Kerst en actie gaan heus goed samen, dat bewees de Bruce Willis-klassieker Die Hard (1988) al. Netflix moet tijdens de recente kerstfilm-boom gedacht hebben om dat weer eens in een nieuw jasje te steken: enter Carry-On. Kunnen ze de grote schoenen vullen?

Door: Loeke de Waal

Wanneer iemand met kerst een oortje in een douanebak achterlaat, begint de nachtmerrie voor Ethan (Egerton), een jonge TSA agent op het vliegveld van Los Angeles. Hij krijgt bericht het oortje in te doen en wordt door een mysterieuze reiziger op afstand geïnstrueerd een gevaarlijk pakketje door de douane te laten. Als hij niet doet wat hij zegt wordt zijn vriendin, die ook op het vliegveld werkt, vermoord. Carry-On is de eerste film uit de productiedeal die Steven Spielbergs productiehuis Amblin Partners met Netflix maakte waar meerdere films per jaar uit moeten komen.

Klassieke kerstfilm?

Egertons Ethan heeft een lieve, mooie vriendin en een baby op komst, maar is doodongelukkig. Hij denkt dat hij met een promotie wel van zijn malaise afkomt, maar eigenlijk wil hij helemaal niet op het vliegtuig werken; een baan bij de lokale politie is zijn droom, maar die ging in rook op toen hij bleek te hebben gelogen. Het zijn de klassieke ingrediënten voor een kerstfilm en een actiefilm met een klein hartje. De man die niet waardeert wat hij al heeft en wat hij niet heeft eigenlijk nooit echt durfde na te jagen.

En nu komt die promotie - die hem met kerst op de douanestoel zet - hem mogelijk duur te staan. Hij verliest verder controle over zijn leven en die spanning is tijdens Carry-On de hele tijd voelbaar. Er is het ene moment druk van de wegtikkende tijd, dan die van het potentiële verlies van mensenlevens en natuurlijk de druk om het niet op te willen fokken. Zelfs wanneer  halverwege precies gebeurt waar een soortgelijke actiefilm meestal eindigt (geen spoilers), weet het de spanningsboog ook daarna vast te houden.

Carry-On werd direct gepresenteerd als een soort nieuwe Die Hard. Mix stevige actie in imposante gebouwen met het kerstfeest en je maakt die associatie natuurlijk al gauw. Regisseur Jaume Collet-Serra haalde in de promotie ook de afgebakende locatie als overeenkomst aan (Bruce Willis’ John McClane bevindt zich tijdens de actie louter in een kantoorgebouw). “Het dwingt ons om het personage heel snel te leren kennen, want we zitten er bovenop. En als maker is het leuk om elke centimeter creatief te gebruiken.” Je ziet LAX dus ook zoals je het nooit zag: achter de TSA-computers, bij de bagage of in de opslagruimte van een passagiersvliegtuig.

Meedogenloos

Jason Bateman speelt geloofwaardig de meedogenloze huurkracht voor allerhande terroristen-, bom- en moordzaken. Verrassend voor de kijker die gewend is hem in de serieuze, maar lollige sidekick-achtige rollen te zien. Minder verrassend voor de mensen die zijn reputatie in Hollywood kennen: eersteklas egotripper. Misschien geeft deze film een nieuwe boost aan zijn carrière en gaat Bateman net als Hugh Grant met gestrekt been zijn villain era in.

Maar Carry-On had een nog iets hardere tegenstander goed kunnen gebruiken. Batemans anonieme opperbaas speelt vooral een intellectueel spelletje in een toenemend fysieke actiefilm. Dat de kleine, maar gespierde Egerton - die in de film ook getraind renner blijkt - hem er niet makkelijker onder krijgt, is ondanks de dreiging voor het leven van zijn gezin jammer.

Je kunt Carry-On een kerstfilm noemen als je minimum criteria zijn dat het zich met kerst afspeelt, er veel kerstliedjes te horen zijn en de boodschap familiegericht is. Maar dan is Carry-On wel meer als ‘Santa Claus Is Coming To Town’ van Bruce Springsteen (letterlijk de opener van de film): net even anders en met een rauw randje. En dat werkt best lekker. Kerst is de kers op de taart van deze prima actiefilm.

• Carry-On (2024)
• Cijfer: 7
• Actiethriller
• Duur: 1u, 59min
• Regie: Jaume Collet-Serra
• Cast: Taron Egerton, Jason Bateman, Sofia Carson

• Deel