We zitten inmiddels alweer twee maanden in 2020, maar dat wil nog niet zeggen dat daarmee alles series uit 2019 besproken zijn. In tegendeel zelfs. Afgelopen week struikelde ik over deze Duitse parel en misschien is dat ook wel iets voor jou.

De Duitsers zijn echt heel erg lekker bezig.

Ik blijf het gewoon herhalen – uiteraard op een toonhoogte die voor mijn hoogbejaarde oma nauwelijks nog te registreren valt – die Duitsers zijn echt heel erg lekker bezig. Sinds een aantal jaren staren ze zich – als het op series aankomt – niet langer blind op verhalen over de Tweede Wereldoorlog en zijn de meeste muffe detectives met een potloodventerjas en gele sigarettensnor ook wel met pensioen. In ruil daarvoor maken ze nu goede sier met verrassend eigentijdse series als Dark, 4 Blocks, Bad Banks en Dogs Of Berlin. Natuurlijk grijpen ze zo nu en dan ook nog wel eens terug naar het verleden, maar Der Gleiche Himmel, Deutschland 83 en Babylon Berlin laten zien dat je daar niet per se hysterisch schreeuwende nazi-officieren voor nodig hebt. Ook Bauhaus – een soort biografie over de oprichter van de gelijknamige kunst- en architectuurstroming – valt in die historische categorie en net als de eerdergenoemde titels ontpopt ook deze ‘arthouse-serie’ zich – na een wat stroef begin – tot een prima zesluik. Also, schauen Sie sich das schnell an. Oder nicht. Auch gut. Es ist mir scheißegal.

Whose house?

Het is 1921 en onder invloed van de Nederlandse kunstenaar Theo van Doesburg evolueert het Bauhaus van Walter Gropius langzaam van het expressionisme naar het modernisme. Althans, dat is wat Wikipedia zegt. Ik heb zelf namelijk de ballen verstand van kunst. Ik zou zelfs de zonnebloemen van Van Gogh nog per ongeluk aan de straat zetten. Maar goed… Een paar jaar eerder – in 1919 – heeft de Duitse architect Walter Gropius de teugels in handen gekregen van de Großherzoglich-Sächsische Hochschule für Bildende Kunst in Weimar en die vlotjes omgedoopt tot het Staatliches Bauhaus: een ietwat chaotische en vrijzinnige broedplaats voor kunst, architectuur en nieuwe maatschappelijke en culturele ideeën. Terwijl de leerlingen van Gropius zich voeden met radicaal vernieuwende inzichten zorgen conservatieve stromingen en de opkomst van het nationaalsocialisme voor zand in de motor.

Vooral een serie voor mensen die met enige regelmaat naar de lokale arthousebios togen.

Arthouse

Laten we maar meteen zeggen hoe het zit: Bauhaus is zeker niet voor iedereen. Het is vooral een serie voor mensen die met enige regelmaat naar de lokale arthousebios togen voor een ingewikkelde Franse film met heel veel schaamhaar. Het is er één voor mensen die zich niet laten afschrikken door wat minder behapbare onderwerpen in een vreemde taal. Echter, wie zich door de eerste twee afleveringen heen weet te worstelen – je moet in den beginne namelijk wel even een beroep doen op je tandvlees – krijgt uiteindelijk best een interessante serie voorgeschoteld. Een serie die met haar vrijzinnigheid vs. de opkomende nazileer vrij veel overeenkomsten vertoont met het fantastische Babylon Berlin. Niet geheel verrassend, aangezien beiden zich afspelen in het interbellum tussen de Eerste en Tweede Wereldoorlog. De styling is geweldig en met de doodenge Bauhausdocent Johannes Itten, kunstenares Dörte Helm en de wat stijve – maar toch ook revolutionaire – schooldirecteur Walter Gropius beschikt de serie over een aantal markante karakters, waarvan je na afloop nog wel even in hun Wikipedia wil grasduinen. Het is niet dat ik nu onderweg naar de skivakantie in Oostenrijk allemaal Bauhausarchitectuur kan aanwijzen, maar het is zo nu en dan toch lekker om een serie te checken met iets meer diepgang dan de gemiddelde ziekenhuisserie. No offense, Meredith.

• Arte (2019)
• Een soort biografie over de man achter Bauhaus
• 55 minuten per aflevering
  

• Deel