Een chique longontsteking

Wanneer ik me deftig wil voelen, zet ik de podcast van kunsthistorici Cathelijne Blok en Paul Rem op. Iedere aflevering zoomen ze in op een meesterwerk en de levens die achter de verfstreken schuilgaan. Telkens draagt een van de twee kenners een ander meesterwerk aan. Dit keer heeft Blok een schilderij van Leonora Carrington gekozen. Rem loodst ons heel precies en keurig door het schilderij heen dat hij nog nooit eerder heeft gezien. Ik weet niet waarom ik het vermoeden krijg dat het werk van Carrington hem niet zint, ik kan geen enkele zin vinden waaruit dat zou blijken. Misschien is dat alleen voorbehouden aan werkelijk deftige mensen: zonder een woord vuil te maken, kunnen ze toch laten merken dat iets ze niet bevalt.

‘Nog een specifieke dood?’ vraagt Rem.

‘Nou, longontsteking,’ zegt Blok.

‘O, heel chique.’

Ik weet niet precies wat er chique is aan een longontsteking, maar ik neem het klakkeloos aan van de senior conservator van museum Paleis Het Loo.

Aan het eind van de aflevering beantwoorden ze iedere keer een luisteraarsvraag. Dit keer vraagt iemand wat ze aan moet met een vriendin die in een museum alle namen van kunstenaars opnoemt die ze herkent, waaraan ze zich enorm ergert.

‘Ik grimlach,’ zegt Rem.

Ook dat lijkt me iets dat ik graag zou willen leren. Niet alleen is Maffe Meesterwerken een manier om meer kunst te leren kennen, ik word er ook een chiquer mens van.