Na uitstel, uitstel, uitstel komt nu dan eindelijk het Marvel-avontuur uit dat geheel in het teken staat van de populaire Avenger Natasha Romanoff aka Black Widow. Met deze prequel breekt de eerste film uit Fase 4 van de Marvel Cinematic Universe aan. En die start veelbelovend.

(Spoiler alert! Als je Avengers: Endgame nog niet hebt gezien en wel van plan bent te kijken, dan kun je de eerste alinea van deze review beter skippen).

Het heeft iets geks om nu naar een film te kijken van een belangrijk Marvel-personage dat in Avengers: Endgame het loodje legde. Je krijgt via de nieuwe prequel natuurlijk een completer beeld van de superheld Black Widow en hij dicht wat gaten uit de vorige Marvel-avonturen. Dat wel. Maar waarom kreeg ze niet gewoon (zoals een paar van haar Avenger-collega’s) eerder haar eigen film? Waarom nu pas? Waarom Kevin Feige? Die mosterd-na-de-maaltijd-vraag schoot tijdens het zien van Black Widow een paar keer door m’n wanneer ik somber realiseerde waar haar noodlottige pad uiteindelijk toe leidt. MAAR! Gelukkig weet regisseur Cate Shortland van dat pad een entertainende trip te maken met een lekker hoog Bourne-Bond-spionnengehalte vol toffe nieuwe personages. EN! We krijgen een spectaculair blikje op de toekomst dat doet verlangen naar meer.

Verknipte jeugd

Black Widow neemt ons in de opening mee naar de jeugdjaren van Natasha wanneer ze met haar zusje Yelena en ouders in Amerika woont. Alleen blijken ze helemaal geen Amerikanen én geen familie: het zijn Russische spionnen in dienst van superschurk Dreykov (Ray Winstone) en zijn Red Room. ‘Vader’ Alexei (David Harbour uit Stranger Things) werkt normaal gesproken als ‘Red Guardian’, de Russische tegenhanger van Captain America. ‘Moeder’ Melina (Rachel Weisz uit The Favourite) is een van Red Rooms belangrijkste wetenschappers. En hun ‘dochters’, dat zijn zielige weeskindjes.

Nieuwe missie

Wanneer de nepfamilie in Amerika ontmaskerd dreigt te worden, moeten ze terug naar huis. Alleen houdt dat voor Natasha en Yelena in dat ze terugkeren naar het verknipte en bikkelharde Black Widow-opleidingsprogramma van Dreykov. Deze invloedrijke machtsgeile duivel ontvoert kleine meisjes, bewaart de sterkste, hersenspoelt ze en transformeert ze tot supersterke huurmoordenaars. We zien hoe Natasha (inmiddels Scarlett Johansson) ontkomt en voor de Avengers gaat werken. Na deze achtergrondintroductie springt de film naar 2016 en de afloop van Captain America: Civil War. Natasha is op de vlucht, denkt Dreykov te hebben vermoord, maar komt weer in contact met ‘zusje’ Yelena (de geweldige Florence Pugh uit Midsommar). En die vertelt dat Dreykov nog leeft en nog altijd verschrikkelijke shit uithaalt met meisjes. Tijd voor een definitieve afrekening dus en voor het ‘woke’ maken van de andere Black Widows. En daar kunnen Natasha en Yelena de hulp van hun voormalige nep-ouders goed bij gebruiken.

Wat wil deze man?

Voordat Natasha’s grote missie begint moet de film in een korte tijd veel uitleg geven over Natasha’s achtergrond vanaf haar jeugdjaren tot aan Civil War. Dit moet in zo’n rap tempo dat je als kijker de draad neigt kwijt te raken. Wees gerust, de meeste puzzelstukjes vallen uiteindelijk allemaal op hun plek. Wat voor mij niet helemaal op z’n plek viel, was de missie van Dreykov. Ja hij riep hier en daar wel iets over wereldleiders en ultieme controle, maar kwam verder nogal als een plat en eendimensionaal karakter over. Of misschien zijn mannen die vrouwen ziekelijk willen domineren en wereldbaasje willen spelen ook niet meer dan dat…

Moordmachines met gevoel en humor

Er staat in ieder geval een stel minder platte en amusante hoofdrolspelers tegenover. Elk lid van de fake familie van Natasha is een genot om naar te kijken. Deels omdat ze gelukkig hun Russisch-Amerikaanse accent niet te (belachelijk) zwaar aanzetten en deels omdat ze over een fijne balans van kwetsbaarheid, kracht en aanstekelijke humor beschikken. Met Florence Pugh en David Harbour als uitschieters. Allemaal zijn het kille moordmachines, maar ook getormenteerde personages met elk een traumatisch verleden. En ondanks hun gespeelde familieconstructie wel emotioneel verbonden met elkaar. Het gaf Black Widow, naast de vele toffe actie, girl power en goede dosis gevatte humor ook meer diepgang en complexe gelaagdheid dan menig andere Marvel-film. Niet op een heel cheesy manier, maar verrassend volwassen en op momenten waar je het niet altijd verwacht.

Smakelijke mosterd na de maaltijd

Dit nieuwste Marvel avontuur heeft misschien zo z’n rommelige fragmenten en is wat aan de late kant. Ook zal niet elke Marvel-fan waarderen dat geen van de andere Avengers te zien zijn. Maar de combinatie van de vermakelijke spionagemissie (denk veel gadgets en veel locaties), de actie en de sterke cast met hun aanstekelijke chemie maken van Black Widow een lekkere kijkervaring. Eentje die je voor de actiescènes op het grote doek wilt zien. Het avontuur doet uitkijken naar nieuwe missies (ik zie minstens twee spin-offs voor me waarvan eentje inmiddels vaststaat) en wekt de zin op om oudere Marvel-films opnieuw te kijken met alles wat je nu weet. Best knappe prestatie als je het mij vraagt. En een waardige finale voor Natasha Romanoff.

P.S. Het is alweer even geleden sinds je een Marvel-film in de bioscoop zag, dus ik herhaal het meteen maar even: blijf zitten tot na de aftiteling.

• Black Widow (2020)
• Cijfer: 8
• Actie, avontuur, sci-fi
• Duur: 2h, 13min
• Regie: Cate Shortland
• Cast: Scarlett Johansson, Florence Pugh, Rachel Weisz, David Harbour

• Deel