Wat ik van Ajax leerde over Game of Thrones en het Eurovisiesongfestival

Het verlies van Ajax leerde me dat het niet erg is dat het laatste seizoen van Game of Thrones slecht blijkt te zijn. Emotioneel investeren werkt ook prima als pijn en verdriet je dividend zijn.

Vorige week leerde ik tijdens het kijken van een voetbalwedstrijd iets wat me goed van pas kwam bij het kijken van Game of Thrones. Ik ben een succesvoetbalkijker: pas als het Nederlands elftal bijvoorbeeld het WK haalt ga ik kijken, soms zelfs pas als ze de kwartfinales halen. Bovendien ben ik dan een ironische voetbalvolger: ik ga vooral naar de kroeg om de mensen die kijken te bekijken (maak je geen zorgen: ik vermoei ook mezelf). Toen Ajax de halve finale van de Champions League speelde was ik er voor het eerst op uitgetrokken om Ajax ‘live’ te zien voetballen. In de kroeg om de hoek dronk ik met mijn geliefde een pilsie, en vooruit, nog een paar pilsies, en keek ik toe hoe de pot gespeeld werd.

De vijftigers die al in de kroeg zaten, waren lekker aan de biertjes en jenevertjes en legden elkaar allerlei dingen uit over het voetbal. Een meisje uit de buurt kwam binnengelopen en die keek ook mee, en toen gingen de mannetjes haar ook van alles uitleggen. Met elkaar leefden we mee, eerst met de 2-0 voor Ajax, tot aan de rust, toen waren we blij. Ik merkte dat ik er behoorlijk in begon te raken. Ik wilde dat ze zouden winnen. En toen het in de tweede helft spannend werd verlangde ik alleen maar meer naar Ajax’ winst.

Bij de laatste twintig bloedstollende minuten kwam er nog een man binnen, iemand die zo te zien in zijn leven aardig wat averij had opgelopen, die zijn hond meenam, en meteen in plat Amsterdams begon te babbelen. “Ik voel het aan mijn (‘me’) water, dit wordt helemaal (‘hullemel’) niks. “Bek houwen Jopie”, zeiden de andere mannen, met enige liefde in hun stem.  Ze gaven hem bier als hij beloofde verder te zwijgen. Hij nam het bier aan en babbelde verder, maar echt boos werd niemand–het groepsgevoel werd er juist door vergroot.

Verlies (screenshot van reportage van RTLNieuws)

Ik was inmiddels intens betrokken geraakt bij de wedstrijd. Het was 2-2 en de Engelse partij bleef maar aanvallen, Ajax kreeg ook nog wat kansen en miste rakelings. Als ze winnen, dacht ik, dan kan dit weleens een heel gezellige avond - nee, over: de Engelsen maakte het laatste doelpunt  iedereen droop af. “Die ene keer dat ik eens emotioneel investeer”, mompelde ik tegen mijn geliefde, terwijl we droef-aangeschoten naar huis wandelden. De wind woei, en toen ik opkeek naar de sterrenhemel bleek ineens dat ik me door die droefheid erg levendig voelde, ondanks, of misschien dankzij het ontstellende verdriet van Ajax-fans. De volgende ochtend werd ik wakker, en het eerste wat me te binnen schoot was die laatste goal van Tottenham, en de pijnscheut die ermee gepaard ging. Het gevoel beviel me, en op social media genoot ik erg van de gedeelde emoties: verdriet, teleurstelling, ze zijn zoveel interessanter dan vieren, winst, blijdschap.

Een paar dagen later keek ik de vierde aflevering in het laatste seizoen van Game of Thrones. Met steeds groter wordend afgrijzen bekeek ik hoe slecht die serie was geworden. Tyrion was van een sprankelend, pienter personage getransformeerd in een mompelende, foutenmakende sukkel. Varys’ daden sloegen nergens op, draken werden als vanuit het niets uit de lucht geschoten, het ‘epic’ shot waarbij de gebroeders Clegane tegenover elkaar staan is dom, hun gevecht zinloos, niks sloeg nog ergens op, alles moest episch voelen, niets was verdiend. De  laatste aflevering van deze serie, waar ik al met al honderden uren van mijn leven in heb gestort (de hele serie duurt inmiddels 72 uur, de eerste vier seizoenen heb ik door omstandigheden twee keer bekeken, en al dat geklets erover kost ook tijd), wordt zondag uitgezonden, maar voor mijn gevoel gaat het hele gebeuren als een naar ontlasting riekende nachtgeurkaars uit. Wie maakt een nachtkaars die geurt, en wie laat die dan naar ontlasting ruiken? De showrunners van Game of Thrones.

Epic, doch zinloos shot uit de serie Game of Thrones

Maar goed, terwijl ik enigszins betreurd het internet afspeurde naar bevestiging voor mijn gevoel dat het verspilde tijd was, leefde ik op eenzelfde manier op als bij Ajax. Het verdriet was de betrokkenheid. Eindeloos las ik commentaren op het internet over waarom het nou zo slecht was. Ik giechelde om de Reddit-memes (een van de aan Game of Thrones-gewijde subreddits stemde er massaal voor zichzelf voortaan aan Lord of the Rings te wijden), om ‘Dany kind of forgot about the Iron Fleet’, en las en zag vervolgens allerlei prachtige commentaren. Het snedige commentaar op het YouTube-kanaal van Preston Jacobs, een schitterende analyse van wat macht doet met mensen bij de LA Review of Books. Prachtige duiding van hoe de manier van verhalen vertellen in het laatste seizoen is omgeslagen van sociologische verhalen, naar psychologische bij Scientific American.

Een commentator op een YouTube-kanaal dat de video ‘Season 8 Has Been a Complete Failure and Everyone Knows It’ publiceerde vertelt in die video met veel spijt in zijn stem: “We’ve invested so much in this.” Hij zou die spijt moeten uitschakelen, en juist blij zijn dat iets hem zoveel deert dat alle kritische registers open gaan. Mensen worden er grappiger, slimmer en beter van dan van winnen, denk ik.

Meedoen is belangrijker dan winnen, en winnen is minder interessant dan verliezen–mits je emotioneel hebt geïnvesteerd in de afloop. Dus: go Duncan! Ik hoop oprecht dat je wint! Zet hem op, laatste aflevering van Game of Thrones, morgenavond: ik hoop van harte dat je alles goed maakt en fantastisch zult zijn! En als Duncan niet wint, als Game of Thrones ellendig slecht zal eindigen, zal ik alsnog met volle teugen genieten van de pijn.

• Deel