In de waargebeurde film Beautiful Boy probeert een vader er alles aan te doen om zijn drugsverslaafde zoon te helpen. Tevergeefs? Het levert in ieder geval een pijnlijk prachtige must-see op waarin Timothée Chalamet en Steve Carrell de sterren van de hemel spelen.

De Vlaamse filmhit The Broken Circle Breakdown maakte zóveel indruk op Brad Pitt (naast acteren ook succesvol bijklust als producent) dat hij de Vlaamse regisseur Felix van Groeningen vroeg voor een nieuw filmproject: Beautiful Boy, een verhaal gebaseerd op de memoires van journalist David Sheff én die van zijn drugsverslaafde tienerzoon Nic. Dat bleek een gouden zet: samen met zijn vaste cinematograaf Ruben Impens en editor Nico Leunen levert Van Groeningen een klein meesterwerk af dat flink ontroert, onder de huid kruipt en na het zien nog lange tijd bijblijft. Maar in a good way. En echt: over dat (volgende) pilletje of snuifje denk je na het zien van deze film misschien nog wel drie keer na...

Crystal meth: shit

Vader David en zoon Nic worden indrukwekkend gespeeld door Steve Carell (yup, die kan ook drama) en it-boy Timothée Chalamet (dé ster uit Call Me By Your Name) van wie je zo gelooft dat ze in het echt ook familie zijn. Hun liefdevolle relatie blijkt helaas niet opgewassen tegen de hardnekkige drugsverslaving van Nic, die onschuldig begint met een jointje en eindigt met crystal meth. Je weet wel, de absolute duivel onder de drugs. David probeert er alles aan te doen om zijn zoon van die shit af te helpen, maar het lijkt een tevergeefs gevecht. Tsja, hoe lang kan je iemand proberen te redden die niet te redden valt? En hoe lang pikken je vrouw en twee andere jonge kinderen al je hopeloze reddingspogingen nog? Drama alom. Een seizoen GTST is er niets bij.

Geen feelgood, wel goed om te kijken

Die shitload aan drama betekent overigens niet dat Beautiful Boy een compleet depressieve kijkervaring wordt. Er is een hoop heftigheid, wanhoop en verdriet, maar daartegenover staat ijzersterk acteerwerk, prachtige camerawerk en een hele hoop ontroerende en liefdevolle momenten. En die perfect bijpassende soundtrack met nummers van Buckley, Bowie, Nirvana... je zal na het zien van de film for sure meteen je Spotify erbij pakken;-) De aandacht voor detail en het spel met de chronologie zorgen er bovendien voor dat de personages en al hun conflicterende emoties echt tot leven komen. Je begrijpt de keuzes die worden gemaakt en je kunt je (zelfs als niet-ouder) voorstellen waarom David zijn on-mo-ge-lij-ke missie voortzet: Nic zal altijd zijn kleine jongen blijven.

Beautiful Boy had met het drugsthema snel in clichés (slechte jeugd, daddy issues, geldproblemen, shitty vrienden) kunnen vervallen, maar die vermijdt Van Groeningen grotendeels. Er is voor een verslaving simpelweg niet altijd een duidelijk aanwijsbare oorzaak en zeker niet altijd een bevredigend happy end. De film heeft die dus ook niet, en dat maakt hem alleen maar realistischer. Een zoetsappige Hollywoodfinale die na de drugs-duisternis alsnog het glazuur van je tanden slaat was echt niet op z'n plek geweest. Lang is de film wel, misschien net een tevergeefse reddingspoging of terugval te lang. Maar geen zorgen: Chalamet en z'n filmpapa Carell zorgen ervoor dat je desondanks tot de laatste seconden geboeid naar het scherm blijft kijken. En over het einde gesproken, wacht nog even met opstaan zodra de aftiteling begint. Je krijgt een mooi toegift. 

• Beautiful Boy (2018)
• Vanaf 29 november in de bios
• Drama, waargebeurd
• Regie: Felix van Groeningen
• Cast: Steve Carell, Timothée Chalamet, Maura Tierney

• Deel