, ik wil niet horen hoe sadistisch Marilyn Manson jonge vrouwen kwelde, ik wil niet weten hoe Harvey Weinstein actrices verkrachtte. Zulke televisie slaat heel gemakkelijk door naar geweldsporno, en zet de deur open naar een nog kwalijker gedachte: deze mannen staan mijlenver van ons af. Wij kunnen lekker huiveren bij het idee dat deze engerds ziekelijke voorstellingen uitleven op vrouwen, want daar hebben wij helemaal niets mee te maken. Dit zijn doorgeslagen sterren die zijn losgezongen van de maatschappij. Niets is minder waar.

De verkrachtingscultuur doordrenkt alle haarvaten van de samenleving, het komt overal voor, en dat is waarom ik normaliter niet wil kijken naar documentaires die inzoomen op zulk angstaanjagend gedrag en dat als exces presenteren. Maar in de documentaire P.Diddy, open en bloot gaat het toch net anders. Vooral de uitspraken van één geïnterviewde zorgden ervoor dat ik mijn laptop iets dichter naar me toe trok terwijl ik keek. Rapper Glasses Malone wordt op kalme toon bevraagd.

‘Ik zou er kapot van zijn als iedereen die zich van de straat heeft opgewerkt, iedereen in de sector, zulk gedrag zou accepteren, ik zou er kapot van zijn.’

Daarna zien we op beeld de mening van Malone veranderen. Zelden zag ik iemand die met gestrekt been de documentaire binnenstapt, veel van die aantijgingen zijn complete onzin, zo zeer bijdraaien. Zijn wereldbeeld is gekanteld, aan het eind zegt de interviewer:

‘I hope we haven’t depressed you too much.’

‘Very much, very much,’ antwoordt hij naar waarheid.

Het kan niet anders dan dat deze man met een andere visie de studio uitstapt. Dat maakt de documentaire met de akelig slecht gekozen titel toch zeer de moeite waard.