5 rake redenen waarom je dit boek over jagen niet gaat vergeten

Fotograaf en schrijver Isabella Rozendaal (37) is meer dan tien jaar lang bezig geweest om haar fascinatie voor de jacht vorm te geven.

Het resulteerde in tienduizenden prachtige foto’s die op allerlei plekken geëxposeerd en gepubliceerd zijn, en in haar boeiende boek Op jacht - In het spoor van jagers in Europa, Noord-Amerika en de Amazone. 

Het boek is een verslag geworden van meerdere tochten waarin ze meeging met jagers over de hele wereld, en hier geven we vijf redenen waarom het een goed idee is dit boek te lezen.

© Isabella Rozendaal

Voor ik van wal steek, moet ik in volledige openheid zeggen dat ik dat Isabella al een tijdje ken, ik was er als journalist zelfs bij op de dag dat ze de foto schoot die op de omslag van het boek is beland.

Dat gezegd hebbende, hier zijn mijn vijf belangrijkste redenen waarom dit boek een stevige aanrader is:

1. De spannende verhalen

Jarenlang de wereld rondreizen om mee te gaan op jacht levert soms zweet-in-de-handjes anekdotes op. Zo ging Isabella eens mee op wapiti-jacht in de VS en was er een wapiti-lijk dat onder berenpoep begraven was, en moest worden opgevist om te worden meegenomen, toen er in de verte een beer aankwam. Of het verhaal van hoe Isabella zelf een gigantisch hert met een mes moet zien klaar te maken voor consumptie. Het verhaal wat er dan gebeurt met de hertenpenis is verwarrend, hilarisch, verontrustend, begrijpelijk, bizar, geweldig, en doodeerlijk opgeschreven.

2 De genuanceerde kijk op de verhouding tussen mens en dier

Isabella onderzoekt al schrijvende een vraag die we ons al sinds mensenheugenis stellen, en dat is hoe we als mensen hetzelfde zijn als dieren, en hoe we van ze verschillen. En in welk domein kan je die vraag beter verkennen dan in het domein van de dood? Het boek geeft geen harde antwoorden op wat goed of slecht is, en dat is een sterk punt, omdat de vragen die worden gesteld des te beter aankomen.

3 De jachttermen die worden gebruikt

Jagers zijn vreemde vogels met een lange geschiedenis en een keur aan gebruiken, waaronder een heel eigen taal. Als je van nieuwe woorden en termen houdt, is dit boek een aanrader. Wist je dat ‘branken’ de voorpoten van een beer zijn? Wist je dat jagers dierenbloed ‘zweet’ noemen? Wist je dat ze ‘misschieten’ ‘poedelen’ noemen? Het boek staat vol van dit soort talige verrukkingen. 

4 De prachtige foto’s

Isabella is een bekroonde fotograaf die in de belangrijkste Nederlandse media heeft gestaan maar ook in gerenommeerde buitenlandse media als The Guardian en The Independent. Haar werk is on point en schitterend en opgenomen in dit boek. Kijk dan:

5 Tóch de recepten aan het einde van ieder hoofdstuk

Het boek staat vol recepten, die ik in het begin van mijn lezing een beetje afleidend en misschien overbodig vond. Ook viel het me op dat er niet al te veel andere schrijvers en filosofen werden aangehaald. Maar tegen het einde van het boek vielen die zaken op hun plek. Toen alle verhalen van doodgeschoten dieren me toch een beetje begonnen aan te grijpen (met een gruwelijk verhaal over een gedode beer als treurige klap op de vuurpijl) begon ik het ritme van de jacht op een vreemde manier te voelen. 

Van het niet al te veel naar andere denkers verwijzen wist ik tegen het einde zeker dat dit een bewuste keuze is geweest, want je leest aan hoe secuur de taal is, hoe grondig de bronnenlijst – aan alles voel je de liefde, en hoeveel tijd en werk erin heeft gezeten. Dit is het werk van iemand die sinds 2007 bezig is met de jacht, die een geweer heeft leren schieten (hoewel ze nooit een dier heeft geschoten), die ontelbaar veel uren met mensen op stap is geweest om zowel die mensen zelf als hun cultuur te leren begrijpen, dit is iemand die vanuit een comfortabel bestaan als fotograaf nog een master Engelse literatuur ging studeren om beter te leren schrijven zodat ze dit verhaal kon vertellen. Ik haat het als mensen zich niet in hun eigen woorden uitdrukken, maar ik sta mezelf een keer toe naar een meme te grijpen: verdienen we dit boek wel?

Dat gezegd hebbende begon het me ook te dagen waarom die recepten aan het einde van ieder hoofdstuk staan: ze hebben eigenlijk een hele slimme literaire functie. Als geen ander maken ze duidelijk dat je hoog of laag kunt springen, alle verontwaardiging op aarde kunt opbrengen, nog zoveel berichten op social media kunt zetten over hoezeer je walgt van het doden van dieren, maar dat een mens aan het eind van de dag toch gewoon moet eten, en dat dat altijd ten koste zal gaan van andere organismen. 

Op Jacht is nu uit via uitgever Atlas Contact en is overal te koop waar goede boeken worden verkocht, en ook hier.

• Deel