Keizerlijk tot rust komen

Pia Douwes heeft haar hele leven in het teken gesteld van de podiumkunst. Daarvoor week alles, ze pleegde roofbouw op haar stem, die uiteindelijk besloot om ermee op te houden. Alleen toen haar stem verdween, kon zij op adem komen. In het nieuwe seizoen van Volle Zalen volgt Cornald Maas haar in de stad waar het allemaal voor haar begon. Daar stond ze veertig jaar geleden voor het eerst op het podium. Ze rijden samen op een koets voortgetrokken door paarden door de straten van Wenen. 

‘Voel je wat er gebeurt als je in een koets zit?’ vraagt ze.

Maas doet meerdere pogingen om te antwoorden.

‘Keizerlijke allure, moet ik dat zeggen of wat?’

‘Je komt een beetje tot rust.’

Ik zou zelf ongeveer het tegenovergestelde van rust ervaren in een open koets, eerder blinde paniek. Bovendien zou ik constant overmand worden door de aandrang om dieren die ongevraagd voor een kar worden gespannen los te laten. In die zin begrijp ik vrij weinig van Pia Douwes en toch raakt ze me. Dat gebeurt op momenten dat ze zelf de regie uit handen geeft. Wanneer ze vertelt over haar vader die alles filmt wat ze ooit gedaan heeft. Haar hele berging staat vol met zijn videobanden. Toch is ze altijd zeer onzeker geweest over haar eigen kunnen. Haar ouders gaven haar amper complimenten. 

Als ze het erover hebben, vraagt Maas ineens: ‘Of denk je dat je vader je misschien wel zo vaak gefilmd heeft en wilde dat jij dat zag om jou een gevoel van zekerheid te verschaffen?’

Douwes grijpt naar haar hart, schiet vol en is even stil. Op zulke moment breekt ook mijn hart. En vind ik het plotseling juist heel leuk dat de grande dame van de musical het meest tot rust komt in een koets in Wenen.