Wanneer de ouders van Susan worden opgegraven in een achtertuin ergens in Engeland, worden zij en haar man al snel als verdachten aangewezen.

HBO en Sky Atlantic hebben waarschijnlijk allebei een ‘samen-sta-je-sterker’-tegeltje op de wc hangen, want nadat ze eerder al samenwerkten aan de series Sally4Ever en Chernobyl, bundelen ze nu opnieuw hun krachten. Na kortstondig overleg met hun boekhouders hebben de twee een behoorlijk budget bij elkaar weten te schrapen en met Landscapers een waargebeurd misdaadverhaal omgebouwd tot een artistiek verantwoorde, zwarte komedie. De hereniging van HBO en Sky Atlantic betekent ook het weerzien tussen regisseur Will Sharpe en Oscar-, Golden Globe- en Emmy-verzamelaar Olivia Colman. Het duo leerde elkaar kennen op de set van Flowers en komen nu – drie jaar later – met een serie die qua tone of voice niet heel erg verschilt van de absurdistische komedie van Channel 4. Ze worden daarin bijgestaan door David Thewlis, een acteur die zijn eigen klapstoel had op de sets van Harry Potter en The Boy In The Striped Pyjamas, maar die ik vooral ken als de niet-alledaagse crimineel V.M. Varga uit het derde seizoen van Fargo. Sharpe, Colman en Thewlis, daar mag je alleen maar vuurwerk van verwachten. Toch?

Liefdesverhaal

Meer nog dan een true crime-serie is Landscapers een ongewoon liefdesverhaal over twee buitenbeentjes die elkaar vinden via een datingservice. Susan is een enigszins naïeve – misschien zelfs onnozele – bibliothecaresse met een nogal ongezonde obsessie voor westerns en de acteur Gary Cooper. Ze vindt haar soulmate in de sociaal wat ongemakkelijke Christopher, een volwassen man die nog steeds samenwoont met zijn moeder. De twee worden groot nieuws, wanneer de lichamen van Susan haar ouders worden opgegraven in een achtertuin in het Engelse stadje Mansfield. Uit onderzoek blijkt dat ze daar al vijftien jaar lagen te fermenteren met twee kogelgaten in hun torso, terwijl Christopher en Susan ondertussen de wereld wijsmaakten dat beiden nog gewoon in leven waren. Niet heel erg verrassend dus, dat Chirstopher en Susan al snel plaats mogen nemen in het verdachtenbankje. Ondanks dat het bewijs zich maar op blijft stapelen, blijven de twee echter bij hoog en bij laag beweren dat ze niks met de dood van het ouderpaar te maken hebben.

Verwacht geen rechttoe rechtaan true crime-serie. Ik waarschuw maar even.

Arthouse

Landscapers is een ietwat pretentieuze donkere komedie die als film waarschijnlijk alleen in de wat obscuurdere arthousebioscopen te zien zou zijn geweest. Verwacht dus geen rechttoe rechtaan true crime-serie in de trant van Manhunt: Unabomber, Escape At Dannemora, Our Boys of Trust. Ik waarschuw maar even. Regisseur Will Sharpe heeft de boel op een vrij kunstzinnige manier in beeld gebracht en daar zal niet iedereen even hitsig van worden. Als in een onsamenhangende koortsdroom beland je als kijker soms van het één op het andere moment in een compleet andere setting. Zo zijn Susan en Christopher opeens de tragische protagonisten in een oude western en zwenkt de camera meermaals onaangekondigd richting de backstage, waar je de cateraar nog net niet de witte puntjes voor de lunch ziet smeren. Dat laatste is een stijlgrapje dat we eerder dit jaar ook al zagen in Scenes From A Marriage. Een andere overeenkomst met deze serie is dat de kracht van Landscapers niet in de laatste plaats zit in het buitengewone acteerwerk van de twee hoofdrolspelers. Het is dat ik sinds Broadchurch, The Favourite en The Crown al een gepassioneerd lid van de Colman-fanclub ben, anders was ik het na Landscapers wel geworden. Met afstand één van mijn favoriete actrices van het moment. Neemt niet weg dat deze nieuwste van HBO en Sky Atlantic er één is voor de acquired taste. Als je ‘m na een minuut of twintig niet voelt, dan kun je met een gerust hart stoppen met kijken. Ben je na het eerste kwartier nog niet weggezapt, dan ga je aan Landscapers waarschijnlijk een hele goeie hebben.

• HBO / Sky Atlantic (2021)
• Ietwat pretentieuze, arthouserige, donkere komedie
• 45 minuten per aflevering
  

• Deel