Huilen om Joost
Elke vrijdag ploft Alma Mathijsens nieuwsbrief vol kunst en cultuur op de digitale deurmat van onze abonnees. Voor wie, tot ons verdriet, nog niet is ingeschreven op deze wekelijkse parel, delen we haar overdenkingen ook hier. Zo blijf je toch op de hoogte van Alma’s kijk op alles wat er nú te zien, te beluisteren of te bezoeken is in het culturele landschap.
‘Dit is het mooiste liedje dat ik ken. Dit moet je horen.’
Ik was eenentwintig en voor het eerst verliefd op de mooiste jongen die ik ooit had gezien. We zaten op zijn slaapkamer, hij woonde nog bij zijn ouders. We keken uit op de Westertoren in Amsterdam. Hij zette een nummer op dat ik niet kende. Het heette Frekie en werd gezongen door Joost Prinsen. Het ging over een jongen met Down die mocht meespelen met voetbal.
Mensen vinden Frekie zielig, maar dat is hij niet voor mij.
Want ik kende nooit een jongen die zo blij kon zijn als hij.
We luisterden in stilte, normaal konden we niet ophouden met praten, maar nu zeiden we allebei niets. Ik moest mijn best doen om niet te huilen. Het mislukte, al durfde ik het niet te laten zien aan de jongen naast me.
Na die eerste keer is Joost Prinsen er heel vaak in geslaagd om mij aan het huilen te krijgen. Meestal als hij iets doet met het werk van Willem Wilmink. Zoals de keer dat hij het gedicht Ben Ali Libi voorleest dat gaat over een artiest die in de oorlog is vermoord:
En altijd als ik een schreeuwer zie
met een alternatief voor de democratie,
denk ik: jouw paradijs, hoeveel ruimte is daar
voor Ben Ali Libi, de goochelaar.
Joost Prinsen raakt zelf overmand door verdriet in de laatste strofe. Iedere keer als ik ernaar kijk, breek ik met hem mee. Zo ook in het programma Volle Zalen waarin Cornald Maas langsgaat bij Prinsen terwijl die een groots kerstdiner aan het voorbereiden is voor zijn familie. Urenlang kookt hij, dept hij het vocht van een stukje zalm met keukenpapier op en betwijfelt hij of de pan wel heet genoeg is. Ondertussen laat hij stukjes uit zijn eigen carrière zien omdat Cornald daarom vraagt. Met een twinkeling in zijn ogen vertelt hij over een monoloog die hij in Oog in oog: veel volk, weinig mensen speelde, geregisseerd door Theo van Gogh. Het was een take van vijfentwintig minuten die in één keer werd opgenomen. Daarna kijken Cornald en Joost samen naar beelden waarin hij met zijn vriendin Noraly Beyer danst. Ik weet niet zo goed waarom, maar precies dan moet ik weer huilen. Misschien omdat zij net zo verliefd naar hem keek als ik naar mijn allereerste liefde.
Alma Mathijsen
Zal nooit ergens aankomen zonder snacks, zelfs in het theater smokkelt ze chips mee. Leest boeken het liefst in een keer uit, bij voorkeur in bad met extreem veel schuim en een bord pasta. Schrijft in de tussentijd romans over alles wat haar hart doet breken.
Vond je dit leuk?
Op de hoogte blijven?
Schrijf je in voor de NPO Cultuur nieuwsbrief en ontvang iedere vrijdag mooie, inspirerende en interessante tips. Van kunst tot film en van muziek tot theater, zo hoef je niets meer te missen!