Niet iedere serie kan ongedwongen en onbekommerd zijn. Soms moeten er ook onderwerpen aangesneden worden die pijn doen, die confronteren. I May Destroy You is zo'n serie, maar het is iedere seconde van het kijken meer dan waard.

Who run the world? Girls! Een paar jaar geleden benadrukte Beyonce nog even dat het uiteindelijk vrouwen zijn die alle touwtjes in handen hebben. En daar was geen woord van gelogen. In ieder geval niet als we naar de meest recente geschiedenis van het televisiemaken kijken. Vrouwen zijn aan een opmars bezig. Of beter gezegd, zwarte vrouwen zijn aan een opmars bezig. Onlangs moesten Shonda Rhimes (Grey’s Anatomy, Scandal), Ava DuVernay (Queen Sugar, When They See Us, Cherish The Day) en Lena Waithe (The Chi, Boomerang, Twenties) alle drie groter gaan wonen, omdat ze anders al hun prijzen niet meer kwijt konden. Prima ontwikkeling.

Who run the world?

Ook aan onze kant van de Atlantische Oceaan timmert een talentvolle televisiemaakster – en actrice – stevig aan de weg. De Britse Michaela Coel deed in 2015 van zich spreken met haar nerdy comedy Chewing Gum en de afgelopen jaren was ze onder andere te zien in de scifi-serie The Aliens en het juridische misdaaddrama Black Earth Rising. Nu is het weer tijd voor een serie uit eigen koker en met I May Destroy You levert Coel – die zelf de hoofdrol voor haar rekening neemt – haar tot dusver beste werk af. Maar echt. Dit is kwaliteitstelevisie die prima op zijn plek is bij HBO en de BBC.

Black-out

Arabella – gespeeld door Michaela Coel – vergaarde online faam met haar pamflet Chronicles of a Fed-Up Millennial. Het leverde haar zelfs een boekdeal op bij een vooraanstaande uitgeverij. Het schrijfproces loopt echter alles behalve soepeltjes, want ‘Bella’ heeft een tienrittenkaart ‘helemaal-naar-de-getver-gaan’. Een avondje stappen is bij haar pas geslaagd als er minstens een halve medicijnkast doorheen gejaagd wordt. Een hobby die – zeker de volgende ochtend – niet bepaald bevorderlijk is voor de productiviteit. Wanneer Arabella – na opnieuw een nachtje doorhalen – wakker wordt met schrammen op haar voorhoofd en enorme gaten in haar geheugen, rijst al snel de vraag wat er zich die avond ervoor allemaal heeft afgespeeld. Wanneer ze de losse eindjes aan elkaar weet te knopen, ontvouwt zich een nachtmerrie van ongekende proporties.

I May Destroy You voelt als een hele 'eigen' serie en daarvoor verdient Coel alle applaus.

Rauw, eerlijk en ongefilterd

Ik was zelf niet zo’n fan van Chewing Gum – mij iets te weird – maar I May Destroy You is wel even andere koek. Het is rauw, eerlijk, ongefilterd en recht in je gezicht. Het is bij vlagen zo intens dat het bijna ongemakkelijk wordt. Het gaat te ver om I May Destroy You één-op-één te vergelijken met Euphoria – die psychedelische angstdroom was echt hardcore op alle fronten – maar er zijn zeker overeenkomsten. Het zet seksuele vrijheid tegenover manipulatie en giftig machtsmisbruik. Het benadrukt het belang van lichamelijk integriteit en laat zien wat de pijnlijke gevolgen zijn wanneer deze niet wordt gerespecteerd. Het gaat over consent en de realisatie dat er nog steeds hordes mannen zijn die daar een broertje dood aan hebben. Pittige kost, maar wel met de nodige comic relief. Te weinig om dit ook echt een komedie te noemen, maar genoeg om zo nu en dan de druk van de ketel te halen. Boven alles voelt I May Destroy You als een hele ‘eigen’ serie en daarvoor verdient Coel alle applaus. Ze heeft een serie gemaakt waar menigeen zich ongetwijfeld in kan herkennen en dat maakt deze confrontatie – want dat is het – relevant én actueel.

• HBO/BBC (2020)
• Een rauw, eerlijk en ongefilterd drama
• 30 minuten per aflevering
  

• Deel