Om zichzelf te beschermen tegen de mens hebben de inhumans zich met hun super powers veilig teruggetrokken op de maan. Alles lijkt daar peis en vree, totdat twee broers ruzie krijgen over de plek op de troon.

Inhumans is een teleurstelling verkleed als serie. Ze hadden het beter Inhumane kunnen noemen, want van mensen verlangen dat ze deze hemeltergende ellende tot het einde uitzitten is even onrealistisch als inhumaan. Van Scott Buck, die eerder al het bij vlagen tenenkrommende Iron Fist in elkaar frommelde, konden we eigenlijk ook niet meer verwachten dan dit. Dit was ongeveer de strekking van de eerste recensies die ABC‘s nieuwste Marvel-project om haar oren kreeg. Inhumans werd al gesloopt en als brandhout bij de open haard gezet nog voordat er ook maar één aflevering was uitgezonden. Of deze reacties in de directiekamer van de American Broadcast Company als een totale verrassing kwamen, valt te betwijfelen. Bij het kijken van de trailer gaan de kleinste haartjes in je nek namelijk al overeind staan en rollen je ogen meer dan eens achterin hun kassen.

Lage verwachtingen
Door de verschroeiende commentaren en de allesbehalve wervende trailer waren mijn verwachtingen van Inhumans zó historisch laag, dat ik stiekem best lekker ging op de eerste afleveringen. Ben ik gewoon eerlijk in. Bij dit soort series is het in het begin altijd nice om te checken met welke super powers ze op de proppen komen en de turbogrote Mastino Napoletano, die bij aanraking door tijd en ruimte kan reizen, stelde niet teleur. Ook het verhaal, een good old broedertwist in hogere sferen, leek net genoeg vlees aan de botten te hebben om een seizoen lang te kunnen boeien. Leek, want al snel werd ook voor mij duidelijk waarom veel van de kritieken zo verwoestend waren, Inhumans is echt onder de maat. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald, zullen we maar zeggen.

Marvel-series zijn langzamerhand de Nutella-winkels onder de series.

Marvel-onwaardig
Ik geloof dat ik één van de weinigen ben die de HBO flop van 2016, Vinyl, altijd is blijven verdedigen en met alle liefde had ik hetzelfde gedaan voor Inhumans, maar er zijn wel grenzen. Ik dacht dat Marvel met Agents Of S.H.I.E.L.D., Iron Fist en The Defenders het dieptepunt inmiddels wel had bereikt, maar bij ABC hebben ze de schoffels ter hand genomen en de kuil nog wat verder uitgediept. Het is alsof je naar een stel larpende Marvel-fanboys zit te kijken die een ongebruikt viaduct langs de A38 hebben verkozen als toneel voor hun hoofdkantoor op de maan. Het is Marvel-onwaardig. Je begint je zo zoetjes aan af te vragen of het de hofleverancier der superhelden ook maar ene fuk interesseert wat er televisiematig met haar cultureel erfgoed gebeurt. Marvel-series zijn langzamerhand de Nutella-winkels onder de series, ze schieten overal uit de grond en serveren nagenoeg allemaal dezelfde troep. Okay, dat is misschien wat gechargeerd – shout out naar Jessica Jones en Legion – maar de tijd dat mijn hart sneller ging kloppen bij de aankondiging van een nieuwe Marvel-serie is inmiddels wel vervlogen.

• ABC (2017)
• Een ordinaire broedertwist op de maan. Ja, ik verzin dit ook niet.
• 45 minuten per aflevering
  

• Deel