Influencer Alice (25): 'Als volwassene word je degene die je als kind het meest nodig had'

Zangeres en YouTuber Alice houdt vast aan haar idealen, hoe lelijk de wereld ook kan zijn voor trans mensen die zich uitspreken tegen haat. “Dat ik de transhaat om kon zetten in pure queer-euforie is zó bevrijdend.”

Het blijft vreemd om iemand die je al jaren volgt op het internet voor het eerst in het echt te zien. En nu zit ik ineens bij de 25-jarige YouTuber, activist en muzikant Alice Olsthoorn in haar woonkamer, samen met vriend Jason en de kwetterende parkiet van haar ouders – met thee en koekjes.

Ik volg Alice al vier jaar, sinds haar carrière nog in de kinderschoenen stond. Voor de mensen die haar nog niet kennen: Alice deelt al lange tijd lief en leed op het internet. Haar aanstekelijke persoonlijkheid en het originele taalgebruik in haar video’s hebben al jaren een groot effect op mijn humor en vocabulair en die van mijn vrienden.

Alice laat zich inspireren door Amerikaanse queer-cultuur en vermaakt Engelstalige oneliners tot hilarische, absurdistische Nederlandse kreten. Zo begon ze een tijdlang iedere video met de legendarische woorden “hey kechies en kechelina’s!”, en populariseerde ze zinnen als “stamp op mijn nek!”, (als in: yaaaas queen, fuck me up!) en “je kunt me rimmen” (als in: je kunt me oprapen, of, afhankelijk van de context: je kunt mijn reet likken). Het zijn zinsneden die haar fanbase, waar ikzelf ook toebehoor, gretig overneemt. 

Humor is haar favoriete communicatiemiddel, maar schijn bedriegt: ze is een getekend persoon, zal ze me later in het gesprek vertellen. Ze vertelt op haar YouTubekanaal open over drama met flings, huisgenoten, andere influencers, en over trauma’s en transrechten. Haar eerlijkheid, die soms neigt naar exhibitionisme – de aard van het vak influencen – kwam haar meer dan eens duur te staan.

Ze is in haar video’s open over haar eigen emoties en kwetsbaarheden, maar neemt ook geen blad voor de mond over onrecht, zoals in haar YouTube-serie ‘... de Transfoob’, waarin ze bekende mensen als de mannen van Veronica Inside en Roddelpraat, Thomas Cox en YouTubers Kalvijn en Kaj Van Der Ree aan de tand voelt over hun transfobe uitspraken (hierover later meer). 

Eerlijkheid is haar selling point, maar dat mes snijdt aan twee kanten. Genderdiverse mensen krijgen de laatste jaren te maken met steeds meer geweld – in 2022 werd er door Transgender Netwerk Nederland bijna een verdubbeling van meldingen van discriminatoir geweld geregistreerd. Het publieke debat over transrechten lijkt de laatste tijd verstard. Dat ondervindt Alice aan den lijve.

Daardoor laat ze zich niet tegenhouden. In haar laatste muziekalbum Transformer spreekt ze haar haters direct toe: “Als wij tikkertje spelen dan ben jij zo af”. Want inderdaad: Alice is naast haar video’s ook bekend van haar intense, hartstochtelijke – in haar eigen woorden ook “campy”, wat zoiets betekent als flamboyant – EDM-muziek, waarmee ze duizenden jonge queer mensen inspireert om onvoorwaardelijk zichzelf te zijn. Ze voelt inmiddels als een vriendin, ook al kent ze mij niet.

Ik wil het graag hebben over jouw eerste claim to fame: jouw deelname aan Idols in 2017.
“Voor mijn profielwerkstuk nam ik een album op. Ik wilde onderzoeken hoe je een succesvol album neerzet. Maar niemand luisterde naar mijn album. Er moet iets gebeuren, dacht ik toen, om er aandacht op te vestigen. Ergens moet je die ogen vandaan zien te krijgen.”

Misschien dat een deelname aan Idols een goede PR-stunt zou zijn, dacht ze. Nadat Alice zich aanmeldde kwam ze in de voorrondes voor televisie terecht. Ze wist van tevoren al dat het verhaal over haar transitie een grote rol zou krijgen in de auditie. Alice: “Zo’n televisieprogramma maakt gebruik van z’n kandidaten om gekke verhalen neer te zetten. Zo werkt het: zij gebruiken jou, dan mag jij hen ook lekker gebruiken.” 

Met gespeelde verwondering vraagt de jury naar Alice’s transitieverhaal.

De kleine impuls die je kanaal kreeg na de Idols-uitzending gaf jou je eerste momentum om verder te gaan met YouTube. Maar vertel eens: hoe ben jij ooit begonnen met muziek maken?
“Ik was er altijd al mee bezig: ik zat in het schoolkoor, het kerkkoor, op gitaarles. Door Taylor Swift raakte ik geïnspireerd om zelf muziek te schrijven. Ik werd gepest, en Taylors boodschap destijds was: je hoeft alleen maar naar mijn muziek te luisteren en we zijn al vrienden! Zij had het veel over muziek schrijven, dus wilde ik dat ook doen.”

Dat idee van vriendschap, de band die je aan kunt gaan met je favoriete influencer, zo voelde Alice voor de jonge fans die ze toen kreeg ook: als een boezemvriendin. Haar vader vertelde me in een voorgesprek dat ze in haar jonge tienerjaren zelf meedogenloos werd gepest, en toch via Hyves hulp probeerde te bieden aan andere queer kinderen die met zichzelf in de knoop zaten. Alice: “Ik denk dat je als persoon uiteindelijk degene wordt die je het meest nodig had gehad toen je zelf dertien jaar oud was. Ik zou het als dertienjarige zó fijn hebben gevonden als er voor mij iemand was geweest waar ik mezelf in herkende.”

Je hebt het vaker over je pestverleden, ook in je video’s. Hoe heeft dat jou gevormd als persoon?
“Ik was de gek van de school. Kijk: je kunt je je hele middelbareschoolperiode lang afzonderen en gewoon je ding doen – zoals ik had gedaan – of je kunt het slim spelen en zeggen: ik experimenteer thuis wel. Dan loop je tenminste geen pesttrauma’s op. Achteraf was dat laatste misschien iets slimmer geweest.”

Alice groeide op in het conservatieve Bloemendaal, waar weinig ruimte was voor een dertienjarig en naar eigen zeggen “overduidelijk enorm queer” kind. Toch verfde ze haar haar, experimenteerde ze met kleding, maakte ze YouTube-video’s, schreef ze muziek en bracht ze die uit. Zelf had ze lang niet door dat ze trans was – ze kwam eerst uit de kast als homojongen – en haar ouders wisten ook niet wat trans-zijn precies inhield. “Ik deed lekker wat ik wilde.”

Wisten je ouders dat je gepest werd?
“Ja, maar ze wisten niet hóe erg het was. Het werd ook nog eens erger toen ik begon te experimenteren met mijn uiterlijk. Dan kwamen er mensen naar mijn huis toe, en begonnen ze te schreeuwen: hier woont toch die homo? Ik ben ook een keer door een groepje jongens van een hoog muurtje geduwd.”

“Gepest worden was een hele nare, heftige ervaring. Ik schaamde me, de hele buurt wist het, en ze vielen mijn broertje er ook mee lastig. Dat vond ik heel moeilijk, ik gunde hem dat echt niet. Hij had er niks mee te maken.”

“Ik weet niet of ik hierdoor echt coo coo crazy ga klinken,” zegt ze zachtjes. “Maar ik zei dat ik last had van mijn gewrichten. Dat begon eigenlijk als een leugen, zodat ik niet naar school hoefde. Maar op een gegeven moment werd mijn knie echt rood, pijnlijk en gezwollen. We zijn zelfs naar een speciale gewrichtendokter in Utrecht geweest.” 

De pijn in Alice’s gewrichten ging over in pijn aan haar buik. “Toen ben ik een week lang opgenomen geweest voor observatie. Ze vonden niks. Die mensen zeiden tegen m’n ouders: volgens mij is uw zoon homo. Dat hoorde ik pas veel later pas van mijn ouders. Ik wist het op dat moment zelf nog niet eens. De pijn stopte toen ik voor het eerst uit de kast kwam als homo.” 

Je vader zei tijdens ons voorgesprek voor dit interview tegen me dat hij hoopt dat je in het reine komt met het verleden.
“Mijn moeder komt uit een conservatief, religieus gezin, mijn vader uit een tuindersfamilie in het Westland. Het ging me allemaal niet perfect af: niet op school, maar ook niet in de relatie met mijn vader.”

Alice: “Er ontstond ontzettende ruzie aan onze eettafel toen ik de eerste keer doorzichtige nagellak droeg. Ik was toen dertien. Mijn vader sleurde me naar de badkamer om het eraf te halen.”

Alice’s vader was nooit zijn eigen dromen achterna gegaan, deed nooit precies wat hij wilde, vertelde hij me toen ik hem sprak. Hij realiseerde zich – mede door Alice – dat hijzelf een hoop concessies had gedaan. Zijn dochter deed het anders.

Lang voelde ze wrok voor hoe haar vader met haar was omgegaan. “Ik durfde daarna ook lang mezelf niet te zijn, want ik was bang dat hij dan niet meer van me zou houden. Dat vond ik heel erg. Maar dat heb ik inmiddels achter me gelaten. Hij zag op een gegeven moment hoe erg ik met mezelf vocht, hoe erg ik worstelde. Toen ik hem op mijn zestiende vertelde dat ik trans was, zei hij tegen me: ik weet niet wat het betekent, maar ik ga met je mee in dit proces. Als jij maar gelukkig bent.”

Hebben jullie ooit samen gereflecteerd op jullie band?
“Ik denk dat hij het nog moeilijk vindt om erover te praten. Maar hij laat heel erg blijken dat hij heel veel van me houdt, hij knuffelt me veel en geeft me heel veel affectie.”

Ze ging op haar zestiende in transitie, kreeg later facial feminization surgery in Marbella, en ze zette haar zangcarrière voort, ondanks het feit dat Alice naar eigen zeggen “geen Christina Aguilera” is. Haar muziek is experimenteel, DIY, en, zoals ik het zou omschrijven, gedurfd en uniek. Als ze een genre zou moeten uitkiezen om het te beschrijven, zou het de – relatieve nieuwe – stroming hyperpop zijn.

Jij maakt als een van de weinige artiesten in Nederland hyperpop. Kun je daar wat meer over vertellen?
“Het is een ondefinieerbaar genre: het gaat van experimentele herrie tot lekkere beats. Ik denk dat ik daar wel in pas. Hyperpop is ook een beetje queer, en ik hou wel van herrie.”

Een beetje queer? Wat bedoel je daarmee?
“Dat genre wordt geleid door veel queer artiesten [Arca, SOPHIE, Kim Petras, red.], omdat daar meer ruimte voor is. Hyperpop is heel erg doe-het-zelf. Er zijn veel queer mensen die gewoon in hun slaapkamer muziek maken, en in hyperpop is dat deel van de aesthetic.”

Heb je het idee dat trans mensen in de creatieve industrie minder serieus worden genomen?
“Na mijn nominatie voor een Best Social Award wilde het Haarlems Dagblad een stuk over mij schrijven. Het zou over mijn YouTube-kanaal gaan. Het gesprek was leuk en ook mooi opgeschreven door die journalist. Hadden ze als kop: ‘Transgender doet het goed op het internet: geen man in bloemetjesjurk.” 

“Die krant met die kop lag dus bij iedereen op de stoep, met een grote foto van mij. Dat was horror. Dan denk ik: neem je mij wel serieus als persoon? Is dat alles wat ik ben?”

Ze was net nieuw in het wereldje, toen ze in 2019 eerdergenoemde YouTube-serie “... De transfoob” maakte. In een (inmiddels verwijderde) video bekritiseert ze de transfobe uitspraken van Dennis Schouten en Jan Roos in hun controversiële podcast Roddelpraat. “Ik probeerde mijn kritiek heel erg met een grap en een grol te geven en mensen uit te leggen hoe transfobie werkt”, vertelt ze. “Mijn toon was natuurlijk wel confronterend, maar ook niet te negatief, ik wilde niemand cancelen.”

Als tegenreactie maakten Schouten en Roos het leven van Alice tot een vast segment in hun podcast en op hun website. Daarin noemen ze haar (en andere trans personen) gekscherend ‘transformer’ – wat later de titel zou worden van haar nieuwste album.

Zij kon met haar zestigduizend volgers niet op tegen die van Roddelpraat (een half miljoen), en er volgden ontelbaar veel haatreacties, ook via dm’s: ze was lelijk, ze was mislukt, ze moest dood. Alice: “Ik was daar niet op voorbereid. Die reacties zeiden dat ik mensen de mond wilde snoeren, dat ik alleen maar aan het zeiken was over niks. Het kwam ook nog eens tegelijkertijd met corona. Ik zat alleen maar thuis, kon nergens heen. Daar kon ik al slecht tegen. En daarbovenop dus ook nog zoveel online negatieve reacties... Zo veel haat, dat is niet houdbaar.”

Ze pauzeert even, kijkt weg. Huilend: “Ik vond YouTube toen gewoon niet meer leuk, dus ik ben gestopt met video’s posten en ben meer op muziek gaan focussen. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik heb altijd een hele hechte band gehad met kijkers, dat vond ik er zo leuk aan. YouTube was mijn alles.”

Drie maanden zat Alice op de bank en werkte ze niet. “Terwijl: ik hou zoveel van mijn werk. Maar ik voelde dat ik stuk was. Dat was een dieptepunt. Ik moest en wilde door, want er was geen geld meer. Maar ik kon niet. Ik was mokerdepressief.”

Ze deed alles om uit haar depressie te komen: ze ging in therapie, onderging EMDR, sportte veel, verhuisde naar Amsterdam. Nooit ging ze geloven wat haters over haar zeiden. In tegendeel: het zorgde er juist voor dat de persoon die nu ze is verder uitkristalliseerde. Zoals ze het zelf zegt: “If anything werd ik alleen maar mooier.” 

Ze bracht Transformer uit en trad voor het eerst op in De Vorstin in Hilversum in 2021.

Kun je me terug meenemen naar het moment dat je op het podium stapte tijdens dat allereerste optreden in De Vorstin?
“Ik dacht van tevoren: ik móet dit optreden doen, het was voor mijn gevoel mijn enige kans om te bewijzen dat ik leuk ben op het podium. Ik kwam regelrecht uit een hele heftige, traumatiserende periode, maar heb dat alles even weggestopt en ben het gewoon gaan doen. En dat was onwerkelijk. Het was heel bizar om voor het eerst op te treden voor een publiek, maar ik stond er. Op dat podium was alles zo rauw en in het moment. Ik voelde veel adrenaline, en euforie.”

Queer joy, zo omschrijft ze dat optreden tijdens Rainbow Ball in De Vorstin. Ik vertel haar dat ik het gevoel had dat wij, de fans, daar allemaal aanwezig waren omdat we rooten voor onze parasociale vriendin Alice. We wilden haar zien slagen, zoals de heldin in ons favoriete heldenverhaal.

Je bent als persoon geworden wie je zelf het meest nodig had toen je dertien jaar oud was.
“Ik heb net een tour van mijn nieuwste album Transtopia afgerond, en er is dan een moment in het nummer TRNS GRL PWR dat je met z’n allen "trans girl power!" schreeuwt, en dat is altijd zo’n bizar tof moment. Ik zie ook mensen weleens huilen op lyrics die ik heb geschreven. Bij Gelijke Kansen bijvoorbeeld, dat nummer voelen heel veel queer kindjes heel erg.”

“Voordat ik het liedje Vannacht inzet, praat ik nog even over de afwijzing waar je als queer persoon mee te maken krijgt wanneer je opgroeit, en dat je daardoor ten onrechte gaat accepteren dat mensen je slecht behandelen. Het is fijn om met z’n allen even die emoties te voelen.” 

Als ik het zo hoor, dan lijken alle dromen van kleine Alice eigenlijk al uitgekomen: touren, muziek maken, video’s maken. Misschien wil ze nog eens een platina-plaat uitbrengen, vertelt ze. Over tien jaar, zegt ze half-grappend, hoopt ze dat ze een groot huis heeft in Het Gooi, met een mooie tuin, een zwembad, een hond, misschien wel drie. 

Alice: “Ik hoop dat de muziekwereld en de media toegankelijker worden voor iedereen. Dat het niet alleen voor ‘normale’ mensen is weggelegd. Er werd zoveel gehaat op mijn trans-zijn. Dat ik dat zelf nu kan omzetten naar pure queer-euforie is zó bevrijdend.” 

In het Brandpunt+portret vragen we spraakmakende publieke figuren het hemd van het lijf over hun dromen, passie, missie, én waar die eigenlijk vandaan komen. De andere portretten zijn hier te lezen.

Beeld geschoten door Tengbeh Kamara

• Deel