Waarom komt Jan Klaassen alleen als je hem roept?

Jan Klaassen en Katrijn zijn onlangs tot cultureel erfgoed van Nederland verklaard. Als kind deed ik mijn uiterste best om zo ver mogelijk bij die poppen uit de buurt te blijven. Clowns en marionetten zaten wat mij betreft op hetzelfde vermijdingsniveau. Ik kreeg evenveel kriebels van korrelige schmink en glanzende clownsneuzen als van houten gezichten waar de verf vanaf bladderde. Van beide begreep ik niet waarom ze zo graag in de buurt van kinderen en voornamelijk kinderverjaardagen wilden zijn. Bovendien moesten we ook altijd zeer overdreven om ze roepen, alsof ze eigenlijk geen zin hadden om er te moeten zijn, maar toch telkens weer opdraafden. Ik heb mijn zevenjarige hoofd daar vaak op laten kraken terwijl ons door de poppenspeler werd verzocht om nog eens te roepen om Jan Klaassen. 

            Nu mijn kinderjaren ver achter me liggen, ben ik toch verheugd dat ik het poppenspel heb meegekregen. Zelfs de doodsangst die ik voelde tijdens de voorstellingen neem ik voor lief. Want het heeft me geleerd dat kunst geen veilig gevoel met zich mee hoeft te brengen, dat je niet alles hoeft te begrijpen om iets wezenlijks te voelen en dat huwelijksproblematiek altijd belachelijk gemaakt mag worden. Al bijna 135 jaar lang is er op zondag poppentheater op de Dam in Amsterdam. Tegenwoordig wordt dat uitgevoerd door poppenspeler Egon Adel. Die vertelde afgelopen weekend erover in OVT. Dat was een heerlijk gesprek dat over het 60-jarige jubileum van Thunderbirds ging. Al wilde ik niets liever dan horen over Jan Klaassen en Katrijn. Wanneer hij hun stemmen heel eventjes op de radio vertolkte liepen de kriebels weer net als vroeger over mijn rug. En dat bedoel ik op de best mogelijke manier.