“Ik vermaal botresten en bedien de crematoriumovens”. Frederiek (24) werkt in een crematorium

Werken in de uitvaartbranche is misschien niet de baan waar je als kind van droomde. We spreken met drie jongeren die wél kozen voor dit bijzondere vak. In deel 2: het verhaal van Frederiek Heide (24), die in een crematorium in Tiel werkt.

Toen Frederiek haar baan in de horeca kwijtraakte, vond ze een tijdelijke baan in de koffiekamer van het crematorium in Tiel. Uit nieuwsgierigheid liep ze een dag mee met haar collega’s in het crematorium en sindsdien is ze niet meer weggegaan. 

Werken in de ovenruimte

Volgens Frederiek is de dood en het crematorium helemaal niet zo griezelig als mensen denken en als iemand dat kan weten is zij het wel. Op het crematorium doet ze van alles: van de muziek verzorgen tijdens een dienst tot werken in de ovenruimte. 

Frederiek: “Bij dat laatste moet je onder andere denken aan de crematoriumovens bedienen, botresten vermalen en uiteindelijk moet je in de momento het as aan de nabestaanden overdragen.” 

Ik was nerveus toen ik tijdens werk voor het eerst een overledene ging zien

Dat laatste is een van de favoriete onderdelen van Frederieks werk, vertelt ze. “Het is een heel speciaal moment. Jij bent degene die op de werkvloer het laatste gesprek voert met de nabestaanden.”

Overleden persoon zien 

Ondanks dat Frederiek haar werk ziet als een normale baan, waren sommige momenten in het begin spannend. “Ik was nerveus toen ik tijdens werk voor het eerst een overledene ging zien. Ik had na het overlijden van mijn opa en oma hun lichamen gezien, maar ik was toen vooral bezig met mijn eigen verdriet.” 

De jonge crematoriummedewerker was vooral zenuwachtig voor hoe ze zou gaan reageren op dode lichamen. “Ik dacht: straks ga ik er heel erg mee zitten of krijg ik dat beeld niet meer uit mijn hoofd”, vertelt ze. “Gelukkig reageerde ik er goed op en kon ik het daarna makkelijk loslaten. Lichamen na heftige ongelukken, zoals die van iemand die voor de trein is gesprongen, heb ik nog niet gezien. Dat laten ze meestal over aan mensen die meer werkervaring hebben.”

In het begin dacht ik vaak: wat als dit mijn moeder of vader was?

Maar is het niet ontzettend moeilijk om de hele dag door verdrietige mensen om je heen te hebben? “Dat beeld klopt eigenlijk niet”, vertel ze. “Je kletst tussendoor natuurlijk met collega’s, en ook niet iedere crematie is verdrietig. Sommige nabestaanden vieren juist het leven of zijn blij dat iemand zo lang heeft mogen leven.” 

Lees ook

18-05-2022

Julia (19) maakt overledenen op: “Extra pijnlijk als een jong iemand voor me ligt”

Voldaan gevoel 

Natuurlijk zijn er ook droevige momenten, maar het is belangrijk dat je die loslaat. Frederiek: “In het begin dacht ik vaak: wat als dit mijn moeder of vader was? Aan dat soort dingen denk ik nu niet meer, maar ik laat heus wel eens een traantje als een familie weggaat. Ik ben ook gewoon een mens, maar je moet het op een gegeven moment wel van je af kunnen zetten.”

Je hoeft echt geen fascinatie te hebben voor de dood

Werken in de uitvaartbranche is misschien niet het eerste waar je aan denkt, maar Frederiek hoopt dat jongeren die nog zoekende zijn dit werk niet uitsluiten. “Je hoeft echt geen fascinatie te hebben voor de dood, ik doe het bijvoorbeeld vooral voor de nabestaanden.” Daarnaast noemt Frederiek het vooral een mooie en veelzijdige baan. 

“Na een werkdag ga ik met een voldaan gevoel naar huis en vaak zeggen mijn collega’s en ik tegen elkaar: ‘Dat hebben we toch maar weer mooi geflikt’. Ik ben door mijn werk geen ander persoon geworden, maar ik denk wel dat ik extra van het leven geniet.”

• Deel