Thomas (33) werd gedrogeerd en verkracht. 'Iedereen denkt altijd dat mannen alleen dader zijn'

Net als de hoofdpersoon in Baby Reindeer kreeg Thomas te maken met drogering en seksueel geweld. Nu zet hij zich in voor mannen met soortgelijke ervaringen. “Mijn hele zelfbeeld veranderde.”

Tekst: Menno Sedee

Let op: in dit artikel wordt gesproken over seksueel geweld.

Thomas Garrod-Pullar keek Baby Reindeer in de bergen van Kosovo, in een afgelegen dorp waar hij vakantie vierde. De serie is een nieuwe confrontatie met zijn eigen verleden. Net als de hoofdpersoon in de waargebeurde serie, werd ook Thomas gedrogeerd en verkracht – zeven jaar geleden in Amsterdam. 

De Netflix-serie Baby Reindeer, over een man die wordt gestalkt (door een vrouw) en seksueel misbruikt (door een man), prijkt sinds de première half april bovenaan de kijklijsten, over de hele wereld. Thomas is al enkele jaren de voorman van MenAsWell, een organisatie die aandacht vraagt voor mannelijke slachtoffers van seksueel geweld. 

MS: Hoe heb je naar de serie gekeken?

“Iemand vroeg mij of ik de serie traumatiserend vond, maar ik vond het juist louterend om te zien. Het geeft zo’n menselijk beeld van waar een verkrachting allemaal toe kan leiden.” 

“Het begint met een man die het niet lukt om een stalker resoluut af te wijzen. Aflevering vier laat zien waar dat vandaan komt: hij is jaren daarvoor seksueel misbruikt door een man die hem beloofde te helpen met zijn carrière als schrijver en cabaretier. Het laat zien hoe moeilijk het wordt om daarna je grenzen aan te geven, gezonde vriendschappen aan te gaan en je seksualiteit te hervinden.”

Thomas Garrod-Pullar groeide op in een conservatieve omgeving, vertelt hij. Mensen in zijn woonplaats Tavistock (zo’n 10.000 inwoners) kenden gewoon weinig queers. “Ik was anders dan de rest, gevoeliger, vrouwelijker.” Het ligt op twee uur rijden van de eerstvolgende grote stad, Bristol. 

Binnen zijn familie ondervond hij geen problemen nadat hij op zijn dertiende uit de kast kwam. Dat komt volgens hem doordat zijn moeder in de jaren tachtig in Londen woonde en veel homoseksuele vrienden had. Op zijn school vond hij een groep queer vrienden. Maar op straat was hij niet altijd veilig. “Mensen deden hun raam open om me uit te schelden en één keer ben ik in elkaar geslagen, waarna ik drie dagen in het ziekenhuis heb gelegen.” Inmiddels heeft Tavistock een Pride. Voor de eerste editie sprak de wereldberoemde schoonspringer Tom Daley, die uit het nabijgelegen Plymouth komt, een videoboodschap in.

Pas tijdens zijn studie in Parijs kon Thomas echt ontdekken wie hij was. Hij ging veel uit en zat op Grindr. “De Parijse gayscene draait veel om kunst en mode. Iedereen was zo creatief en expressief.” Anders dan in Amsterdam, zegt hij, waar de gay uitgaanswereld veel meer rond drugs en seks zou draaien. Op zijn vijfentwintigste verhuisde hij naar Amsterdam voor werk. Hij feestte in homo-uitgaansstraat Reguliers, bij vrienden thuis en in De School, een technoclub in een oud schoolgebouw. 

Wanneer ging het mis?

“Na zo’n anderhalf jaar in Amsterdam, raakte ik in De School aan de praat met een Braziliaanse jongen. Ik zei dat ik niks van hem hoefde, maar best vrienden wilde zijn. We praatten de hele avond. Toen ging de club dicht en ging ik met hem mee naar huis, dat was vlakbij, maar ik herhaalde dat er niks ging gebeuren. Op de fiets merkte ik hoe messed up ik was, ik had mdma en keta op.” 

“Eenmaal binnen ging hij direct naar de keuken, rommelde wat in het gootsteenkastje, en kwam toen met een spuit naar me toe. Hij spoot iets direct in m’n keel. Ik wist niet helemaal wat er gebeurde, maar toen de ghb inkickte zakte ik weg. Volgens mij begon hij mij te zoenen en ik kan me nog herinneren dat hij fluisterde: laten we je naar bed brengen. Toen ik weer wakker werd was hij me aan het neuken zonder condoom. ” 

Ik begon hem naar de mond te praten, een veelvoorkomende reactie onder slachtoffers

“Door de ghb voelt het gek genoeg ook fijn, terwijl je het niet wil. Dat is de mindfuck. Het duurde even voor ik doorhad wat er gaande was en ik kon zeggen: wat ben je aan het doen? Hij zei: ga nou niet zeggen dat ik je verkracht heb. Ik had toch gezegd dat ik niet wilde, zei ik, maar ik werd ook bang. Ik begon hem naar de mond te praten, een veelvoorkomende reactie onder slachtoffers.” 

“Na een paar uur voelde het veilig genoeg om weg te gaan. Daarna veranderde mijn hele zelfbeeld. Ineens was ik iemand die was verkracht, ging het continu rond in m’n hoofd. Ik voelde me een statistiek. Maar ik had nog nooit over verkrachte mannen gehoord, alleen over jongens.”

“Ik wist ook niet waar ik heen kon voor hulp. Ik had al een therapeut, maar zij zei: ‘Tja, soms pakt iets anders uit dan je had verwacht.’ Ik had verwacht dat ze me naar het politiebureau zou brengen! Mijn vrienden, expats, kennen een instantie als Centrum Seksueel Geweld niet. Toen ik er met mensen binnen de community over sprak, zei iemand ‘Welkom in de gayscene’. Zijn vriend corrigeerde hem nog, maar het was wel duidelijk dat verkrachting er is genormaliseerd. Ik heb zelfs iemand ontmoet die een vergelijkbare ervaring met de man die mij had verkracht, maar hij bagatelliseerde het.”

Je zei dat je weinig andere mannen van jouw leeftijd kende die waren verkracht. Wanneer veranderde dat?

“Door het schandaal rond Reynhard Sinaga, een Britse man die waarschijnlijk meer dan tweehonderd jongens heeft gedrogeerd en verkracht in Manchester [hij is in 2020 veroordeeld voor 48 slachtoffers]. Toen dat verhaal uitkwam, ben ik in Nederland naar de politie gegaan. Ik dacht, als dit in het VK kan gebeuren, dan kan dat ook in Nederland.”

Veel mannen voelen zich na een verkrachting ontmannelijkt, dat had ik ook

“Daarna zag ik Nederlandse data dat een op de drie* homo- en biseksuele mannen de afgelopen vijf jaar seksueel geweld of intimidatie heeft meegemaakt. [Van de heteroseksuele mannen is dat 10 procent, heteroseksuele vrouwen 23 procent, lesbische vrouwen 36 procent en biseksuele vrouwen 61 procent, volgens cijfers van het SCP.**] Toen besefte ik hoe weinig mensen daar open over praten. Mannen hebben veel te maken met schaamte als ze zijn misbruikt; het gangbare narratief is dat zij juist de dader zijn. Ze voelen zich erna vaak ontmannelijkt, dat had ik ook.”

Wanneer besloot je MenAsWell te beginnen?

“Na een slechte ervaring bij de politie. Toen ik in 2020 aangifte kwam doen zeiden de agenten direct: je hebt geen bewijs. Ze pakten een blanco velletje en zeiden: dit is zijn strafblad. Zo’n botte reactie is erg intimiderend.”

“Ik zag daarna een campagne van Amnesty over de nieuwe zedenwet waar het alleen maar ging over vrouwelijke slachtoffers. Natuurlijk moeten vrouwen worden beschermd, maar iederéén moet worden beschermd. Ik heb ze gevraagd of ze ook materiaal wilden ontwikkelen over mannen. Dat was te laat, zeiden ze, maar ze konden me wel in contact brengen met activist Nina Sierig. We zijn samen begonnen met verhalen verzamelen en delen op Instagram. Daarna zijn we ons op organisaties gaan focussen: navragen wat ze doen voor mannelijke slachtoffers. Eerst bij Rutgers en de GGD, en daarna steeds meer naar lhbt-organisaties, omdat ik me realiseerde dat mannen die seks hebben met mannen te maken hebben met allerlei risicofactoren. We zijn trainingen gaan geven en sinds 2022 zijn we een stichting.”

Na Baby Reindeer hebben veel mannen hulp gezocht in het VK. In Nederland nog niet, hoor ik van Centrum Seksueel Geweld. Waardoor komt dat denk je?

“Er is in Nederland nog steeds geen landelijke subsidie voor mannelijke slachtoffers. Alleen al in Engeland heb je vier nationale organisaties voor die groep, en zelfs een koepelorganisatie, vaak gefinancierd met overheidsgeld. SurvivorsUK bijvoorbeeld biedt juridische hulp, groepstherapie en individuele counseling. Ik geloof dat institutionele steun mannen veiliger doet voelen om naar voren te komen met hun verhaal. We werken al wel met organisaties in Den Haag en Rotterdam, met gemeentelijke subsidie.”

Ben je optimistisch over welke kant het opgaat?

“Jazeker. Steeds meer mensen zien de noodzaak van ons werk. Weinig mannen willen publiekelijk hun verhaal delen, maar dat is oké. Zichtbaarheid kan op verschillende manieren vorm krijgen. Er was het misbruikverhaal in NRC over Martijn N., Jeffrey Dral schreef vorig jaar over zijn misbruikverleden in Liegen Zul Je, onlangs waren de documentaires Coos en de Colafles en Lucky Boys op tv te zien, en er wordt een film gemaakt over seksueel misbruik met Jan Kooijman in de hoofdrol.”

“Hoe meer mensen hun verhaal delen, hoe meer steun ze krijgen. Dat merkte ik toen mijn dader afgelopen Bevrijdingsdag op het Homomonument ineens achter me stond. Dat was al een paar keer eerder gebeurd; ik denk dat hij me daarmee wil intimideren. Toen ik dat deelde, checkten veel mensen bij me in hoe het ging. Ik voelde me gehoord, en kon gauw weer door met mijn leven. Daarom is een serie als Baby Reindeer zo belangrijk.”

*Correctie: in een eerdere versie van dit artikel stond dat 1 op de 4 homo-en biseksuele mannen te maken krijgen met seksueel geweld of intimidatie. Dat moet 1 op de 3 zijn. 

Heb jij seksueel geweld meegemaakt en wil je hulp? Neem contact op met het Centrum Seksueel Geweld, via chat of het gratis telefoonnummer 0800-0188. 

Beeld header met dank aan de geïnterviewde.

• Deel