Met Lieke Marsman naar een andere planeet
Elke vrijdag ploft Alma Mathijsens nieuwsbrief vol kunst en cultuur op de digitale deurmat van onze abonnees. Voor wie, tot ons verdriet, nog niet is ingeschreven op deze wekelijkse parel, delen we haar overdenkingen ook hier. Zo blijf je toch op de hoogte van Alma’s kijk op alles wat er nú te zien, te beluisteren of te bezoeken is in het culturele landschap.
Ik heb nu al drie keer het hele boek van Lieke Marsman doorgebladerd op zoek naar een bepaalde passage die me raakte bij de eerste lezing. Maar wat ik ook doe ik kan die niet terugvinden. In haar nieuwste boek Op een Andere planeet kunnen ze me redden schrijft ze in dagboekfragmenten en essays over de zeldzame vorm van kanker die ze heeft, en haar plotselinge geloof in God en Ufo’s. Het is een boek dat ik nergens mee kan vergelijken en dat maakt het zo goed. Ze schrijft over de dood op een manier waardoor een mens zin krijgt in het leven. En dat is voor iemand als ik, die nogal ambivalent tegenover mijn eigen geboorte staat, nogal een prestatie.
Maar goed, een bepaalde passage zweeft steeds door mijn hoofd. In mijn herinnering ging Marsman letterlijk in gesprek met de dood. Ze vroeg wat ze moest doen, de dood zegt dan bijna altijd dat ze op de bank moet gaan zitten, iets lekkers moet bestellen en een serie moet gaan kijken. De dood is namelijk zeer begripvol, in tegenstelling tot het leven. God, wat vond ik dat lief dat de dood zoiets zei. Ik kon het me ook helemaal voorstellen, zeker omdat ik het leven niet erg compassievol vind. Marsman schreef het beter op, dat weet ik zeker. Toch vind ik het leuk dat ik het niet kan terugvinden, misschien stond het wel helemaal nergens en moet ik het zien als een plotselinge goddelijke verschijning.
In De ongelofelijke podcast is Marsman te gast om over Op een Andere planeet kunnen ze me redden te praten. Omdat ik haar boek in twee middagen had verslonden, was het fijn nog iets langer in haar wereld te verkeren. Ik moest erg lachen toen de mannen van de EO verwezen naar een vakantie naar de Veluwe met vrienden, waarop Marsman antwoordde dat ze daar met haar toenmalige vriendin was, wat duidelijk zo beschreven wordt in het boek. Misschien een onschuldige verspreking, maar ik moest er toch om gniffelen. Al met al denk ik vooral: hoe meer Lieke Marsman in ons leven, hoe beter.
Alma Mathijsen
Zal nooit ergens aankomen zonder snacks, zelfs in het theater smokkelt ze chips mee. Leest boeken het liefst in een keer uit, bij voorkeur in bad met extreem veel schuim en een bord pasta. Schrijft in de tussentijd romans over alles wat haar hart doet breken.
Vond je dit leuk?
Op de hoogte blijven?
Schrijf je in voor de NPO Cultuur nieuwsbrief en ontvang iedere vrijdag mooie, inspirerende en interessante tips. Van kunst tot film en van muziek tot theater, zo hoef je niets meer te missen!