Een humoristisch kijkje in het leven van een aantal Londenaren die hun intrek hebben genomen in een oud ziekenhuis.

In Londen staat een ziekenhuis. Een oud ziekenhuis. De zalen waar ooit bloedhoestende terminalen hun spuugbak vol rochelden met groene brokken (hè bah), staan niet langer ter beschikking van de wetenschap. De operatiekamers, waar nerveuze chirurgen tot aan hun elleboog in ‘t karkas van hun patient verzonken naarstig op zoek gingen naar die ontstoken blinde darm, zijn voorzien van douchecabines; uit de wachtkamers ontglipt in de ochtenduren nu de geur van bacon & eggs en de aankomsthal is verworden tot een ongeordende fietsenstalling. Het ziekenhuis is een antikraakpand geworden.

Bewoners
De bewoners zijn geen anarchistische Italianen met vettige dreadlocks en één of ander graatmager vuilnisbakkenras, maar redelijk normale mensen met redelijk normale levens en redelijk normale dromen. Anthony en Kate, die een tijdje goedkoop willen wonen zodat ze kunnen sparen voor hun bruiloft bijvoorbeeld. Of de Franse Melody die de ruimte nodig heeft voor haar kunstwerken en een gigantisch vadercomplex. Samen met Fred, die de deur van de kast waar hij uit is gekomen nét achter zich dicht heeft getrokken, en mooiboy Sam proberen zij zo goed en zo kwaad als het gaat hun plicht als huisbewaarders te vervullen zonder elkaar in de haren te vliegen. Ooh en er zit ook nog een soort Phoebe in, maar dan met een ukelele.

Britse HBO
Ik zie Channel 4 altijd een beetje als het Britse antwoord op HBO. Het is vaak ongepolijst en eigenzinnig, maar negen van de tien keer smullen. Top Boy? Smullen. Catastrophe? Grinniken en smullen. Utopia? Volslagen krankzinnig, maar wel smullen. Het zou natuurlijk lekker zijn om Crashing hier nu met veel tromgeroffel bij te scharen, maar we moeten wel realistisch blijven. Voor een komedie laat de grapdichtheid (is bij deze een woord) namelijk wat te wensen over en dat zijn punten aftrek. Het heeft hier en daar wel wat weg van Channel 4’s andere schuddebuiker Peep Show. Days in the lifes of met zo nu en dan een absurde situatie of snedige opmerking. Verwacht dus niet dat iemand à la The Big Bang Theory na iedere zin manisch die ingeblikte lachband je huiskamer in slingert. Het glimlachen zul je echt op eigen inzicht moeten doen en ik kan me voorstellen dat niet iedereen daar de kracht voor heeft. Dat maakt Crashing tot een serie voor diegene die het niet erg vinden om een beetje te moeten investeren in hun eigen vermaak. Ben jij een sucker voor de makkelijke lach, dan is dit er zeker niet één voor jou.

• Channel 4 (2016)
• Voor te lachen. Niet constant, maar zo af en toe.
• 20 minuten per aflevering
  

• Deel