Zoey gaat op kamers alles doen wat God verboden heeft en haar vader blijft met paniekaanvallen thuis.

De Johnsons waren natuurlijk al de modernere versie van The Huxtables – Olivia speelt in Black-ish zelfs de zus van Dre – en nu komen ze, in navolging van The Cosby Show, ook nog eens met een spin-off die oude fossielen als ik meteen doet denken aan A Different World. Was het in 1987 Denise Huxtable die op kamers ging, ruim dertig jaar later trekt Zoey Johnson de deur van het ouderlijk huis achter zich dicht. History repeats, zeggen ze wel eens en daar is Grown-ish het perfecte voorbeeld van.

Op haar eigùh
Trouwe kijkers van Black-ish hebben inmiddels wel gemerkt dat Zoey niet langer in de serie te zien is, die is namelijk de deur uit. Het was de hoogste tijd om op eigen benen te staan. Tijd om uit het zicht van papa en mama alles te doen wat God verboden heeft. Tijd om een beetje te experimenteren met geestverruimende middelen, om er in de collegebanken de kantjes vanaf te lopen en tijd om te kijken hoeveel scharrels je kunt jongleren tot je tegen de lamp loopt. In het geval van Zoey zijn dat er maar twee. Amateur. Het klinkt dus allemaal spectaculairder dan het daadwerkelijk is. Grown-ish is stiekem gewoon een hele beschaafde serie. Een serie over grenzen verkennen, vrienden maken en je eigen boontjes doppen.

Na een ijzersterk eerste seizoen heeft Black-ish zichzelf een hinderlijk moralistisch toontje aangemeten.

Voor de youngsters
Ik ben zelf nooit zo’n fan van spin-offs, want ze doen het origineel maar zelden eer aan. Toch heeft Grown-ish het voor elkaar gekregen om redelijk dicht bij haar grote broer te blijven. Dat wil overigens niet zeggen dat het ook een goede serie is. Na een ijzersterk eerste seizoen heeft Black-ish zichzelf een hinderlijk moralistisch toontje aangemeten en Grown-ish heeft daar ook nogal wat last van. In een tijd waarin jongeren op sociale media vaatwastabletten eten voor de likes, zijn levenslessen wellicht geen overbodige luxe, maar persoonlijk zit ik daar niet echt op te wachten. Dat geheven vingertje doet soms denken aan series als Full House en Growing Pains en daar kreeg ik op jonge leeftijd al vlekken van in mijn nek. That being said, Grown-ish is ook niet bedoeld voor cynische dertigers die de pijn van de naderende aftakeling proberen weg te spoelen met grote hoeveelheden stolli. Onder de wat jongere Black-ish kijkers zal er vast genoeg animo zijn voor Grown-ish, maar aan mij is het niet besteed.

• Freeform (2018)
• Poging om Black-ish tot de laatste druppel uit te melken
• 20 minuten per aflevering
  

• Deel