Zo komen deze werkloze strippers de coronacrisis door

Bij twijfel: dans. Dat is in ieder geval het motto dat deze stripdanseressen deze crisis naleven. Zónder grijpgrage handen van klanten, mét meer controle over het publiek en creatieve vrijheid. Want de seks(werk)industrie heeft de ‘magie van online’ ontdekt.

Toen in mei de blijf-thuis-mandaten in de staat Californië net werden uitgeroepen, realiseerden de strippers van de iconische ‘bikini bar’ Jumbo’s Clown Room in Los Angeles zich dat niemand hen zou komen redden. Dus redden Kitty the Stripperina (echte naam: Kelly Vittetoe), Coco Ono (Kayla Tange) en Reagan (Megan Rippey) zichzelf. Binnen 48 uur noemden zij zichzelf de Cyber Clown Girls: onafhankelijk, maar met een knipoog naar hun voormalige werkgever. 

Nu zat het collectief in een unieke positie. Jumbo’s heeft een reputatie: rock-‘n-roll en sterallure. In de jaren negentig danste Courtney Love regelmatig op Jumbo’s podia en regisseur David Lynch schreef zijn script voor Blue Velvet (1986) in de club. In recentere jaren maakte sterkok Anthony Bourdain er altijd een stop en filmde onder andere Conan O’Brien er segmenten voor zijn show. Ook hebben de dansers in de club vrijelijk toegang tot de contactgegevens van hun klanten. Voor het promoten van een nieuwe onderneming natuurlijk wel van belang.

Kitty

“Toch begon het allemaal nogal houtje-touwtje”, lacht Reagan. “Met alleen een groep dansers, een datum en een tijd belden we onze oude klanten op dat ze binnenkort ook vanuit huis van onze optredens konden blijven genieten,” herinnert Kitty zich. Zes maanden aan virtuele stripshows later zijn ze niet alleen een geoliede machine, maar hebben ze hun klantenbestand ook uitgebreid en wordt er meegekeken vanuit uithoeken in het noordoosten en zuidwesten van het land.

Ze zijn een lichtend voorbeeld tussen de vele virtuele stripshows wereldwijd naar aanleiding van de crisis en gemiddeld kijken er naar elk van hun shows 100 mensen, wekelijks op woensdag en zaterdag. Via Zoom spreek ik drie van de oprichters van de Cyber Clown Girls. Kitty twijfelt even of ze haar echte naam wel op schrift wil hebben, maar al gauw wuift ze het lachend weg met de woorden “Ach, het is toch al bekend. Nu al mijn werk online verloopt, moet ik er op mijn eigen kanalen ook al veel opener over zijn.” Omdat ze elkaar tijdens het gesprek echter bij hun artiestennaam noemen, doe ik dat hier ook.

“Ken je de term whorephobia?”, vraagt Kitty. Dat is angst voor en haat tegen sekswerkers, seksuele emancipatie en sekswerk in het algemeen

Elke show geven zeven dansers ieder twee optredens, met zelfgekozen muziek, kleding en creatieve invulling. De enige eis is dat het in het gekozen thema past. En dat het sexy is, natuurlijk. Zo deden ze een show met een foodie thema, met ‘cream pies’ en ‘facials’, lieten ze zich later inspireren door films als Harry Potter en Star Wars, goth muziek, Cardi B’s W.A.P. en – niet te vergeten – clowns, en hielden ze in september een show met de titel ‘The Lost City of Atlantass’. 

Ze werken vanuit huis met wat ze hebben. Sommige dansers hebben een paal, anderen gebruiken de vloer, hun bank, de badkamer en tot sets omgetoverde hoekjes van hun woonkamer; al dan niet met persoonlijke spullen nog zichtbaar op de achtergrond.

Een bittere pil

Eind oktober zetten de drie voor een speciale Halloweenshow voor het eerst stappen buitenshuis. Ze sloegen de handen ineen met The Bourbon Room, de permanente locatie van de Tony Award-winnende musical Rock of Ages, en tijdens de coronacrisis dé plek voor virtuele rockshows en optredens. Dagen waren ze bezig met repetities, camerastandpunten en welke kleding en make-up hun stripshow naar een hoger level zouden tillen.

Megan (links en Coco (rechts). Credits: Kelly Vittetoe

Creatief gezien naar eigen zeggen een succes en, hoewel het achteraf ook financiële lucratief bleek, hebben ze er toch een bittere nasmaak van gekregen. Het had een voorbode moeten zijn voor de toekomst van de industrie, wanneer clubs weer open mogen. Maar het voelde echter als een stap terug in de tijd. “Normaal gesproken,” begint Reagan, “werken we met services waar we alles zelf in de hand hebben en inkomsten rechtstreeks bij ons terechtkomen. Maar The Bourbon Room heeft een deal met een andere partij voor de tickets, promotie en registratie. Nu was het niet verplicht, maar het werd wel aangeraden met hen in zee te gaan. Later kwamen we erachter dat ze niet 100% achter de content stonden en onze promotie saboteerden. Toen was het al te laat.”

"Het walgelijkste wat je kunt doen is ons nog meer uit te buiten, door wel geld aan ons te verdienen, maar ons niet te steunen"

“Ken je de term whorephobia?”, vraagt Kitty. Het is de term voor angst voor en haat tegen sekswerkers, seksuele emancipatie en sekswerk in het algemeen, legt ze uit. “Pas twee uur voor de start van de show en na ons aandringen plaatste deze partij één weggestopte aankondiging. Veel te laat om nog effect te hebben natuurlijk,” vertelt Coco. “En Kitty zag na afloop dat ze ons direct weer van hun Instagram hadden verwijderd,” vult Reagan aan.

Natuurlijk zijn ze boos. “Die organisatie wordt door mannen gerund, is goed gefinancierd en heeft grote namen achter zich. Wij zijn maar klein, een groep dansers die vanuit hun woonkamers is begonnen en met rammelende fooipotjes vraagt of kijkers ons alsjeblieft willen steunen. Als groep worden we natuurlijk al geëxploiteerd, het zit in de natuur van wat we doen. Dus het walgelijkste wat je dan kunt doen is ons nog meer uit te buiten, door wel geld aan ons te verdienen met deze deal, maar ons niet te steunen,” zucht Coco.

Online ben je je eigen baas en sta je niet meer 50% van je verdiensten af aan de club

Wanneer Coco uitwijdt over haar ervaringen met discriminatie en racisme als danser in clubs, valt het even stil. “Ik was één van de slechts vijf procent dansers van kleur bij Jumbo’s. Ik werkte er vijftien jaar en was nog elke dag onzeker over mijn baan,” begint ze, voorzichtig met haar woorden. “Ik was altijd bang dat ik niet meer gevraagd zou worden als ik me niet aan alle kleine regeltjes van het management hield. Of hun racistische opmerkingen niet weg lachte en seksuele intimidatie niet tolereerde. Ik moest mensen omkopen voor shifts.”

De stripper Renaissance

Nu, vertelt ze verder, hebben clubs en hun eigenaren geen macht meer. Ze zijn gesloten. “Ik ben natuurlijk niet blij met de pandemie, maar het helpt ons hopelijk wel vooruit op dit gebied.” Online is er meer ruimte voor diversiteit en het biedt groeiende kansen voor bijvoorbeeld inheemse, Aziatische en trans dansers en over de hele linie inclusiever gerunde initiatieven. “Dansers van kleur huren voor hun eigen shows andere POC’s in om een licht op elkaars werk te schijnen. Dat gebeurde eerder nooit. De barrière om een voet tussen de deur te krijgen, de witte mannen en vrouwen die de clubs runden, is weg.” 

Uiteindelijk is het voor de meesten online ook een stuk winstgevender. Je bent je eigen baas en ‘staat niet meer 50% van je verdiensten af aan de club’, somt Coco op. De opbrengst van elke show delen ze gelijk door de zeven dansers die hebben opgetreden en van de verzamelde fooi wordt een deel gedoneerd aan relevante organisaties. Inmiddels hebben ze, na 52 shows, zeker 15.000 dollar (ruim 12.500 euro) gedoneerd aan organisaties als Black Lives Matters LA, Gender Justice LA en goede doelen die vechten tegen klimaatverandering.

Dat is dan ook de belangrijkste les uit dit hele proces, en volgens Reagan de reden voor hun succes: “Wie goed doet, goed ontmoet. Het was anders geweest als we alleen maar hadden gezegd: kijk naar ons, dit is wat wij kunnen, geef ons volgers. Ik hoop dat het geven om anderen en het delen in je succes een belangrijker onderdeel worden van de standaard bedrijfscultuur, in alle industrieën.”

Ze omschrijft deze periode als de ‘Stripper Renaissance’ en terug naar ‘normaal’ is voor de vrouwen dan ook niet aantrekkelijk. “Stel je voor,” vraagt Coco zich hardop af, “dat ze je zouden vragen alle vrijheden en macht die je nu hebt geproefd te vergeten.” Daarom zijn ze een BV aan het oprichten, om ook de inkomstenstromen legitiem te maken. Ze worden door stripperscollectieven uit heel de Verenigde Staten gevraagd hen te begeleiden virtueel te gaan. Wanneer de clubs weer open mogen, zullen de gesprekken met de oude garde interessant worden, maar ze zijn meer verbonden dan ooit. En samen sta je nu eenmaal sterker.

Headerfoto: sponsored by 10k advertising, bench ad photo by Marc Goldstein, fotocredits: Chad Goei

• Deel