Niet (te) Betalen: Plein Public
Cultuur hoeft niet duur te zijn. Sterker nog, soms kost het je helemaal niets! Maar waar moet je zijn voor de écht goede gratis culturele parels? Waar zie en hoor je dingen die niet alleen niks kosten, maar ook absoluut de moeite waard zijn? Ik zoek het voor je uit.
Wat?
Plein Public is een kleinschalig festival met één podium. Het programma varieert van dj’s die zomerse tunes draaien, toneelgroepen, live bands, spoken word- en poëzievoordrachten. Daarnaast is er op zondag een speciaal programma voor kinderen én is er een klein marktje met een aantal kunstenaars-, platen- en een eetstalletjes.
Waar?
Het festival vindt plaats op het Piet Heynsplein in het Rotterdamse Delfshaven. In het oudste deel van Rotterdam - het is haast niet meer te herkennen als de stad, zo historisch is de haven - is naast de Achterhaven ruimte gemaakt voor een aantal stalletjes en podium.
Wanneer?
30 mei tot en met 1 juni en 6 tot en met 8 juni
Echt gratis?
Ja! Zonder dat je door toegangspoorten hoeft te gaan kan je zo het kleine, pittoreske pleintje betreden. De performances zijn ook helemaal gratis.
Wat kan je verwachten?
Het is 16:30 op een zaterdagmiddag en de zon schijnt.DJ Jimmy draait zijn zomerse plaatjes, die perfect passen bij de 25 graden van de dag. Totdat de muziek enigszins verandert en typisch slapstickachtig pianomuziek uit de speakers schelt. Kees en Koos van Toneelschool Rotterdam, beiden gekleed in een rood overall, komen met een houten ladder op hun schouders aangelopen vanachter het podium. Binnen no time verandert het kleine pleintje in een schouwspel dat zo kan doorgaan voor een Buurman en Buurman scène. Kees (of Koos?) zet de ladder van zijn schouder en struikelt over zijn eigen voeten. Daaruit volgt een reeks van onhandige en lompe acties die zo typerend zijn voor een slapstickoptreden. Ondanks dat het tafereel niet echt verrast – met het fenomeen slapstick is iedereen wel opgegroeid – staan de kinderen met grote ogen te kijken.
Ik zit lekker in de zon op de hoge treden naast het Piet Heynsplein in Delfshaven. De treden zijn omgetoverd tot een tribune van een amfitheater. Er zijn zelfs fluwelen kussentjes neergelegd zodat je makkelijk een aantal uurtjes kan zitten zonder dat je last krijgt van je kont. De kinderen die naar Kees en Koos kijken, zijn al een voorstelling an sich. Een jongetje steekt er met kop en schouders bovenuit: in zijn gele Pokémonshirt lacht hij zo hard dat het onmogelijk is om niet mee te lachen. Zijn broertje, ook in een geel Pokémonshirt, komt naast hem staan en doet vrolijk mee aan het lachsalvo van zijn grote broer.
Wie zich even los weet te rukken van de capriolen op het podium, komt op het plein niets tekort. Er staat een klein, maar charmant marktje waar je je zaterdagmiddag met gemak kan spenderen. Er is een koffiekar voor de cafeïneverslaafden, een tentje dat dampende borden Caribisch eten serveert (de geur alleen al is voldoende reden om aan te schuiven) en een rij kraampjes met kunst van jonge makers. Die komen allemaal van De Stu, een collectief dat jonge kunstenaars een plek geeft. Zo zie je handgemaakte keramiek, wanddecoratie met een bijzonder reliëf waar je stiekem even aan wil voelen en prints van kunstenaars in uiteenlopende stijlen.
Ondertussen komt de volgende gast op het podium. De dichter Joz Knoop vertelt over de dichtvorm die hij een eigen naam heeft gegeven: “de jozzonet”. Deze dichtvorm kenmerkt zich aan de middelste zin die ervoor zorgt dat het gedicht kan worden gespiegeld. Dat klinkt natuurlijk heel abstract, daarom geeft Joz een eigen voorbeeld:
“Dit gedicht heet Conceptie:
Ontstaan
In een vochtig slot
Van een vrolijke avond
Ben ik als de laatste toast
Van een vrolijke avond
In een vochtig slot
Ontstaan”
Space Choir
Na een korte pauze, worden de rollen totaal omgedraaid: het publiek moet opstaan van de trap en plaatsmaken op het plein, want diezelfde trap is nu het podium van de Space Choir.
Wie bij een koor denkt aan brave rijen in zwarte pakken, krijgt hier een kleurrijke wake-up call. In felgekleurde outfits staan zo’n vijftig koorleden op de trappen te stralen. Even denk ik dat het een ingetogen optreden wordt – ik denk altijd aan iets kerkelijks als ik aan een koor denk - maar zodra de band inzet met Rihanna’s Shut Up and Drive, is dat misverstand compleet van tafel. Een drummer, gitarist en bassist zorgen voor de stevige basis, en dan is er nog Lucas Vermeer: dirigent, oprichter, toetsenist én dansend middelpunt. Gehuld in croptop en hippe zonnebril steelt hij de show.
Het publiek geniet zichtbaar. Jong en oud dansen en zingen mee met de herkenbare pophits. Aan een van de picknicktafels zit een stel motorrijders, even verderop blijven buurtbewoners hangen tijdens hun avondwandeling. Een gemêleerd gezelschap, precies zoals je het hoopt bij een openluchtoptreden als dit.
Het gaat snel, twee weekenden Plein Plubic. Voor je het weet is het alweer voorbij. De organisatie had eigenlijk gehoopt op een hele maand, maar dat zat er dit jaar nog niet in. Volgend jaar misschien wel. Tot die tijd blijft het klein, gemoedelijk en gezellig: precies zoals het pleintje zelf.
Remi Kerkhoven
Is onmogelijk aan te treffen zonder een boek op zak, muziek op haar oren (als er maar enige vorm van groove in zit) of filosoferend over de talloze films die ze in kleine filmhuizen heeft gezien. Het liefst op de hoogte van alle nieuwtjes in het culturele landschap, zodat ze kan opscheppen.
Vond je dit leuk?
Op de hoogte blijven?
Schrijf je in voor de NPO Cultuur nieuwsbrief en ontvang iedere vrijdag mooie, inspirerende en interessante tips. Van kunst tot film en van muziek tot theater, zo hoef je niets meer te missen!