De vergelijking met The Wire lag voor de hand, maar daar heb ik mezelf én City On A Hill op voorhand geen plezier mee gedaan. Het bleken te grote schoenen om te vullen. Als verwacht.

Sinds ze als schrijvers aan de basis stonden van de klassieker Good Will Hunting, spits ik altijd even m’n oren wanneer er wordt aangekondigd dat Matt Damon en Ben Affleck opnieuw de krachten bundelen. Zo ook toen Showtime bekendmaakte dat de twee betrokken waren bij één van de zender’s nieuwste projecten, City On A Hill. Als het op gescripte series aankomt hebben Affleck en Damon met Push, Nevada en Incorporated misschien nog niet echt met scherp geschoten, maar deze Boston-versie van The Wire leek op voorhand over alles te beschikken wat een goeie serie nodig heeft. Leek, want ik denk dat weinig mensen het me kwalijk zullen nemen wanneer ik City On A Hill één van de anticlimaxen van het televisiejaar noem. En de trailer was nog zo veelbelovend…

Geen The Wire

Affleck en Damon – beide opgegroeid onder de rook van Boston – komen samen met regisseur Charlie McLean met een serie over hun oude hometown. Met een hoofdrol voor het grimmig Boston van de nineties, welig tierende criminaliteit, onverbloemd racisme en hoofdbureaus die tot aan de nok zijn gevuld met corrupte agenten, is een vergelijking met The Wire snel gemaakt. Ook ik heb me daar voorafgaand aan de eerste aflevering – in al mijn enthousiasme – schuldig aan gemaakt, maar werd al snel met mijn neus op de feiten gedrukt. Ondanks de overeenkomsten kan City On A Hill geen moment tippen aan misschien wel de beste serie die ooit uit de koker van HBO is komen rollen. Het was ook een beetje wensen tegen beter weten in. Kan gebeuren.

Onwaarschijnlijke samenwerking

New York had de broken windows theory en Boston had Operation Ceasefire, zerotolerancebeleid wat er midden jaren ’90 voor moest zorgen dat de toenemende verloedering van de stad een halt werd toegeroepen. De jonge en ambitieuze openbaar aanklager Decourcy Ward neemt vanuit New York de trein naar het noorden om in de thuishaven van de Celtics eens even de bezem door de onderwereld te trekken. Al snel komt hij erachter dat niet alleen de lokale Tony Soprano’s profiteren van onrechtmatig verkregen rijkdom, ook het politieapparaat is niet te beroerd om links en rechts zijn graantje mee te pikken. Om verandering teweeg te brengen zal Ward moeten samenwerken met de mensen die hij het meest veracht. Niet in de laatste plaats, omdat enkelen van hen buiten kantooruren het liefst met een witte puntmuts en een brandend kruis in de rondte zouden lopen.

                

Het is een beetje zielloos. Een trucje.

Gekunsteld

City On A Hill is voor mij een beetje als het werk van Damien Hirst en Coldplay, te gekunsteld. Je ziet dat er veel tijd en energie in is gestoken, maar ik voel het op de één of andere manier niet. Het is een beetje zielloos. Een trucje. Affleck & co. hebben alles bij elkaar verzameld wat doorgaans een goeie serie maakt, hebben dat vervolgens overgoten met de catchy greatest hits uit de nineties, maar het is gewoon niet genoeg. De serie grijpt je niet. Het mist de verdieping die nodig is om er een écht goede serie van te maken. Het helpt ook niet dat Kevin Bacon bijna een karikatuur is van een corrupte FBI-agent en dat de personages van zijn medespelers zich nog matiger ontwikkelen dan de trainerscarrière van Clarence Seedorf. Misschien lag mijn lat te hoog en had ik gewoon onrealistische verwachtingen van de nieuwste van Showtime, maar City On A Hill is voor mij één van de tegenvallers van dit televisiejaar. Niet superslecht, maar een tegenvaller niettemin.

• Showtime (2019)
• Weinig relevante The Wire-nageboorte
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel