Wat doe je als een mooie chick je uitdaagt om met haar te gaan dansen in de Jimmy Woo? Gaan! Maar voor de drie vrienden in de comedy De Libi blijkt binnenkomen nog een enorme operatie. We spraken leading boy Bilal Wahib en regisseur Shady El-Hamus!

“Ik hoop dat jongeren na het zien van deze film denken: fuck man, ik wil acteren!” 

Een plekje bemachtigen op de gastenlijst van de Jimmy Woo staat niet voor iedereen bovenaan de lijst van belangrijkste levensgoals. Maar voor de BFFs in de nieuwe film De Libi (‘het leven’) betekent een avondje in de hippe club meer dan schuren met lekkere chicks op de beats van rapper Hef. Deze levenslustige middelbare scholieren staan te popelen om te bewijzen wat ze waard zijn. Beginnen met leven, vliegen! En voor erkenning hebben ze echt álles over. Met alle hilarische en leerzame gevolgen van dien…

Is De Libi vooral een film voor mensen die weten wat de titel überhaupt betekent?

Bilal: Of je nou straattaal kent of niet, of een totaal ander type bent dan de drie vrienden in deze film: De Libi bevat thema’s waar iedereen zich mee kan identificeren. Ieder mens heeft dromen en wil deze waarmaken. Ook de botsingen tussen de vrienden en hun ouders zullen kijkers wel bekend voorkomen. Uit wat voor een familie ze ook komen.
Shady: Het is inderdaad een film voor iedereen. Toen we eraan begonnen, zeiden we alleen wel tegen elkaar: draait hij straks niet in een bioscoop als Pathé De Munt, dan hebben we gefaald. Het zou namelijk jammer zijn als De Libi alleen een ‘filmhuispubliek’ bereikt.

Moet hij niet ook juist dat publiek bereiken?

Shady: Ik wilde met De Libi bepaalde groepen jongeren een stem geven. Een positieve film maken waarin ze serieus genomen worden en waarin ze hun belevingswereld herkennen. Dat zijn jongeren die niet bezig zijn met de vraag in hoeverre de multiculturele samenleving is gelukt: dat is talkshowpraat. Deze jonge generaties doen hun ding, zijn aan het knallen en maken hun dromen waar. Ik hoop ook dat die jonge generaties de film zien en denken: fuck man, ik wil acteren! Net zoals ik hoop dat oudere generaties met een minder cynische bril naar deze jongeren gaan kijken als ze de bioscoop uitlopen.

De film straalt zoveel plezier uit. Waren de opnames net zo leuk?

Bilal: Leuker zelfs haha! Je kunt naar een filmset gaan met het gevoel ‘ik ga werken’. Maar je kunt ook naar de set gaan met het gevoel ‘ik ga spelen’. En dat hebben we gedaan. Er was maar een klein budget, maar iedereen ging er vol voor. En dat maakte de opnames, ondanks het harde werken en de hittegolf op dat moment, heel plezierig.
Shady: We draaiden veel scènes op drukke Amsterdamse straten, dat is eng en chaotisch. En die hittegolf van vorige zomer maakte het er niet makkelijker op. Maar samen met een cameraman op een golfkar je hoofdrolspelers achternarijden, en ze via walkie talkies regisseren terwijl zij met een Canta door het Amsterdamse centrum crossen: dat is lachen!

Bilal, je bent goed bevriend met je medespelers Oussama Ahammoud en Danïel Kolf. Hoe beïnvloedde dat de samenwerking?

Bilal: Oussama is zowat m’n broertje en Daniël ken ik al vanaf de toneelschool. Door onze goede band komt de vibe tussen de hoofdpersonages heel puur over. Maar vriendschap maakt samenwerken niet per se makkelijker. Het is vaak moeilijker om kritiek te verwerken van vrienden dan van mensen die verder van je af staan. Gelukkig stonden Oussama, Daniël en ik daar alle drie voor open; we wilden vooral leren van elkaar.

Niet alleen je vrienden, maar ook je leven én levenslust waren voor Shady een grote bron van inspiratie. Hoeveel lijk je inmiddels nog op je personage in De Libi?

Bilal: We lijken nog steeds veel op elkaar, vooral wat de ambities betreft. Maar ik ben een stuk volwassener geworden hoor! Ik zou echt geen ruzie meer zoeken met een beveiliger of een vrouw uitschelden op straat. Wat dat betreft was ik vroeger best een kutkind. Ik kwam van niets, had een grote bek en liep in schoenen van twee maten te klein… Als ik nu als 20-jarige terugkijk op die snotneus van toen, besef ik hoe goed ik op weg ben. Ik ben volwassener, serieuzer en ik kan m’n eigen schoenen kopen.

En binnenkomen bij de Jimmy Woo zal inmiddels ook een stuk makkelijker zijn.

Bilal: Ik ben zelfs member geworden! Ze gaven me een pas waarmee ik nu altijd langs mag komen.

De film draait onder andere om grenzeloze ambities. Welke grote dromen koesteren jullie?

Bilal: Veel muziek blijven maken. Wat acteren betreft, ben ik specifieker aan het worden. Eerst wilde ik ‘het vooral maken’ en alles doen wat op m’n pad kwam. Nu kies ik gerichter en bekijk ik per rol wat ik ervan kan leren. Maar het lijkt me ook geweldig om in een film als Aladdin te spelen. Je weet wel, zo’n productie waarbij geld geen enkele rol speelt en alles wat nodig is gewoon gemaakt kan worden.
Shady: Haha! Ja ik kan me wel voorstellen dat dat voor een acteur heel vet is. Ik hoop vooral door te mogen gaan met films maken. Het is nogal wat om mensen 12 euro voor een bioscoopkaartje te laten betalen, omdat ik een verhaal wil vertellen dat uit mijn hart en onderbuik komt. Dus als ik dat mag blijven doen tot ver in m’n zeventigste, ben ik echt al heel blij.

• Deel