Terug naar Brandpunt+
Hilde illustreert vulva’s: “Je ziet in biologieboeken alleen witte vulva’s met weinig haar”
- Artikel
- 22 aug 2022
- 4 minuten leestijd
Waarom is het nog steeds zo ongemakkelijk om te praten over je vulva? Het is juist een fantastisch orgaan. We gingen in gesprek met drie mensen die een ode aan de vulva brengen. In deel twee illustrator Hilde Atalanta (34) van The Vulva Gallery.
Als Hilde tijdens hun studie psychologie aan de Universiteit van Amsterdam een minor seksuologie volgt, wordt het eerste zaadje voor The Vulva Gallery gepland. Het is uiteindelijk een presentatie van seksuoloog Ellen Laan die ervoor zorgt dat Hilde in 2016 begint met het delen van getekende vulva’s op Instagram. Inmiddels is Hilde enorm succesvol: hen brengt educatief materiaal uit, schreef een boek, had een samenwerking met Netflix en runt een webshop waar je hebberig van wordt.
Hi Hilde, wat zorgde er in die presentatie van Ellen Laan precies voor dat je begon met The Vulva Gallery?
“Tijdens het college hadden we het over de toename van labiaplastie: het verkleinen van de binnenste vulvalippen. Ellen vertelde ook over haar onderzoek waaruit bleek dat jonge vrouwen die meer vulva-diversiteit hebben gezien, zich positiever voelen over hun vulva. Dat inspireerde me. Ik besloot elke dag een vulva te illustreren en die te posten op Instagram. Ik wilde laten zien dat er niks mis is met hun vulva. Inmiddels is The Vulva Gallery uitgegroeid tot een educatief platform.”
Het is inmiddels zes jaar geleden dat je met The Vulva Gallery begon. Is er veel veranderd in de tussentijd?
“The Vulva Gallery was een pionier in het tonen van vulva-diversiteit op deze manier. In 2016 was er alleen The Great Wall of Vagina, een project van de Britse kunstenaar Jamie McCartney. Ik vond het behoorlijk spannend om te beginnen. Feminisme was nog een vies woord en #metoo kenden we niet. Als ik online zocht op labiaplastie vond ik vooral informatie over cosmetische ingrepen. Er waren amper websites die uitlegden dat er veel diversiteit zit in vulva’s. Daarnaast was er ook weinig beeld. Dat is nu gelukkig anders.”
Ik las dat je illustraties zijn gebaseerd op echte vulva’s. Hoe zit dat precies?
“Ik illustreer vulva’s op basis van foto’s die ik online vind, maar ik maak ook persoonlijke portretten. Daarbij schrijf ik altijd een kortverhaal over wat voor relatie de geportretteerde heeft met diens vulva. Mijn eerste aanvraag voor een portret kan ik me goed herinneren. Ik dacht: huh meen je dit? Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik de kracht ervan realiseerde. Wanneer iemand vertelt dat zij haar lange vulva-lippen omarmt kan iemand aan de andere kant van de wereld denken ‘Hey, dat is interessant. Daar lijk ik op’.”
Recent ben je ook een ander project gestart: The Body Diversity Gallery.
“Ik kreeg vaak de vraag of ik piemels wil tekenen en hoe zit het met andere lichaamsdelen. Het is een uitbreiding van The Vulva Gallery waar ik verschillende borsten, buiken, vulva’s en piemels illustreer. Dit wil ik verder uitbreiden en daar in de toekomst een boek over maken.”
Wat is, naast diversiteit tonen en verhalen delen, de missie van The Vulva Gallery?
“Ik wil laten zien dat de ‘normale vulva’ niet bestaat. Elke vulva is anders. Ik hoop ook kennis te bieden. Veel mensen weten bijvoorbeeld nog steeds niet het verschil tussen de vulva en vagina: de vagina is het binnenste gedeelte, terwijl vulva het gedeelte aan de buitenkant is. Verder vind ik het belangrijk dat we meer diversiteit in schoolboeken laten zien. Uit eigen onderzoek blijkt dat de diversiteit in educatief materiaal nog steeds schaars is. Biologieboeken tonen alleen witte vulva’s met weinig haar en korte binnenste vulvalippen. Ik pleit voor meer huidskleuren, verschillende hoeveelheden haar en meerdere vormen en maten.”
Miste je als jonge Hilde zelf die diversiteit op school?
“Ja, enorm. Wanneer je als kind op school leert dat een vulva er op een bepaalde manier uitziet, doet dat iets met je. Dan denk je: dit boek zal wel gelijk hebben, er is vast iets mis met me. Als tieners alleen een paar pornofilmpjes hebben gezien en daarna seks hebben, krijgen ze een bepaald beeld van hoe een geslachtsdeel eruit moet zien. Als je diversiteit al meekrijgt op school en iemands genitaliën afwijken – geen pornokut of pornopik, maar krommer, donkerder van kleur of minder groot – dan wat je had verwacht, dan reageer je waarschijnlijk wat minder verbaasd. Dat gebeurt helaas vaak en brengt onzekerheid met zich mee.”
