Alle Oscars voor Nina Gantz

Soms lijkt alles op elkaar. Iedere film is een schim van een oude dubbelganger, iedere serie is een kopie van een reeds geslaagde variant uit het verleden, iedere documentaire cirkelt om een vraag die al duizenden keren is gesteld. Misschien ligt het aan de tijd van het jaar. Februari is mijn minst favoriete maand: de lente is nog lang niet in zicht, zelfs de sneeuwklokjes bloeien alweer uit, en ik heb geen enkel idee waar ik mijn levenslust vandaan moet halen. Totdat ik plotseling stuit op de korte animatiefilm Wander to Wonder. Als die niet genomineerd was voor een Oscar had ik die nooit gezien.

De Nederlandse Nina Gantz heeft acht jaar aan de stop-motionfilm gewerkt die slechts 11 minuten duurt. Drie kleine sterren van een televisieprogramma voor kinderen moeten zien te overleven in het huis van hun overleden maker, die dood in de keuken ligt. Mary, Billybud en Fumbleton zijn niet groter dan een hand, hun vrolijke kostuums dragen ze amper meer. Ze proberen de verveling te bestrijden en hun honger te stillen met augurken en strontvliegen. Nooit eerder zag ik zoiets als dit. Ik kan het oprecht nergens mee vergelijken.

De toewijding van Gantz is niet te evenaren. Alleen al het schieten van vijf seconden stop motion duurt een hele middag. Hier is iemand aan het werk die zich kan vastbijten in een verhaal en niet loslaat tot het er precies zo uitkomt als zij zich het voorstelt. Zij moet de Oscar voor beste geanimeerde korte film winnen. Iemand die zo eigen is, iemand die zo vrij is, iemand die werkelijk iets nieuws gemaakt heeft, moet beloond worden. Wander to Wonder is de zoetwaterparel die ik uit de modder wil trekken.