Het proces van een trauma
Leila Sahir is niet bang voor moeilijke onderwerpen. Als regisseuse en scenarioschrijfster gooit ze zich vol op thema’s die anderen juist liever uit de weg gaan. Haar eerste lange film Love me, Love me not (NTR)is dan ook allesbehalve een oppervlakkig verhaal. Ines, gespeeld door Nora El Koussour, werkt als barvrouw in een nachtclub en schrijft poëzie. Als een uitgeverij enthousiast is over haar opgezonden werk en alles voor de wind lijkt te gaan, blijkt toch dat een weggestopt trauma in de weg staat van haar grootste droom: het schrijven van haar debuutbundel.
Ik spreek Leila een week voordat Love me, Love me not in première gaat op televisie. Ze is wat ziekjes, maar dat betekent niet dat ze zonder enthousiasme vertelt over haar nieuwe en eerste lange film. “Ik wilde deze film maken omdat ik een gebrek ervaar aan representatie van slachtoffers van seksueel misbruik”, vertelt ze. “Er zijn wel films en series met dit thema, zoals de Britse serie I May Destroy You, maar dan staat er ook weer een verkrachtingsscène centraal. Ik wil juist tonen wat de nasleep is van zo’n traumatische gebeurtenis.” En dat zien we in Love me, Love me not. Zoals je kan afleiden aan de titel, is Ines continu op zoek naar liefde en aandacht. Ondertussen ontvlucht ze daarmee haar eigen gevoelens. Als kijker heb je haast zin om Ines beet te pakken en haar goed door elkaar te schudden. “Waar ben je nou mee bezig!?”
Tot het einde van de film weet je niet goed waar het gedrag van het hoofdpersonage vandaan komt. Dat onbegrip is haast een weerspiegeling van mensen reageren op mensen die misbruik hebben meegemaakt. “Ik hoor heel veel mensen zeggen: waarom heeft ze het niet eerder gezegd? Maar voor de meeste slachtoffers is het eerst al een enorme stap om het überhaupt te erkennen aan jezelf.” Dat proces van erkenning wordt in Love me, Love me not op een komische, dramatische, snelle maar ook liefdevolle manier getoond. “De film past niet in een hokje.”
Vrienden voor het leven
Gelukkig hoeft Ines het proces niet in haar eentje te doorstaan. Samen met haar beste vriendin Maha, die gespeeld wordt door Jade Olieberg, kan ze de wereld aan. De twee vriendinnen zijn te zien in bed waar ze de grootste lol met elkaar hebben. De connectie die de meiden hebben spat van het scherm af en voelt enorm realistisch. Het lijkt net alsof je meekijkt met een verborgen camera die stiekem binnenkijkt bij een echt gesprek tussen twee beste vriendinnen.
“Het is voor mij echt een film die de waarde van vriendschappen laat zien. En in een samenleving waarin romantische liefde altijd hoger wordt geplaatst dan vriendschappen, wil ik daar iets tegenover zetten”, vertelt Leila. Ze ervaart dat vriendschappen je zo veel kunnen geven. “We krijgen van kinds af aan al een soort beeld voorgeschoteld. We moeten ooit een liefdespartner vinden. Dat is het doel. Vriendschappen worden als iets minder belangrijks gezien. Maar hoe mooi is het dat je niet verliefd op iemand bent, maar toch elke dag voor iemand kiest? De warmte die ik ervaar met mijn vriendinnen is bijzonder.”
Realisme
Het realistische aspect van de film is niet toevallig. Sahir vertelt namelijk dat ze een zo realistisch mogelijk beeld wil schetsen van een slachtoffer van seksueel misbruik en daar hoort ook een open einde bij. “Ik stoor me er vaak aan dat er in veel films een onrealistische tijdlijn wordt getoond. Ik had ook een film kunnen maken met dat Ines het trauma heeft erkend, dat ze in therapie gaat en alles weer helemaal fantastisch is. Maar om zo’n ingewikkeld proces te laten zien in zo’n korte tijd kan niet, vind ik.”
Eigen stijl
Leila Sahir kan sinds kort ook haar volledige stempel drukken op een productie. Ze begon als scenarioschrijfster, waarna ze het verhaal dat zij heeft geschreven over moest dragen aan een regisseur die daar weer zijn eigen ding mee deed. Nu schrijft ze niet alleen het scenario, maar regisseert ze ook. Hierdoor kan een film helemaal eigen worden. “Het was heel leuk, maar ook heel zwaar”, vertelt ze. “Omdat bij NPO Telefilms het proces vrij snel gaat, moest ik tijdens het draaien bepaalde stukken herschrijven. Dat was pittig, maar ik zou het niet anders meer kunnen. Alles wat ik schrijf wil ik nu ook zelf regisseren.”
Sahir gaat in ieder geval niet stil zitten de komende tijd. Nu is ze bezig met de boekverfilming van Confrontaties, geschreven door Simone Atangana Bekono en met een idee voor een nieuwe serie. Een ding is zeker: ze blijft haar stempel drukken op de Nederlandse filmwereld en het liefst met verhalen over vrouwen. “Ik wil doorgaan met verhalen maken over vrouwen en hoe de maatschappij ons allerlei zaken oplegt, want uiteindelijk zijn we daar allemaal de dupe van. Met dat enorme privilege dat ik heb als filmmaker, ben ik verplicht om dit aan het licht te brengen.”
Remi Kerkhoven
Is onmogelijk aan te treffen zonder een boek op zak, muziek op haar oren (als er maar enige vorm van groove in zit) of filosoferend over de talloze films die ze in kleine filmhuizen heeft gezien. Het liefst op de hoogte van alle nieuwtjes in het culturele landschap, zodat ze kan opscheppen.
Vond je dit leuk?
Op de hoogte blijven?
Schrijf je in voor de NPO Cultuur nieuwsbrief en ontvang iedere vrijdag mooie, inspirerende en interessante tips. Van kunst tot film en van muziek tot theater, zo hoef je niets meer te missen!