Soms is een serie net een horrorcrash op de andere weghelft, je wil eigenlijk niet kijken, maar kan het toch niet laten.

Een remake die je niet in de koude kleren gaat zitten.

Riverdale. Pretty Little Liars. Ravenswood. The Vampire Diaries. De wereld verdrinkt bijna in nietszeggende tienerseries, maar als HBO zich aan het genre waagt dan weet je op voorhand dat er uit een heel ander vaatje getapt gaat worden. Laat het maar aan de thuishaven van The Deuce, Sharp Objects en Vinyl over om een teen show te knutselen waar geen weldenkende ouder haar puberale kroost naar zou laten kijken. Schotel je vijftienjarige oogappel de eerste dertig minuten van Euphoria voor en je hangt samen de rest van de avond aan de telefoon met Stichting Korrelatie. Voor haar nieuwste creatie heeft HBO zich namelijk laten inspireren door het licht verontrustende en ietwat confronterende werk van Ron Leshem. De Israëlische schrijver en producer kwam in 2012 met zijn versie van Euphoria en een serie over flink ontspoorde tieners bleek koren op de molen van HBO. Samen met Drake – die eerder ook al de rechten van de Britse gangsterserie Top Boy kocht – komen zij nu met een remake die je niet in de koude kleren gaat zitten. Ik waarschuw maar alvast even. Dat we daar niet achteraf allemaal gezeur over krijgen.

Zoektocht

De zeventienjarige Rue – gespeeld door voormalig Disney-lieveling Zendaya – houdt er een nogal destructieve levensstijl op na. Ze probeert haar bipolaire stoornissen de kop in te drukken met een gezonde dosis drank en drugs. Eigenlijk is ze dus een soort van Carrie uit Homeland, alleen hoeft zij niet in allerlei stoffige Oosterse landen achter allemaal terroristen aan te hollen. Dat is op zich dan wel weer mooi meegenomen. Rue is niet de enige met de nodige uitdagingen in de persoonlijke sfeer, ook het leven van de mensen om haar heen gaat niet bepaald over rozen. Er wordt geslutshamed, gefatshamed, er zijn latente homoseksuele gevoelens, een gendertransformatie verloopt allesbehalve vlekkeloos en daarmee is de bingokaart der ellende nog lang niet vol. Dwars door al het ontij en slecht weer probeert Rue te ontdekken wie ze nou eigenlijk is en hoe zij zich verhoudt tot de wereld om haar heen. Eigenlijk is dat ook het leidmotief van Euphoria. Het gaat over jongeren die op zoek zijn naar zichzelf, hun seksualiteit en hun plek in de wereld. Denk ik.

Het is een aanhoudend bombardement van tieten en dickpics.

Aanhoudend bombardement

Euphoria heeft alles wat een HBO-serie een HBO-serie maakt. Het is donker, alternatief, maatschappijkritisch, op ‘t randje en precies highbrow genoeg, maar het is wel heel erg veel. Overweldigend veel. Te veel, misschien. Zeker voor de wat conservatievere kijker. Het is een aanhoudend bombardement van tieten, dickpics, halve aanrandingen en tieners die – na een overdosis weet-ik-veel-wat – bijna stikken in hun eigen kots. Allemaal begeleid door heel veel lekkere muziek. Dat dan weer wel. Thanks, Drake. Met die overdaad aan seks, drugs en dolende tieners doet Euphoria een beetje denken aan de nineties cultfilm Kids. De goegemeente sprak er – in het jaar dat Ajax de cup met de grote oren de lucht in tilde – schande van, maar toch keken we allemaal en dat gaat voor deze nieuwste van HBO waarschijnlijk niet anders zijn. Al is het maar één aflevering. Of een halve. Gewoon om even te proeven. De recensies die volgen zijn waarschijnlijk net zo bipolair als Rue zelf en dat kan ik helemaal begrijpen. Aan de ene kant is Euphoria uitdagend, vernieuwend en anders dan al het andere wat je tegenwoordig op tv ziet. Aan de andere kant hebben de makers hun hand een beetje overspeeld en hadden ze best wat vaker de less–is–more-kaart mogen spelen. Persoonlijk schommelde ik continu tussen een zeven en een negen, dus dan is een stevige acht het logische gevolg. Een acht plus, omdat HBO na een zeer matig 2018 echt een tandje heeft bijgeschakeld. Met nieuwe series als Gentleman Jack, Chernobyl en nu Euphoria laten ze hun spierballen weer zien en dan moeten we His Dark Materials en Watchmen nog voorgeschoteld krijgen. Mooie vooruitzichten!

Toevoeging: In seizoen twee schakelt Euphoria nóg een tandje bij en nestelt deze dollemansrit zich - wat mij betreft - voor goed tussen de HBO-klassiekers. Series moeten je raken en Euphoria is wat dat betreft Badr Hari in zijn beste tijd. Bleef het eerste seizoen voor mij nog steken op een acht plus, na een waanzinnige tweede seizoen kruipt dit monument in aanbouw steeds dichter naar de negen.

• HBO (2019)
• De jeugd van tegenwoordig, on steroids.
  
• 55 minuten per aflevering

• Deel