The Rider: in deze must-see Western huilen cowboys wél

Fictie reviews

Zo ben je een local hero, zo sta je in de supermarkt het maandverband aan te vullen. Het overkomt rodeo-ster Brady die tijdens een wedstrijd van z’n zadel valt en een paardenhoef in zijn schedel gedrukt krijgt. Howdy carrière, hallo identiteitscrisis… Regisseur Chloé Zhao maakte er een parel van een indiefilm van.

Wat doe je als je hele leven in het teken staat van één droom die plotseling in duigen valt? In The Rider worstelt de 20-jarige Brady met die vraag nadat een paard zijn mooie koppie half verbrijzelt. De getalenteerde rodeorijder en paardentrainer kan niet veel anders dan terugkeren naar huis in het Pine Ridge Reservaat in de Amerikaanse Midwest: een afgelegen oord waar Brady een shabby trailer deelt met zijn gokverslaafde vader en autistische zusje. En om het drama nog groter te maken: veel meer dan ‘cowboy’ staat er niet op het cv van deze geblesseerde koeienjongen. Je begrijpt wel waarom Brady zich niet wil neerleggen bij het advies om te kappen met zijn carrière. De cliché macho-houding van zijn prairiebuddies maakt het er bovendien niet makkelijker op. ‘Cowboy up’, daar moet de jonge belofte het maar mee doen. De geblesseerde Brady zou bijna wensen om als een kreupel paard afgeschoten te worden als hij het zadel niet meer in kan. Tragisch.

“Sometimes dreams aren’t meant to be.”De één z’n val is de ander z’n filmhit
Bijzonder aan The Rider is dat de cast bestaat uit niet-professionele acteurs die versies van zichzelf spelen. Hoofdpersoon Brady Jandreau heet in het echte leven Brady Blackburn, zijn filmvader en filmzusje zijn écht familie en het ongeluk tijdens de rodeowedstrijd is ook gebeurd. Sterker nog: de filmpjes van het ongeval die in je de film ziet, zijn de daadwerkelijke beelden van het rampzalige moment. Het was grappig genoeg niet de bedoeling van regisseur Chloé Zao om hier een film over te maken toen Brady voor het eerst ontmoette tijdens een bezoek aan het Pine Ridge reservaat. Ze wilde eigenlijk de unieke cultuur van de Indian cowboys in beeld brengen. Toen de regisseur vernam dat Brady een paar maanden na z’n zware ongeluk weer vrolijk paardjes stond te trainen, was ze in schok. Een jongen die liever z’n leven riskeert dan te stoppen met zijn passie: daar zit een verhaal!

Paradepaardje
En de verfilming van dat drama heeft goed uitgepakt. The Rider is een prachtig, gevoelig en meeslepend filmjuweeltje dat op verschillende filmfestivals prijzen won en in Cannes zelfs de Art Cinema Award in de wacht sleepte. Terecht! De niet-professionele cast speelt verrassend goed en director of photography Joshua James Richards brengt de prairie zo schitterend in beeld, dat je haast de hippe koffiebarretjes en Instagramupdates wil laten voor wat ze zijn om een enkeltje naar de weidse en glooiende vlakten van South Dakota te boeken (en dan wel even een cursus cowboyen doen, want veel anders lijkt er niet te beleven in dat oord, just saying). Je gaat bovendien mee in Brady’s worsteling en vergeeft hem zijn koppigheid als hij alle waarschuwingen van de artsen en zijn familie in de prairie-wind slaat.

Mustsee cowboydrama
Ook een dikke thumbs-up voor de filmmuziek, die niet vaak maar wel doeltreffend wordt ingezet en daardoor des te meer indruk maakt. Een scène waarin Brady voor het eerst sinds zijn ongeluk weer op een paard zit, grijpt je lichtelijk bij de strot (of doet je net als sentimentele ikke naar een zakdoekje grijpen). Een perfecte dans van beeld en geluid. Moet je dan een paardenmeisje of stiekeme cowboy-wannabe zijn om van deze internationaal bejubelde indiehit te genieten? Nee hoor. Mijn eigen ervaring op dat vlak reikt niet verder dan de Penny, een strippenkaart Ponypark Slagharen en een dosis westernklassiekers in de dvd-kast. Iedereen met een hart en een droom begrijpt deze film.