Terug naar Brandpunt+
Eline investeert het Shell-geld van haar vader in duurzame projecten
- Interview
- 01 feb 2019
- 7 minuten leestijd
Een flink pakket met onder andere aandelen van Shell, ter waarde van een appartement in de Randstad, krijgen op je achttiende. Geen verkeerd cadeau. Lekker verpatsen die handel en tien jaar op vakantie naar Australië, zou je zeggen.
Eline Hesse (27) dacht daar anders over. Ze kreeg dit vermogen van haar vader John, voormalig topman bij Shell. Ze koos niet voor een absurd lange reis, maar probeert haar aandelen duurzaam te investeren.
Om de vier jaar verhuisde Eline met het hele gezin naar landen waar de olie rijkelijk aanwezig is: Engeland, Nederland, Texas, Saudi-Arabië en Qatar. Na gestudeerd te hebben aan meerdere internationale scholen, kwam Eline terecht bij Art & Design Fashion in London, volgens haar ‘een oppervlakkige wereld’. Design Academy in Eindhoven maakte daar verandering in. Haar expat-bubbel spatte uiteen. Het leven moest anders: duurzamer. Te beginnen bij de aandelen van haar pa.
We spreken Eline over hoe ze zich na een onbezorgde jeugd, gefinancierd door oliegeld, ontwikkelde tot klimaatactivist. Haar taalgebruik is typisch voor iemand die op jonge leeftijd in meerdere landen woonde, doorspekt met Engelse woorden.
Hoe was dat, opgroeien als expat?
“Er waren veel feestjes en uitstapjes, bijvoorbeeld sandboarden in de woestijn. Het was een community die elkaar verzorgde en hielp. Shell hielp trouwens met alle voorzieningen: een huis huren en naar een internationale school. Shell is wat dat betreft een goede werkgever. Iets wat onze generatie nooit meer gaat kennen. Een chille tijd.”
Heeft het klimaatprobleem ‘de chille tijd’ nooit een zwarte rand gegeven?
“Toen wij jong waren in de jaren ‘90 had je het niet over klimaatverandering. Dat was geen hot-topic. Misschien dat ik ooit in een aardrijkskundeboek iets heb gelezen over het broeikaseffect. Maar het werd totaal onderschat. Niet dat het taboe was, maar het was gewoon geen onderwerp.”
Oké, je had een onbezorgde jeugd. Wilde je niet je vader achterna? Het leven van een oliehandelaar klinkt comfortabel.
“Ik had zeker niks te klagen. Toch heb ik een andere kijk op het leven dan mijn vader. Voor hem was het belangrijk dat hij internationaal kon werken voor een groot bedrijf en met een goed salaris. Voor mij is het heel belangrijk dat mijn werk zin heeft, dat het iets bijdraagt in de wereld.”
Je hebt de aandelen van je vader gekregen. Even voor de goede orde: om hoeveel geld gaan de investeringen?
“Ik kan er nog net geen appartement van kopen in de Randstand.”
Is dat niet ongemakkelijk, zo’n smak geld?
“Nee. Ik snap wel waar jullie op doelen. In Nederland heerst een taboe op het hebben van geld. Daar moeten we eens mee kappen. Geld definieert je niet als mens. Het gaat er juist om wat je ermee doet.”
Hoe reageerde je vader op het idee om je aandelen duurzaam te investeren?
“Eerst zei hij: 'Eline, je kan niet eens rekenen.' Hij is erg benieuwd of het gaat lukken. Hij had ook wel gelijk. Ik wist eigenlijk heel weinig over de investment-wereld. Dus ben ik naar evenementen gegaan van bijvoorbeeld vermogensbeheerders, financiële events, om hun ‘taal’ te leren. You have to know the rules of the game before you break it.”
En lukt het, duurzaam investeren?
“Ik doe er nog onderzoek naar. Dit leg ik ook vast voor m’n documentaire, genaamd Petrol Dollars For a Different Engine. Het is een lastige zoektocht. Geen enkel beurs-gerelateerd bedrijf is in z’n geheel duurzaam. Dus ik ben opzoek naar een andere manier van investeren.”
Als je nu terugkijkt, vind je dat jouw vader onderdeel is van het klimaatprobleem?
“Misschien wel een beetje. We zijn allemaal onderdeel van het probleem, en ook een beetje deel van de oplossing. Het is niet zwart of wit. Dus ik veroordeel hem niet. Zonder mijn vader had ik nooit zo veel diverse levenservaringen gehad. Ik had ook gewoon in Den Haag kunnen wonen en daar naar een basisschool kunnen gaan. Dan was ik echt een ander persoon geweest."
Voorafgaand hebben we je vader gesproken. We vroegen hem: waar zou je nu werken als je Elines leeftijd had? Hij zei resoluut: Shell.
“Oké. Dat snap ik wel.”
Hij wil de nieuwe David Hone – de klimaatman binnen Shell – worden. Geloof jij in die interne verandering?
“Dat soort mensen zijn nodig om bedrijven een andere koers te laten varen. Als je de old establishment laat zitten, gebeurt er helemaal niets. Er moeten activisten binnen het bedrijf komen die niet bang zijn om hun baan te verliezen, maar zeggen: 'Hé, kunnen we niet iets met wind- of zonne-energie doen? Juist dat soort slimme koppen zijn nodig.”
Spijt dat je niet bij Shell bent gaan werken?
“In elke situatie moet je jezelf afvragen: ben ik deel van de oplossing, of deel van het probleem? Als ik deel ben van de oplossing: dan maybe. Maar als ik deel ben van het probleem: hell no. Ik wil geen shit verkopen, zoals Shell dat doet.”
Ik merk wel frustratie.
“Ja, maar het is een proces en we moeten verder. Parijsdoelen halen of niet, we gotta try. Otherwise our kids are gonna say: 'Mom, you’re an asshole for not having tried.'”
Inspirerende quote.
“Ja, hè! Ik hoop millennials te inspireren om hun eigen pad te kiezen, en ook samen dingen te gaan doen. Zet bijvoorbeeld een collectief op, praat met huisgenoten over wat je aan duurzaamheid doet in je huis, probeer je eten niet weg te gooien en praat met je huisbaas over zonnepanelen op het dak. Vaak heb je veel meer invloed dan je denkt.”
Jij zet je privileges in.
“Precies. Je kan zeggen: ik pot het op en ga tien jaar op vakantie naar Australië. Maar je kan ook je geld aanwenden voor iets goeds. Dat is niet gemakkelijk, want het hele investeringssysteem is niet duurzaam. We willen constant naar een exponentiële groei. Dit kan niet, dat is absurd. In de natuur bestaat het patroon dat dingen groeien, levellen en eindigen in dood. Telkens opnieuw, the circle of life. Dat is zo paradoxaal.”
Ai.
“Ja, zeg dat wel. De financiële sector draait om een onevenredige verdeling van informatie: zij weten iets wat jij niet weet. Neem bijvoorbeeld veel van de Nederlandse banken. Banken hebben investeringen gedaan in palmolie. Milieudefensie kon dit alleen met grondig onderzoek achterhalen. Waarom kan de ‘gewone’ klant dat niet zien?”
Hoe kan dat worden aangepakt?
“Ik geloof sterk in open source-beleid. Informatie moet toegankelijk zijn. Met technologie kunnen we straks alles opzoeken van beursgenoteerde bedrijven. Als ze dan hun act niet schoonmaken, verliezen ze hun goede reputatie. En die is voor deze bedrijven heel belangrijk.”
Denk je dat mensen aan jouw geloofwaardigheid zullen twijfelen, omdat je een rijkeluisdochter bent?
“Misschien wel. Maar juist door mijn privileges kan ik op plekken komen waar niet iedereen kan komen, waardoor ik informatie kan krijgen die niet iedereen kan krijgen – die essentieel is voor anderen.”
Zou je Shell niet dankbaar moeten zijn? Het is wel de hoofdsponsor van jouw leven en van de documentaire.
“Ja, zeker. Misschien ga ik Shell wel als sponsor in de documentaire tonen. Ze hebben mij aardig wat geld opgeleverd. Het is een feit: zonder Shell zou deze film er niet zijn.”
Je vader noemt jou een vertegenwoordiger van je generatie. Vind jij zelf dat je dat bent?
“Thanks, pap! Ik vind dat wel een heel groot woord. Ik hoop mensen wakker te schudden. Het maakt me niet uit of ze het met me eens zijn, of niet. Maar ik wil dat ze bewust bezig zijn. Alleen door bestaande structuren en systemen te bevragen, kan je op iets beters komen. Wij, millennials, kunnen het hele financiële systeem omverwerpen. Al gaat het langzaam, het is niet onmogelijk.”
