Na Daredevil, Jessica Jones en Luke Cage is met deze vierde Marvel superheld het kwartet aan Defenders compleet. Let the games begin.

Het begon met Daredevil, daarna kwamen Jessica Jones en Luke Cage en nu, twee jaar later, is met Iron Fist het superheldenkwartet, The Defenders, dan eindelijk compleet. Het viertal zal op Netflix pas later dit jaar met vereende krachten de straten van New York schoonvegen, maar tot die tijd kun je dus weer even vooruit met een gozer die een vuist heeft waar Lee Towers en Ome Willem jaloers op zouden zijn.

Guess who’s back?!
Na een afwezigheid van 15 jaar zet miljardairszoon Danny Rand eindelijk weer voet op New Yorks grondgebied. Afgaand op zijn smoezelige hipsterbaard en dito linnenbroek zou je denken dat hij net terug is van een paar maanden soul searching in de binnenlanden van Thailand, maar niets is minder waar. Na een noodlottig ongeluk, waarbij hij z’n beide ouders verliest, vindt de jonge, door het thuisfront dood gewaande Danny onderdak in een Chinese monnikentempel vol Bruce Lee fetisjisten. Nadat hij daar is omgetoverd tot een goed geoliede vechtmachine keert de inmiddels volwassen Danny terug naar The Big Appel op zoek naar Chi. Nee, niet een hippe noodletent in de Meatpacking District, maar de sleutel tot het ontgrendelen van zijn iron fist, de vleesgeworden sloopkogel des doods aan zijn rechterarm. De sloopkogel die hij besluit in te zetten om de straten van zijn geliefde stad weer een beetje veiliger te maken.

We moeten hier niet met z’n allen gaan doen alsof we al die tijd op de nieuwe Murakami hebben zitten wachten.

Je kunt ook overdrijven
Als je de kenners moet geloven, dan is Iron Fist het meest verschrikkelijke wat je ooit gaat zien. De vierde in de reeks Marvel-helden wordt door menig recensent finaal de grond in geschreven. Zurigheid. Het zou de nieuwe Netflix Original ontberen aan enige vorm van spanning, meeslepende dialogen en diepzinnige personages van wie je na een week de naam nog weet. Nou zul je mij hier niet horen zeggen dat dit een instant classic gaat worden, maar je kunt ook overdrijven. We moeten hier niet met z’n allen gaan doen alsof we al die tijd op de nieuwe Murakami hebben zitten wachten. Series als dit zijn makkelijk verteerbaar comfort food en Iron Fist bevat genoeg ingrediënten om volgevreten en redelijk voldaan op de bank achter te blijven.

Plat vermaak
Helemaal ongegrond zijn de kritieken op Iron Fist natuurlijk niet. Je hebt maar één aflevering nodig om te zien dat Danny Rand’s struggle lang niet zo lekker duister is als die van zijn voorgangers Daredevil, Jessica Jones en Luke Cage. Jammer, want die beklemmende grimmigheid was juist wat de Defenders onderscheidden van lichtgewichten als The Flash, Agents of S.H.I.E.L.D en Gotham. Om er maar even een paar te noemen. Ook de soms wat gammele sets lijken hier en daar wel op afdankertjes van The Bold & The Beautiful en in die deal zijn er blijkbaar ook nog wat uitgebluste tekstschrijvers meegekomen. Vooral de momenten waarop Rand praat over zijn Kung Fu verleden in het klooster zijn bijna lachwekkend. Bij vlagen heb je het idee dat je naar een zeer geslaagde Karate Kid parodie zit te kijken. De vraag is of dat erg is. Als het over een nieuw seizoen Fargo of The Crown zou gaan misschien wel, maar in die categorie moeten we Iron Fist vooral niet willen plaatsen. Netflix geeft je gewoon weer een paar uur plat vermaak en dan moet je niet te kritisch gaan lopen doen. Vind ik dan. Als je door de vingers kunt zien dat moordzuchtige ninja's, in nette rijen van vijf, geduldig op hun beurt wachten om in elkaar getimmerd te worden door een ontketende superheld, dan heb je aan Iron Fist een prima dagbesteding. Werkte dat in seizoen twee van Daredevil ook al genadeloos op je zenuwen, dan moet je een bingesessie Iron Fist misschien nog even heroverwegen.

• Netflix (2017)
• De superheld die het Defenders-kwartet met Daredevil, Jessica Jones en Luke Cage compleet maakt.
• 50 minuten per aflevering

• Deel