Terug naar Brandpunt+
Deze Syrische beste vrienden vloggen vanuit het kamp op Lesbos
- Even bellen met
- 27 maa 2017
- 6 minuten leestijd
Een lach en een traan vanuit Kamp Moria :-)-:
Ze ontmoetten elkaar een half jaar geleden in vluchtelingenkamp Moria op Lesbos en zijn sindsdien onafscheidelijk. De van oorsprong Palestijnse scheikundestudent Basil (22 jaar) vluchtte vanuit Syrië en zat toen al zes maanden in het kamp, de Syrische Murat (23 jaar) pas een maand. Ze kunnen het zo goed vinden met elkaar dat ze allebeide de koosnaam ‘tweelingbroer’ voor de ander hanteren. Sinds een maand of twee presenteert het duo een vlog op YouTube, TWINS 4 EVER, en laten ze op lichtvoetige wijze zien hoe het eraan toegaat in Kamp Moria.
We belden met de twee over hun videodagboek, de dagelijkse sores in het kamp en de liefde.
Hoi Basel en Murad. Hadden jullie zelf een beeld over vluchtelingen voordat jullie in Kamp Moria kwamen?
Murad: "Als ik vroeger het journaal keek en het ging over Libië, Tunesië of Jemen, dan zapte ik weg.. Ik vond dat het niet mijn probleem was. Iniddels weet ik dat vluchteling zijn geen keuze is."
Basel: "En ik weet niet beter, want ik ben geboren als vluchteling. Ik ben Palestijns en was dus al een vluchteling in Syrië voordat ik hier kwam."
Wat is jullie idee achter de vlog?
Basel: "We weten dat heel Europa over ons en het kamp praat, zonder te weten hoe het er hier eigenlijk aan toegaat. Met ons vlog willen we laten zien hoe de situatie écht is."
Murad: "Met deze video’s kunnen ze zien hoe we leven, hoe we lijden. Veel organisaties weten dat helemaal niet. Ik hoop dat iemand die daadwerkelijk de macht heeft iets te veranderen onze video’s ziet."
Het valt in ieder geval op. Ik denk dat de video’s een ander beeld van Moria en Lesbos geven, juist omdat jullie alles op licht komische wijze presenteren.
Murad: "Ja, alles wat je ziet over Lesbos en Moria is negatief, alles gaat over verdriet en ellende. Vroeg of laat gaat dat vervelen. Daarom laten wij dingen juist op een grappige manier zien."
Waarom is het zo belangrijk voor jullie dat de buitenwereld dit ziet?
Murad: "We zijn op zoek naar een oplossing voor de situatie, maar we kunnen zelf niets veranderen. Toeristen en andere mensen mogen niet in het kamp komen, dus we kunnen hen niet bereiken, dus daarom proberen we het zo."
Basel: "Sommige regeringen denken dat we van IS zijn en dat we problemen komen veroorzaken en hun land komen verwoesten, maar we zijn juist gevlucht van de verwoesting."
Hoe zit het dagelijks leven er eigenlijk uit in het kamp?
Basel: "Je weet wel: opstaan in de ochtend. Elke dag. Eten. Roken. Eten. Roken. Een rondje lopen en dan weer slapen. We proberen de situatie bespreekbaar te maken op een grappige manier."
Jullie zijn zo positief. Wat was het beste moment in het ene jaa—
Basel: "—Volgende maand vier ik dat ik precies een jaar in kamp Moria zit!" [lacht hard]
Wat was het beste moment in het jaar?
Basel: "Als ik eerlijk moet zijn: echt goede momenten heb ik hier nog niet gehad. Maar als ik er toch één moet noemen, dan misschien het moment dat ik Murad ontmoette, mijn ‘tweelingbroer’. Ik heb geen familie, ben hier helemaal alleen. Ik vond iemand die bij me wilde blijven, iemand die was zoals ik. Hij is mijn brother from another mother, echt."
Murad: "We doen echt alles samen nu. Alle bewoners van dit kamp verlieten hun leven en land, iedereen hier heeft niets meer. Dus als je een vriend vindt, dan wordt diegene alles voor je. Dat gebeurde voor mij met Basel."
Basel: "Zonder Murad zou ik het niet meer trekken, hij heeft mijn leven veranderd. Ik was eerst zes maanden alleen en toen kwam hij. We blijven samen, we lachen samen, huilen samen, alles samen."
Hoe gaan jullie om met de slechte momenten?
Basel: "Mijn adagium luidt: waar mogelijk alles weglachen. Zoveel dingen zijn frusterend. Zo moeten we koud douchen en kunnen we niet slapen omdat we met dertig lotgenoten in één kamer liggen. Niemand heeft een eigen plek. Het maakt ons ongelukkig, sommige mensen hebben zichzelf verhangen."
Murad: "Geloof me, we maken allemaal hetzelfde mee hier. Maar je hebt twee keuzes: je kunt blijven zitten en klagen, of je kunt proberen iets te doen om het te veranderen. We wonen hier niet, voor ons gevoel, maar we proberen te overleven. Positief blijven is de beste manier om dat te doen."
Wat voor kleine dingen proberen jullie dan te veranderen?
Murad: "Dagelijkse dingen als mijn kapsel. Ik neem ’s ochtends meer de tijd om mijn haar te doen. Sommige mensen zeggen daar wat van, zo van ‘Waarom stop je zoveel moeite in je stijl? Je zit maar in een kamp. Je gaat toch niet naar een feestje ofzo?’ Maar voor mij gaat het erom dat ik even kan vergeten dat ik een vluchteling ben, en een beetje zoals anderen met een normaal leven kan zijn. Het geeft me een fijn gevoel wanneer ik mijn haar doe."
Basel: "En het douchen bijvoorbeeld. Sommige mensen hier douchen maar één keer per week, maar ik probeer dat elke dag te doen – zelfs met koud water. Dan doe ik mijn ogen dicht en vertel ik mezelf dat ik geen vluchteling ben, maar een mens. Dat denk ik bewust, omdat één van de politieagenten hier me ooit vertelde dat vluchtelingen geen mensen mogen zijn. Dat deed me erg veel pijn, maar ik probeer het om te draaien en er iets positiefs uit te halen."
Zijn er nog meer dingen?
Murad: "De liefde! Ik ben een jonge man en aan het begin van mijn leven. Soms ontmoet ik hier leuke meisjes. Als vluchteling denk ik niet aan de toekomst, maar als mens natuurlijk wel. Wanneer een meisje mijn aandacht trekt en ik haar aanspreek, vergeet ik even alles. Nou ja…ik heb veel versierpogingen gewaagd maar het is nog nooit succesvol gelukt" [lacht].
En hoe zien jullie de toekomst?
Basel: "Aan plannen doe ik niet meer. We vullen onze dagen met opstaan en weer naar bed gaan."
Murad: "Toen ik mijn land verliet, ging ik voor een betere toekomst. Ik wilde mijn studie afmaken, maar na zoveel tijd weet ik niet meer wat de toekomst is. Het zou fijn zijn om die studie af te maken. En misschien blijven Basel en ik samen, misschien gaan we ook wel elk naar een ander land."
