Fuck de empathiekloof

Haar uitgever noemt het relationele archeologie. Na de dood van haar man vroeg Christien Brinkgreve zich af hoe het kon dat ze binnenshuis haar vleugels insloeg, en buitenshuis groots durfde te leven. Onlangs verscheen haar memoir Een beladen huis, ze spreek erover bij Nooit meer slapen met Femke van der Laan. Voor het eerst in mijn leven hoorde ik de term empathiekloof. De loonkloof tussen mannen en vrouwen is me uiteraard bekend, en ook de orgasmekloof heb ik helaas aan den lijve ondervonden, maar de empathiekloof kende ik nog niet. En klonk me direct verrassend bekend in de oren.

Van der Laan citeert uit het boek: ‘De empathiekloof is nog groter dan de loonkloof […]’

‘[…] Ik was veel meer gericht op hem en zijn node, dan omgekeerd hij op mij en dat je dat voor een deel vanzelfsprekend vindt.’

Het laatste deel van de zin valt me op. En het stemt me treurig, dat er iets in vrouwen lijkt te huizen dat het vanzelfsprekend maakt om de last van een ander te dragen. Zonder dat het wederkerig is. In de meeste relaties die ik met mannen heb gehad bewaarden ze hun grootste geheimen en verlangens voor hun geliefde. Dat zag ik niet als vleiend, ik begreep niet waarom ze zulke dingen niet ook met hun hechte vrienden deelden. Dat maakt het gewicht een stuk makkelijker te dragen.

Vrouwen kunnen verdwijnen in een huwelijk, vrouwen kunnen verdwijnen in een huis waar alles het gewicht van de man draagt. Gelukkig had Christien Brinkgreve een wereld buitenshuis waar ze kon floreren. Dat zal lang niet voor alle vrouwen gelden.