Ben jij een eighties kid met een voorliefde voor absurdisme en slechte vechtfilms, dan zou ik deze wederopstanding van Jean-Claude van Damme zeker even een kans geven.

Ik stam uit de tijd waarin een film pas werd gefinancierd wanneer vechtmachines als Chuck Norris, Steven Seagal of Wesley Snipes hun jawoord hadden gegeven. Als er in de budgetten geen schreeuwend dure hotelsuite voor Jackie Chan was opgenomen, dan trokken filmmaatschappijen hun portemonnee niet. En terecht. Middelmatige actiefilms met een flinke dosis martial arts overspoelden de bioscopen en we smulden ervan. Ik en mijn vrienden wel in ieder geval.

Muscles from Brussels is back!

Ook Europa was opvallend goed vertegenwoordigd in spierballenrollers voor het witte doek. Zo exporteerde Zweden niet alleen Saabs en Ikea, maar ook haar laatste volbloed Viking, Dolf Lundgren, en deed Oostenrijk een duit in het zakje met de geblokte Arnold Schwarzenegger. Dichter bij huis besloot de Belgische Jean-Claude van Damme de grote oversteek te wagen en niet zonder succes. Filmposters van Bloodsport, Kickboxer en Double Impact sierden menig jongenskamer, maar toen eind jaren ’90 de gewrichten wat stroever begonnen te worden, raakte zijn carrière een beetje in het slop. Van Damme mocht voornamelijk nog opdraven voor films die het niet eens tot de uitverkoopbakken van de Blokker wisten te redden en de ooit zo bejubelde Belg verdween langzaam naar de achtergrond. Tot nu, want The Muscles from Brussels is back! En wel in een licht absurdistische comedy van Amazon die grappiger is dan je op het eerste gezicht misschien zou verwachten. Hoe leuk is dat?!

Undercover
Jean-Claude van Johnson is een dikke knipoog naar het leven van Van Damme. De filmcarrière van de ooit zo bewierookte JCVD zit erop en de verveling heeft genadeloos hard toegeslagen. Een beetje vozen met hoogblonde vrouwen, die net zo goed je dochter hadden kunnen zijn, is even leuk, maar het weegt niet op tegen het geluid van ratelende fotocamera’s langs de rode loper. Het leven van Jean-Claude heeft dringend behoefte aan een flinke dosis adrenaline en bijna-doodervaringen. En snel een beetje. Hij besluit zijn verborgen carrière als undercoveragent nieuw leven in te blazen en via zijn impresario, gespeeld door good old Claire Huxtable, regelt hij een klus in Bulgarije. Terwijl hij als Jean-Claude van Damme een eigentijdse versie van Huckleberry Finn schiet, moet zijn alter ego, Jean-Claude van Johnson, achter de schermen een heel drugsimperium op de knieën zien te krijgen. Hij heeft het er maar druk mee op z’n ouwe dag.

                              

Zelfspot
Het is altijd een beetje billenknijpen als een ‘serieus’ acteur in een komedie gaat spelen. Verrassend genoeg is Van Damme daar in Jean-Claude Van Johnson heel goed in geslaagd. Met name omdat hij zelfspot tot een hogere kunst heeft weten te verheffen. Je kunt niet anders dan gniffelen om de manier waarop hij thuis, in een JCVD-kamerjas en bijbehorende pantoffels, mistroostig langs zijn ingelijste filmposters sloft. Hollywood is hem vergeten. Iets wat nog even subtiel wordt benadrukt door het melancholische Ne me quitte pas dat zachtjes door de gangen zingt. Ook de scene waarin hij op de markt in Brussel zijn eigen, door duiven ondergescheten standbeeld aan het schrobben is, omdat de gemeente er niet meer naar omkijkt, is even grappig als meelijwekkend. Zelfs zijn wereldberoemde split is niet meer wat ie geweest is. Wanneer hij midden in een gevecht de acrobatische spreidstand wil inzetten, hoor je zijn hamstrings bijna om hun moeder roepen. Nee, Van Damme spaart zichzelf niet en dat is dus nogal bevredigend om naar te kijken.

Van Damme spaart zichzelf niet en dat is dus nogal bevredigend om naar te kijken.

Parodie
Jean-Claude van Johnson is niet alleen een parodie op Van Damme’s leven, het drijft ook de spot met het filmgenre dat hem begin jaren ’90 zo beroemd maakte. Alles zit er in. Over de top vechtscènes vol super slomo’s en extreme close-ups, een bad guy met een Oostblok-accent, tenenkrommend slechte oneliners en natuurlijk het zeer matige acteerwerk van Jean-Claude van Damme. Het is een succesvolle cocktail die precies zes afleveringen leuk blijft en laat Jean-Claude van Johnson nou net uit zes afleveringen bestaan. Hoe toevallig?! Ben jij een eighties kid met een voorliefde voor slechte vechtfilms en het nodige absurdisme, dan zou ik deze zeker een kans geven. Heb jij het Nederlands mannenelftal geen Europees Kampioen zien worden en bestond jouw klassenavond niet uit een wanstaltige mix van Dr Alban en Two Brothers On The Fourth Floor, dan weet ik niet zeker of je Jean-Claude van Johnson gaat voelen. Een aflevering duurt maar een half uur, dus een kort testritje is zo gemaakt.

• Amazon (2017)
• Een heerlijk absurde parodie op de films waar Van Damme groot mee is geworden
• 25 minuten per aflevering
  

• Deel