Volgens oud-GeenStijler Jan Roos is de site totaal de weg kwijt

Het doet enorm pijn aan zijn roze hart, maar volgens ex-medewerker Jan Roos is zijn oude liefde GeenStijl nogal van het padje geraakt. Na hun kamikaze-actie om de politiek in te gaan is de oude rebellenclub enorm zuur geworden volgens Roos. “Wat ze links altijd verweten, dat zijn ze zelf geworden. Ik mis de humor. Als ik een fles azijn wil leegdrinken, lees ik wel de Volkskrant."

We zijn van harte welkom voor een interview, want sinds zijn mislukte Haagse avontuur heeft hij "zeeën van tijd". Op de verkiezingsdag van 15 maart kwam hij met zijn partij VNL ruim te kort om een zetel te kunnen bemachtigen in de Kamer. Maar er is één schrale troost: hij haalde altijd nog een stuk meer stemmen dan zijn oude vrienden van GeenStijl. GeenPeil, de politieke partij van GeenStijl, kwam niet verder dan “een schamele 4800 stemmen,” zo glimlacht Roos.

Aan het behoorlijk succesvolle huwelijk tussen Roos en GeenStijl kwam in de zomer van 2016 abrupt een eind. De directie van de site kreeg lucht van de politieke ambities van Roos en besloot hem per direct de laan uit te sturen.

GeenStijl zit sindsdien in behoorlijk zwaar weer. Na hun mislukte politieke avontuur laaide er vorige week weer een nieuwe publicitaire orkaan op rondom de website. Steen des aanstoots dit keer was een oproep aan hun ‘reaguurders’ om een journaliste van de Volkskrant te overladen met “seksistische complimentjes”.

Grote adverteerders trokken zich hierop terug en ministers in Den Haag werden boos. Crisis dus voor de ooit zo populaire rebellenclub die met ruim twee miljoen unieke bezoekers per maand een grote online hit was.

Jan, hoe kijk jij naar je oude vrienden van GeenStijl, is er sprake van een crisissituatie?

Ze liggen op dit moment enorm onder vuur. Dat is ook de aard van het medium, alleen komt de storm nu vanuit de verkeerde hoek. Als ministers zich met jouw site gaan bemoeien en adverteerders zich gaan terugtrekken – Defensie is de grootste adverteerder van GeenStijl – dan ben je als commercieel bedrijf wel het zaadje. Dus de situatie is ernstig.

Wat vond jij van de oproep van 143 vrouwelijke journalisten aan adverteerders om GeenStijl te boycotten?

Ik vind het van een intellectuele armoede van die meisjes waar ik misselijk van word. Als je als journalist aan het maatschappelijk debat mee wilt doen, dan kan dat niet parttime. Ze willen wel uitdelen, maar incasseren kunnen ze niet. De Engelsen hebben daar een mooie uitdrukking voor: if you can’t stand the heat, stay out of the kitchen. En wat ik helemaal walgelijk vind, is dat ze adverteerders zijn gaan bellen. Dan maak je zo’n site gewoon kapot. Laat die vrouwen gewoon weer columns gaan schrijven over diepvriesmaaltijden als ze niet tegen een stootje kunnen.

Maar met die expliciete oproep van GeenStijl aan het adres van een Volkskrant-journaliste weet je toch wat voor vuiligheid je kunt verwachten?

Laat ik voorop stellen dat ik dit geen slimme actie vond. Als je zo’n oproep doet, ben je ook verantwoordelijk voor alle vunzige reacties die eronder komen. Dus ja, vind ik het onfatsoenlijk? Zeker. Maar moet het daarom meteen kapotgemaakt worden? Ik vind het een typisch voorbeeld van de feminisering van de maatschappij. Alles wat maar een beetje naar testosteron ruikt moet kapot. Die vertrutting, daar erger ik me kapot aan.

Had jij dit stuk zelf kunnen schrijven?

Ik ben niet diegene die over smaak moet gaan spreken in Nederland, denk ik. Maar ik vond het niet smaakvol. Als het over mijn dochter zou gaan, zou ik er doodziek van zijn. Maar is het verboden? Nee, sla het wetboek er maar op na. Dus ik raad die vrouwen aan om gewoon als volwassenen het debat aan te gaan, in plaats van te gaan huilen in een hoekje. Maar: dit wijvengezeik is echt niet het grootste probleem van GeenStijl op dit moment, hoor.

Wat is dan hun grootste probleem?

Het grootste probleem is dat onzalige idee om een politieke partij te beginnen. Daarmee hebben ze echt al hun geloofwaardigheid verspeeld. Dat is veel belangrijker voor de GeenStijl-lezer dan dat gezeur over vrouwen. Als je je onafhankelijkheid op het spel zet, dan gaan lezers weg en uiteindelijk ook de adverteerders.

Spreekt hier niet de rancuneuze oud-medewerker van GeenStijl? Jullie zijn niet bepaald als vrienden uit elkaar gegaan.

Als ik rancuneus zou zijn, zou ik dat manifest van die 143 vrouwen hebben ondertekend. Maar adverteerders bellen echt het smerigste wat je kunt doen. Ik vind juist dat GeenStijl voor eeuwig moet bestaan. Het is een rebellenclub die tegen de gevestigde orde ingaat. Zij waren echt het enige lichtpuntje aan de horizon in het huidige linkse medialandschap.

Merk je ook iets aan de toon van de artikelen dat er iets is veranderd bij GeenStijl?

Ik merk dat ze enorm verzuurd zijn. Wat ze links altijd verweten, dat zijn ze nu zelf geworden. Ze vertonen calimero-gedrag, ook in hoe ze nu omgaan met die vrouwenrel. Het vroegere GeenStijl zou gewoon zijn schouders ophalen en doorgaan. Nu doen ze heel beledigd en schrijven ze alleen maar over deze zaak. Ze zitten veel te veel met de kop in hun eigen reet. Dat past niet bij de rebellenclub die GeenStijl ooit was. Ik mis de relativering en humor.

Gaan ze dit wel overleven?

Als adverteerders weglopen, dan heb je gewoon een groot probleem als commercieel bedrijf. Maar het begin van het einde is dat ze een politieke partij zijn begonnen. Daarmee hebben ze hun geloofwaardigheid op het spel gezet. Ze zijn hoogmoedig geworden van het succes van het referendum. Ik kan weten hoe dat voelt, ik ben zelf de vleesgeworden arrogantie.

Jij zit nu werkloos op de bank. Al nieuwe plannen, misschien een idee om een nieuwe GeenStijl uit de grond stampen?

Nee. Maar ik ben wel bezig met een nieuw bedrijfje op te richten. Iets met media en online. Ik ga geen krantje drukken. Dat beloof ik je.

• Deel