Terug naar Brandpunt+
Bekende Vlaming Chrostin (27) komt uit de kast: ‘Ik zeg zelf gewoon gay, ‘lesbisch’ klinkt zo raar’
De Belgische cartoonist tekende een queer verhaal, besefte dat het over háár ging en verliet toen haar verloofde, een man. “Ik dacht op een dag: Nee, ik kan mezelf dit niet nog één dag langer wijsmaken.”
Aan haar eenvoudige, nog halflege woonstudio zie je het niet: die heeft Thais-Belgische cartoonist Christina De Witte (27) zonet nog opgeruimd voordat ik op station Antwerpen-Berchem uitstap – vijf minuten wandelen van haar huis.
Ze heeft er net twee nachten voor het eerst geslapen, vertelt ze enthousiast bij binnenkomst. Daar was nogal wat haast bij.
“Weet je wel hoe graag ik dit interview wilde doen? Toen je me een bericht stuurde in december, toen was alles net gebeurd. Op dat moment dacht ik nog: ik ga dat interview nooit halen, ik ga nooit op tijd verhuizen en nooit op tijd een plek vinden, ik ga u nooit kunnen ontvangen voor dit interview. Maar: kijk.”
Ze geeft een korte rondleiding door de studio.
Dus alles is gelukt omdat dit interview gepland staat?, vraag ik haar.
“Ja, letterlijk!”
"Ik heb mijn verloofde, de persoon die ik het liefste zie, de persoon die mij het liefst ziet, gewoon echt compleet gebroken, getraumatiseerd"
Aan haar gezicht, half in de schaduw wanneer ze water voor thee opzet, zie je ook niets. Christina: “Ik moet wel zeggen dat ik echt tot lang in mijn bed heb liggen rotten, en pas veertig minuten voordat u arriveerde uit bed ben gekomen.”
Ik kijk op de klok: 13:30u in de middag.
Haar stem verraadt soms wel iets: hij kraakt wanneer ik haar vraag naar hoe de afgelopen maanden voor haar zijn geweest.
Aan niets zie je het, maar Christina, in Vlaanderen beter bekend als Chrostin, zat de afgelopen maanden in een storm, of eerder een tsunami, zoals ze het zelf noemt: ze verbrak haar verloving met een man en vertrok uit hun huis in Antwerpen.
Christina is een bekend gezicht in België: ze had al naam gemaakt als maker van strips over een cartoonversie van zichzelf (Chrostin), strips die ooit door Hollywood-acteur Ashton Kutcher werden gedeeld, en nu staat ze elk weekend met scherpe, activistische cartoons in de grote Belgische krant De Standaard.
Maar Christina schoot echt de BV (Bekende Vlaming)-stratosfeer in nadat ze het vijf afleveringen volhield in tv-quiz De Slimste Mens ter Wereld. Sindsdien is ze een veelgevraagd gezicht in de Belgische media – en een veelbesproken naam.
Maar één element is buiten schot gebleven door de Belgische journalisten. Haar recent uitgebrachte eerste graphic novel hint er al naar: dat gaat over Araya, een Thais-Belgisch meisje dat niet alleen op zoek gaat naar de liefde van haar Thaise moeder, maar gaandeweg ook (helemaal op het eind van de graphic novel) naar haar eigen seksuele identiteit. Dat werd niet opgepikt door Belgische journalisten.
En over dat laatste, daarover doet ze vandaag voor het eerst meer uit de doeken.
Hoe identificeer jij nu? Als mensen je dat vragen?
“Ik weet het niet helemaal. Ik zeg nu gewoon ‘gay’ omdat dat makkelijkste is. Ik vind ‘lesbisch’ ook zo raar klinken; dat doet me nog altijd denken aan het eiland Lesbos. Het klinkt een beetje oubollig denk ik, zo jaren zeventig.”
Als ik nu naar jou kijk, op deze stoel, je rug recht, dan denk ik: zij is iemand die overal en altijd zichzelf is. Identiteit en jezelf mogen zijn is ook een groot thema in je illustratiewerk. Je neemt in interviews in de Belgische media geen blad voor de mond, vooral niet over je Thais-Belgische identiteit. Je graphic novel Araya ligt in diezelfde lijn: een verkenning van je eigen biraciale identiteit.
“Ja, het idee van het boek zelf lag al vijf jaar op tafel. Ik voelde dat ik de nood had om te werken aan die mixed identity crisis.”
"Ik dacht: ik moet de perfecte schoondochter zijn en ik zal aan dat plaatje voldoen, wat het ook kost"
In Araya wordt de hoofdrolspeler, die verdacht veel op jou lijkt en net als jij half Thai, half Belgisch is, op het eind verliefd op een Thais meisje.
“Ja, dat is die andere identiteitscrisis die eraan zat te komen. Maar ik heb daar heel weinig aandacht aan gegeven.”
Waarom niet?
“Omdat ik vond dat dat niet aan de orde was. Maar naarmate ik dat boek aan het tekenen was, dacht ik van: ‘Hmm… Ik ben erg in de war.’”
Door het bedenken van een queer verhaal?
“Ja. Ik dacht: wat is er toch? Allez, ik zat in een perfecte, gelukkige relatie. Ik was verloofd met een man, heb alles gedaan volgens het boekje, this was it. Ik hoef me geen zorgen meer te maken, over niks meer onzeker te zijn. Ik heb alles.”
Maar toch kwam er een queer verhaal uit je pen.
“Ja, ja, exact. Op een gegeven moment voelde ik dat ik mezelf misschien iets aan het wijsmaken was.”
Toen ik je belde om te vragen of je mee wilde doen met het interview, lichtte je al een tipje van de sluier, maar hebt er vervolgens niet over gepraat in de media. Klopt dat?
“Nee. Maar dat komt omdat het voor mij een verwerking was van wat er gebeurde in mijn leven. Ik was in real time alles uit mijn boek aan het beleven.”
Je had je ook heel makkelijk kunnen verschuilen achter het feit dat het boek autofictie is: Araya zou mij kunnen zijn, maar ook niet.
“Honderd procent. Ik heb ook niemand ingelicht tijdens het hele schrijfproces, omdat ik niet wilde dat iemand me zou beïnvloeden. Niemand, niemand, niemand heeft ooit mijn manuscript gelezen.”
De situatie heeft wat tragisch: je gaat er alleen doorheen, terwijl je voor de buitenwereld als activist altijd roept dat gemeenschap alles is en je het niet alleen hoeft te doen. Omdat je werk voornamelijk bestaat uit het becommentariëren van het nieuws, en het opkomen voor ongehoorde stemmen – je spreekt je uit over de Gaza-oorlog, Black Lives Matter, etc. – voelt het voor mij daarom des te verdrietiger dat je jezelf zo klein houdt. Ik vind het wrang om te horen dat je een deel van jezelf verborgen hebt moeten houden. Of niet eens heb moeten houden maar –
(onderbreekt) “– Jawel, ik heb heel hard het gevoel gehad dat ik het alleen heb moeten doorgaan. Ik heb dit deel met niemand gedeeld, niet mijn psycholoog, niet mijn ouders, mijn vrienden, mijn familie. Dat deed mijn vrienden ook pijn om te horen.”
“Ik draag vaak mijn eigen lasten, mijn eigen verantwoordelijkheden op mijn schouders. Ik dacht: ik moet de perfecte schoondochter zijn en ik zal aan dat plaatje voldoen, wat het ook kost. Omdat ik in al die jaren nog nooit een fout heb gemaakt, voelt het nu zo plotseling als een fout.”
Wat bedoel je?
“Opkomen voor mezelf. Dat voelt heel fout aan.”
Je beste vriend Olivier noemde je een ‘people pleaser’ aan de telefoon. Heeft dat hiermee te maken?
“Ja, ik heb heel veel compromissen gesloten met mijn vorige leven. Ik maakte bepaalde keuzes omdat ik dacht: dit gaat het zijn. Maar ik heb gewoon op een dag een klik gemaakt en gedacht: Nee, ik kan mezelf dit niet nog één dag langer wijsmaken.”
Op wat voor een moment kwam het gevoel dat het dieper zat, die queer interesse?
“Toen ik mijn boek had ingediend in oktober 2023, met dat verhaal over Araya. Ik vertrok de week daarna op vakantie, dus ik kon er niets meer aan veranderen. Het voelde alsof een tsunami op mij af aan het komen was. Weet je hoe een tsunami ontstaat? Dat is wanneer twee aardplaten over elkaar slaan. Dat begint dan heel klein en heel ver, maar een tsunami wordt uiteindelijk groot. Ik voelde: ‘Shit, er is geen weg meer terug, nu leg ik mijn ziel wel heel bloot. Ik was bang voor afwijzing, al die dingen. En uiteindelijk heb ik dat gesprek hierover opengetrokken bij mijn toenmalige partner.”
"Ik had zoveel last van imposter syndroom dat ik dacht dat mensen dachten: Zij weten wat ik heb gedaan, ik ben de rotste persoon op aarde"
Wat was eigenlijk de eerste reactie van je verloofde?
“Het was heel moeilijk; ik heb mijn verloofde, de persoon die ik het liefste zie, de persoon die mij het liefst ziet, gewoon echt compleet gebroken, getraumatiseerd. Ik zie hem nog zo voor mij. Maar ik voelde me toen ik tegenover hem zat vooral verdoofd, omdat ik zo in shock was. Er kwam nog zoveel bij kijken. Mijn geïnternaliseerde homofobie, bijvoorbeeld.”
Hoe merkte je dat je dat had, geïnternaliseerde homofobie?
“Omdat ik bijvoorbeeld tegen hem zei: ‘Als ik kon kiezen, dan was ik gewoon straight. Als ik kon kiezen, dan koos ik voor ons leven.’”
Je zei net: ‘Ik was alles uit mijn boek in real time aan het beleven’. Daarmee doel je op…
“Een vrouw. Zij was eigenlijk de katalysator van alles. Sinds ik met haar aan het daten ben… life is worth being excited about again. Bijzonder, zeker voor een eerste queer liefde. Ik voel gevoelens die ik nooit eerder heb gevoeld. Dat is heel overweldigend op een goede manier.”
“Ik heb soms nog een gevoel van terughoudendheid, van: dat mag niet zo snel gaan. Ik was twee maanden geleden nog verloofd. Ik zit heel veel in met hoe anderen daarover denken, hoe de maatschappij me ziet. Ik kies uiteraard niet actief voor een onveiliger bestaan, of om gegaybasht te worden op de straten, of om nageroepen te willen worden. Maar toch doe ik het.”
Dat is eigenlijk het tegenovergestelde van een people pleaser. Je stelt jezelf voorop.
“Ja! Dat is zo onwennig voor mij. Oncomfortabel. Omdat ik dat nooit echt heb gedaan.”
Wat ik in het begin zei: je legt veel nadruk op jezelf kunnen zijn in de media. Is het dan niet opvallend dat je juist dit aspect van je identiteit liet ondersneeuwen?
“In mijn werk heb ik er geen problemen mee om van me te laten horen, omdat dat over andere mensen gaat. Ik vind het makkelijker om voor anderen op te komen dan voor mezelf. Dat is ook iets typerends voor een people pleaser. Dat hele aspect is zo allesoverheersend geweest. Het moeilijkste vond ik om mensen teleur te stellen, maar daarmee verloochende ik mezelf heel hard, deed ik dingen die ik niet wilde doen.”
Je gebruikt het woord ‘teleurstellen’, terwijl je voor jezelf kiest. Dat klinkt negatief.
“Mensen waren ook teleurgesteld. Niet zozeer om mijn coming-out, maar hoe ik het had aangepakt.”
Met de verloving bedoel je? Had je het op een andere manier kunnen aanpakken dan?
“Goh. Ik had zoveel last van imposter syndroom de eerste weken, dat ik wanneer ik over straat liep, dacht dat mensen dachten: Zij weten wat ik heb gedaan, ik ben de rotste persoon op aarde. Dat ging dan over het feit dat het zo snel is gegaan, dat het lijkt alsof ik heel snel over hem heen was, terwijl dat niet zo is. Two realities can be true at the same time. Ik heb een goeie tijd, maar ik huil ook elke dag om alles wat ik los heb moeten laten.
"Ik wil dat dit allemaal voorbij is en dat iedereen gewoon weet: oké, she’s gay. Geen vragen"
Wat vind je van de druk op activisten om in hun vrije tijd geen persoonlijke fouten te mogen maken?
“Ik wil het zelfs geen fout meer noemen, dat deed ik in het begin omdat het makkelijker is voor mensen om te begrijpen. Maar ik loop één keer uit het gareel en mensen uit mijn omgeving denken nu: wow, gij preacht altijd over alles en jij doet dit? Dat kan er niet in bij mij. Nu denk ik: dan heb ik dat beeld maar kapotgemaakt. Nu voel ik tenminste dat ik niet meer op zo’n voetstuk sta.”
Is dat niet ook veel positiever? Dat die druk daar niet op ligt?
“Honderd procent. Ik kan niet alles oplossen. Ik voel me nu ook tienduizend kilo lichter, dat wel."
Hoe ziet de komende tijd er voor je uit?
“Alles ligt open. Ik kan niet wachten om 30 te zijn. Ik wil dat dit allemaal voorbij is en dat iedereen gewoon weet: oké, she’s gay. Geen vragen. Het was jarenlang duidelijk wat mij te wachten stond, namelijk alleen elke dag tekenen. Nu komt daar van alles bij en ligt alles open. Dat kan ik alles met open armen ontvangen, want ik heb niks meer op mijn bordje. Ik wil zien, ontdekken en leven.”
Ik wijs naar de lege plek in de hoek van de studio en vraag Christina of ze haar nieuwe leven wil beginnen met het vullen van de ruimte. Geen zorgen, zegt ze: onlangs heeft ze een L-bank besteld, een die ze zelf mooi vindt. Dat vindt ze belangrijk, knikt ze: “Ik heb mezelf zo lang verloochend, dus ik wil vooral dat dit een plekje van mezelf wordt.”
In het Brandpunt+portret vragen we spraakmakende publieke figuren het hemd van het lijf over hun dromen, passie, missie, én waar die eigenlijk vandaan komen. De andere portretten zijn hier te lezen.
Beeld geschoten door Tengbeh Kamara
