Een lans breken voor Babs Gons

De dichter Babs Gons kreeg de afgelopen tijd van alles over zich heen. Ik realiseerde me dat pas toen ik luisterde naar Poëzie Vandaag. Daarin leest Ellen Deckwitz iedere dag een gedicht voor en geeft daar een korte duiding bij. Haar stem schudt me zachtjes wakker, de zinnen steken me prettig in mijn zij, mijn wereld groeit. Ik maak iets mee zonder dat ik daarvoor uit mijn bed hoef te stappen.

Vorige week woensdag las ze Polyglot voor van Babs Gons, die zich sinds kort de Dichter der Nederlanden noemt. Daarvoor heette die De Dichter des Vaderlands. Die benaming heeft ze verandert, samen met de Denker, de Fotograaf, de Theoloog, de Componist, de Stripmaker der Nederlanden. Het leek mij een welkome herschepping, taal leeft, die hoeft niet altijd hetzelfde te blijven. Bovendien kleven er allerlei bijbetekenissen aan ‘het vaderland’ die nadelen hebben. Maar de poortwachters van de literatuur dachten daar anders over. Ik zal hun tegenwerpingen hier niet herhalen, want daar heb ik helemaal geen zin in. Maar neem maar van mij aan dat het niet mals was. Deckwitz breekt een lans voor Gons, en wel op de best mogelijke wijze: door de poëzie in de strijd te gooien. Die blijkt altijd sterker. Daarom sluit ik ook af met de laatste zinnen van Polyglot:

de taal zo kaal

dat ze je niets geeft om je mee te bedekken

maar het liefste is me

de taal die me zo bloot legt

als mijn huid maar toelaat