Iedereen kan in een zwijgcultuur worden opgeslokt

Hoe wordt een mens opgeslokt door een zwijgcultuur? Dat laat The Assistant briljant zien. Regisseur Kitty Green toont een dag in het leven van een assistent van een invloedrijkefilmproducent. Ieders gedachten schieten meteen naar Harvey Weinstein. Werkelijk iedere handeling die de assistent uitvoert is deprimerend, van de beige telefoon die ze oppakt, de hotelkamer die ze moet reserveren, tot het slappe plastic van haar magnetronmaaltijd waar ze met een vork gaatjes inprikt, alles is zo ongelofelijk droevig. Ze probeert nog melding van het gedrag van haar baas te maken, maar wordt honend weggestuurd. Het is absoluut geen prettige kijkervaring, het voelt eerder als een gevangenis waar ook de kijker in wordt vastgezet.

The Assistant is een film die pas zijn werk gaat doen als je hem eenmaal hebt uitgekeken. Tijdens het kijken hoopte ik zo vreselijk hard dat er iets zou gebeuren, dat iemand zou ingrijpen, dat iets de tergend langzame telefoongesprekken met het leger aan medewerkers datde zwijgcultuur in stand houdt zou doorbreken. Maar dat komt niet. En juist dat maakt deze film zo geslaagd, we zien hoe de mensen zich langzaam één voor één erbij neerleggen dat ze te maken hebben met een misdadiger. Zo ook de assistent. Terwijl ze een muffin in een tl-verlichte deli opeet, zien we hoe ze opgeeft. Hoogstwaarschijnlijk zal ze de volgende dag weer naar haar werk gaan en is haar ziel net als die van al haar andere collega’s gebroken.