Lekker een beetje gniffelen om Childish Gambino en zijn dagelijkse struggles in Atlanta.

Na zijn trailer een aantal jaren geparkeerd te hebben op de sets van uitermate matige films als: Magic Mike XXL en The Lazarus Effect, is Donald Glover terug op de plek waar hij z’n grootste succes behaalde, de televisie. Bij het horen van de naam Donald Glover zal menigeen waarschijnlijk flashbacken naar het “I’m too old for this shit””  van eind jaren ’80, maar dat was dus Danny Glover, niet Donald.

Misschien ken je Donald Glover wel als Childish Gambino, een artiestennaam die hij te danken heeft aan de Wu Tang Name Generator. (Mijn Wu Tang naam is trouwens Thunderous Swami, dus mochten onze paden in de toekomst ooit kruisen…) Ben je nou niet zo’n fan van wooferwerk waar je trommelvliezen harder van gaan trillen dan een Chihuahua in hartje winter, dan zou je Donald eventueel ook kunnen kennen van grapjes maken op een podium of zijn rol als Troy Barnes in Community. Mocht ook dit geen bellen doen rinkelen, dan schut ik licht teleurgesteld mijn hoofd, maar kun je wel met een lekkere frisse blik kijken naar dit nieuwe glimlachdrama dat hij voor FX maakte. Is namelijk best de moeite waard. Als hiphop, en alles wat daar aan raakt, je ding is tenminste.

Stay in school!
Ooit liep hij op Princeton University rond met een grote P op z’n borst, maar dat eindigde allemaal net even iets anders dan verwacht. Geen diploma, geen huis en zwarter zaad dan Moszkowicz, nadat Eva er met z’n hart en de belastingdienst er met z’n Aston Martin vandoor waren gegaan. Je zou kunnen zeggen dat Earn’s leven iets anders verloopt, dan hij op voorhand had gedacht. Kan gebeuren. Als zijn neef de nieuwe Notorious B.I.G. blijkt te zijn probeert Earn, in een poging om het respect van zijn ouders en z’n baby momma terug te winnen, zijn karretje aan te haken om zo wat knaken bij elkaar te schrapen voor luiers en wat bossen bloemen.

Verfrissend artistiek
Atlanta is niet die standaard, uitgekauwde hiphopserie. Het is geen Empire of Power. Gelukkig maar. Al bij de eerste teasers die FX vrijgaf kon je zien dat het geesteskind van Glover uit ander hout gesneden was. Het waren heerlijk vormgegeven korte kietelaars met dezelfde look ‘n feel als de Childish Gambino video’s en een dikke knipoog naar misschien wel één van de meest iconische hiphopvideo’s ooit.

Kijk dit…

En nu dit!

Het is lastig om Atlanta in een hokje te plaatsen. Het is te serieus om een komedie te zijn en het oogst te veel glimlach voor een drama. Het is kijken naar de dagelijkse struggles van een vriendengroep met alles wat daarbij komt kijken. Het is een minimalistische show, maar less is in dit geval zeker more. De karakters maken je nieuwsgierig, de dialogen en situaties lijken uit het leven gegrepen en de overall vibe van de show is verfrissend anders. That being said… Het is wel een vibe die je moet voelen. Als je de juiste frequentie niet kunt vinden, dan ga je denk ik niet begrijpen waar iedereen zo hysterisch over loopt te doen. Mensen met bovengemiddeld veel affiniteit voor hiphop culture gaan deze zeker waarderen, maar ook als je niet elke dag de nieuwe van A Tribe Called Quest op hebt staan (Jezus, wat is ie goed, hè?!), dan is deze zeker de moeite van het proberen waard. Denk ik.

• FX (2016)
• Childish Gambino en z’n daily struggles in Atlanta
• 25 minuten per aflevering
  

• Deel